Modern Greece (what the) FAQ: Eθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

Επισκέφθηκα προχθές, που λέτε, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο στην Πατησίων. Πρώτη φορά. Το "σημαντικότερο μουσείο της χώρας", το "σημαντικότερο ελληνικό μουσείο παγκοσμίως", "που ανακαινίσθηκε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες" κλπ-κλπ. Και ερωτώ: ποιούς πρέπει να στείλουμε στην γκιλοτίνα για αυτό το χάλι?

Πρώτα από όλα ας ξεκαθαρίσω ότι δεν έχω ιδιαίτερα φιλική σχέση με τα μουσεία γενικώς και δεν έχω επισκεφτεί πολλά. Όμως το πρόχειρο χάλι που παρατήρησα μου δίνει την αυτοπεποίθηση να κάνω ακόμα και κριτική.

Καταρχάς δεν υπήρχε ενημερωτικό φυλλάδιο στην είσοδο, τουλάχιστον όχι κάποιο που να διατίθεται δωρεάν. Μόνο ένα χάρτη του μουσείου μου έδωσαν, αλλά δεν περιείχε στάλα πληροφορίας για οτιδήποτε. ΟΚ, you might think, ίσως οι πληροφορίες μέσα στις διάφορες αίθουσες να είναι αρκετές. Guess what... αίθουσες χωρισμένες χρονολογικά με ατάκτως ερριμένα μη-ιπτάμενα αντικείμενα της εποχής.

Minimalistic πληροφόρηση στα τζάμια που με χώριζαν από την ιστορία της χώρας μου, γιατί προφανώς θα έπρεπε να έχω σημαντικότερα πράγματα για να ασχοληθώ εκεί μέσα, τα οποία μου διαφεύγουν πάραυτα. Τα ενημερωτικά χαρτάκια στη βάση κάθε αντικειμενοθήκης ανέφεραν το νούμερο του αντικειμένου στο οποίο αντιστοιχούσαν (τα οποία νούμερα ήταν συνήθως σε ημι-τυχαία σειρά, οπότε χρειαζόμενουν περίπου 250 δευτερόλεπτα για να βρω κάθε πληροφορία που χρειαζόμουν, αν την έβρισκα), καθώς και μια σύντομη περιγραφή του αντικειμένου- μονολεκτική συνήθως. Ακόμα δεν έχω καταλάβει τι εννοούσαν τότε όταν έλεγαν "πυξίδα", αφού μόνο με πυξίδες δεν έμοιαζαν τα συγκεκριμένα ευρήματα.

Εντάξει, υπήρχε σε κάθε αίθουσα βοηθητικό προσωπικό. Το προσωπικό ήταν συνήθως ενημερωμένο σε μέτριο ή καλό βαθμό για το αντικείμενο της δουλειάς τους, αλλά σας ερωτώ: θα έπρεπε να είμαστε αναγκασμένοι να ρωτάμε για αυτά που βλέπουμε? (Όχι). Και τι θα συμβεί δηλαδή αν υπάρχουν πολλοί επισκέπτες με διαφορετικές ερωτήσεις ταυτόχρονα? (Θα χάσω το γάμο της ξαδέρφης μου και όχι, δεν υπάρχει ημερομηνία ακόμα). Υπάρχουν ΧΙΛΙΑΔΕΣ αντικείμενα εκεί μέσα και θα έπρεπε να κάνω ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ερωτήσεις σε ΔΕΚΑΔΕΣ υπαλλήλους για να καταλάβω τι βλέπω!

Δύο πράγματα για το τέλος:

Δεν έχω ιδιαίτερη εμπειρία από μουσεία. Όμως μου φαίνεται αδιανόητο να χρειάζεται μακροβούτι σε ένα σωρό χιλιάδων μάλλον-αδιάφορων αρχαίων αντικειμένων και αγαλμάτων για να δω τα λίγα που πραγματικά με εντυπωσίασαν. Let's face it, δεν είναι όλα τα αρχαία-"κάτι" το ίδιο σημαντικά. Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει, αλλά ξέρω πως θα έπρεπε να υπάρχει περισσότερη βοήθεια για τον επισκέπτη που θέλει απλώς να διαθέσει λίγη ώρα για να δει τα πιο σημαντικά εκθέματα, αντί να φάει όλη τη μέρα του εκεί.

Τελευταίο: Το μουσείο ήταν θεωρητικά ανοιχτό μέχρι τις 7.30pm, αλλά μας έδιωξαν στις 7.20. Πιθανόν το προσωπικό να είχε ραντεβού με τις γκόμενές του ή να είχαν αφήσει το φαγητό στη φωτιά, το θερμοσίφωνα αναμμένο κλπ-κλπ. ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΛΙΓΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ, ΡΕ ΑΝΙΚΑΝΟΙ! ΑΝ ΔΕΝ ΤΑ ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΙΔΙΟΙ, ΧΕΣΜΕΝΟΥΣ ΘΑ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΟΛΟΙ!

ΟΚ, ΟΚ, ηρέμησα. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι δεν ήμουν σε μουσείο αλλά σε τσίρκο, μούντζωσα τους μοντέρνους μαζί με τα αρχαία και την έκανα για φραπόγαλο.

Coming Soon:
Fear and Loathing στο archeological site των Δελφών.

Random acts of Kraftwerk-ness

Όταν άνοιξε η "αυλαία", το πλήθος μπροστά από τη σκηνή φωτίστηκε από δεκάδες όχι αναπτήρες αλλά οθόνες κινητών οι οποίες φωτογράφιζαν τους 4.

Ο αθώος μπόμπιρας (η πρώτη του συναυλία;) στους ώμους του πατέρα του όταν έμπαιναν τα μπάσα του πρώτου τραγουδιού έκλεινε τα αυτιά του με τα χέρια του μέχρι που συνήθισε.

Όλη κι όλη η αλληλεπίδραση του συγκροτήματος με το κοινό για όλη τη διάρκεια της συναυλίας ήταν οι υποκλίσεις των 4 και η καληνύχτα (σε 3 γλώσσες) του τραγουδιστή στο τέλος.

Αλλαγές εμφάνισης: κανονικά κουστούμια, LED's που αναβόσβηναν ρυθμικά πάνω-κάτω στις γραβάτες τους, αντικατάσταση με τα άνευ ποδιών ρομπότ με μηχανικά χέρια, εφαρμοστές στολές με πλέγμα φωσφορίζοντων γραμμών.

Ανακάλυψη του G-Bar μετά τη συναυλία δίπλα από το σκηνή με φτηνά ποτά, τραπεζάκια στην άμμο της παραλίας, Sisters of Mercy, Bowie, Clash και λοιπή καθόλου παραλιακή μουσική.

H δεύτερη ευκαιρία

Μερικά γεγονότα σε κυνηγούν για πάντα. Άλλα πάλι σου χαλούν τον επιβαρυμένο σου ύπνο για λίγο καιρό και μετά σου δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία. Να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να πράξεις σωστά αυτήν τη φορά.

Οι πιο άσχημες Ερινύες είναι αυτές που αποκαλύπτουν το πρόσωπό τους σιγά-σιγά. Νόμιζες ότι ήξερες το λάθος σου και το έκρινες ως «μάλλον ασήμαντο». Αργότερα κατάλαβες ότι πραγματικά είχες κάνει μαλακία και τότε το ηφαίστειο ξέρασε στα μούτρα σου.
Nope, κανείς δε σου έκανε τίποτα. Εσύ είσαι που δεν αντέχεις το βάρος.

Τώρα όμως μπορείς να τα δώσεις όλα και να το διορθώσεις. Έτσι το έφερε ο δρόμος. Και τα δίνεις όλα, παλεύεις, ματώνεις, πέφτεις, ξανασηκώνεσαι. Ο πόλεμος έχει χαθεί από παλιά, το τότε λάθος σου τον έκρινε, αλλά αυτή τη φορά κερδίζεις τις εντυπώσεις. Το κοινό συγκινείται.

Ωπ, στάση! «Ο πόλεμος έχει χαθεί από παλιά, το τότε λάθος σου τον έκρινε». Για πρώτη φορά συνειδητοποιείς ότι εκείνος ο πόλεμος έχει τελειώσει! Η δεύτερη ευκαιρία δεν έρχεται για να λύσει τα προβλήματα, τώρα καταλαβαίνεις! Έρχεται για να επιβεβαιώσει το αποτέλεσμα!

Τα καρφιά αφαιρέθηκαν και κοιτάς τις τρύπες που άφησαν πίσω τους. Μέσα από αυτές ξαναβλέπεις τη θανάτωση του Γιόζεφ Κ. Όταν πρωτοδιάβασες τη «Δίκη», δε συγκράτησες πόσες φορές γύρισαν το μαχαίρι στην καρδιά τού ήρωα. Τώρα μπορείς να τις μετρήσεις.

ΥΓ. Το παρόν κείμενο γράφτηκε υπό τους ήχους των YELL-O-YELL.
ΥΓ2. "Falling Dog" painted by Malcolm Bucknall.

Μια τυχαία συνάντηση

Μεσημεράκι χτες κοντά στη Μιχαλακοπούλου. Πηγαίνω στη δουλειά και από μακριά βλέπω να στέκεται στο πεζοδρόμιο ένα παράξενο ζευγάρι. Παράξενο επειδή η λεπτεπίλεπτη και κοντούλα κοπέλα που παίζει με το ταλαιπωρημένο φοιτητικό πάσο δεν ταιριάζει καθόλου με τον νεαρό ψηλό τύπο με τα έντονα χαρακτηριστικά στο πρόσωπο. Και οι δυο έχουν γαλανά μάτια. Φαίνεται να συνομιλούν για κάτι. Καθώς πλησιάζω στρέφονται προς το μέρος μου και ο τύπος αρχίζει να μου μιλάει για τα φυλλάδια που μοιράζει. Η προσφορά με εκπλήσσει - τα έσοδα θα πάνε για όσους είναι εθισμένοι στα ναρκωτικά ή κάτι τέτοιο. Φυλλομετρώ τα έντυπα περισσότερο για να κερδίσω χρόνο παρά για να πειστώ για την χρησιμότητα τους. Ταυτόχρονα ο τύπος μου απαγγέλει μηχανικά στοιχεία για τα φυλλάδια. Όταν τελειώσει έχω μείνει ακόμα να τα περιεργάζομαι και μια σχετικά αμήχανη σιωπή κάθεται ανάμεσα μας. Τελικά αντιδράω μάλλον αυτόματα.

- Όχι φίλε δεν θα πάρω...
- Μου λες γιατί τουλάχιστον;
- Απλά φοιτητές είμαστε που μαζεύουμαι λεφτά... (Η νεαρή μου δείχνει το πάσο της - άθελα μου σκέφτομαι μια πρόσφατη κουβέντα μου με το Γ. και τη Ν. για το πόσο εύκολο είναι να βρεις ψεύτικο επικυρωμένο πάσο.)
- Πες μου απλά γιατί...
- Δε μπορώ να το δικαιολογήσω αλλά δε θα πάρω, είμαι ειλικρινής, λέω με το χέρι λίγο πιο κάτω από την καρδιά.
- ...

Φεύγω σκεπτόμενος το βάρος αυτού που είπα: τελικά καμιά φορά ούτε η αλήθεια είναι ένα μέρος που μπορείς να κρυφτείς.

Περπατώντας πολύ γρήγορα...

...διάβασα έξω από ένα μαγαζί: ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΚΛΕΙΣΤΑ και κάτι δε μου κόλλαγε. Ήταν το Π.

ΠτΑ

Είδα τον τελευταίο Πόλεμο των Αστρων την Παρασκευή. Βγαίνοντας από το σινεμά στο τέλος, εκεί στο πίσω μέρος του Village Centre στο Μαρούσι όπου καθοδηγούν τους θεατές σε έναν εξωτερικό υπερυψωμένο διάδρομο για να φύγουν, πλήρως απορροφημένος από την ταινία σχεδόν μου ήρθε να πηδήξω ανάποδα πάνω από τα κάγγελα του διαδρόμου αντί να κατέβω τις σκάλες. Πότε θα βγει το 7; Ώς τότε υπάρχει μια σχεδόν αξιοπρεπής 47λεπτη ταινία από fans.

Μανιτάρια

Overnight, very
Whitely, discreetly,
Very quietly

Our toes, our noses
Take hold on the loam,
Acquire the air.

Nobody sees us,
Stops us, betrays us;
The small grains make room.

Soft fists insist on
Heaving the needles,
The leafy bedding,

Even the paving.
Our hammers, our rams,
Earless and eyeless,

Perfectly voiceless,
Widen the crannies,
Shoulder through holes. We

Diet on water,
On crumbs of shadow,
Bland-mannered, asking

Little or nothing.
So many of us!
So many of us!

We are shelves, we are
Tables, we are meek,
We are edible,

Nudgers and shovers
In spite of ourselves.
Our kind multiplies:

We shall by morning
Inherit the earth.
Our foot's in the door.

Update: Προς αποφυγή παρεξηγήσεων

A match made in Mylos

Σάββατο βράδυ και μόλις έχει τελειώσει ο αγώνας της Εθνικής. Είμαι κομμάτια από την κούραση του ταξιδιού νωρίτερα αλλά και του προηγούμενου ξενυχτιού. Λαγοκοιμάμαι στον καναπέ του φίλου μου για λίγο μέχρι που είναι ώρα να φύγουμε. Ένας γνωστός του είχε παντρευτεί νωρίτερα (με πολιτικό γάμο) και θα πηγαίναμε στο μεταγαμήλιο πάρτυ. Καμία σχέση με τραπέζια, φαγητά και κλαρίνα όμως. Είχαν κλείσει τον Μύλο και είχαν κανονίσει το μπαρ να είναι δωρεάν ενώ ταυτόχρονα μερικές μπάντες θα παίζαν μουσική. Στην αρχή ανεβαίνουν στην σκηνή τα αδέρφια του γαμπρού και οι φίλοι τους και παίζουν «αθάνατες 80’s ποπ επιτυχίες» ενώ το ζευγάρι χορεύει κάτω από την σκηνή. Τα συγκροτήματα διαδέχονται το ένα το άλλο. Ροκαμπίλι από τους Bullets αλλά και από τους Frantic V (τη μπάντα του γαμπρού) με τη συνοδεία του κοινού,




Tο πρώτο ελληνόφωνο (και πολυπληθές) ρέγγε σχήμα που έχω δει, η σόουλ μπάντα της νύφης ακόμα και ο Xaxakas κ. Νάστας τραγουδάει για το ευτυχές ζεύγος.



Η πανέμορφη νύφη περιφέρεται μέσα στο πλήθος μιλώντας με τον κόσμο. Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά πετάει και την ανθοδέσμη από την σκηνή προς το πλήθος. Περίπου στις 5+ εμείς φεύγουμε για το Βερολίνο έχοντας καταναλώσει κατά πάσα πιθανότητα διψήφιο αριθμό μπυρών. Αργότερα μαθαίνω ότι το διαλύσανε το πρωί με το μπαρ να έχει κάνει τη μεγαλύτερη κατανάλωση εδώ και μήνες.