Θεσσαλονίκη: Δυο διαφημίσεις και μια δυσφήμιση.

Τελικά μετά την «γκρίνια»(...) της Eve, είπα να γράψω κι ορισμένα πράγματα για αυτά που είδα στο διήμερο που πέρασα στη Θεσσαλονίκη.

Βυζαντινό Μουσείο:
Να λοιπόν που μπορούν να στηθούν εξαιρετικά μουσεία («εξαιρετικά» τουλάχιστο για εμένα, όπως έχω πει δεν έχω μεγάλη ιδέα από μουσεία) στη χώρα μας. Καλή οργάνωση των αιθουσών, χάρτες, πολλές πληροφορίες σε πινακίδες για ό,τι βλέπουμε και επιπλέον σε κάποια αίθουσα προβαλλόταν ενημερωτική ταινία (μάλλον καλλιτεχνικής φύσεως) για τα τριγύρω εκθέματα!

Ο φωτισμός των εκθεμάτων γίνεται με χρήση μικρών φακών, τοποθετημένων σε στρατηγικά σημεία γύρω από κάθε έκθεμα, τονίζοντας έτσι την προσωπικότητα του καθενός ξεχωριστά.

Επιτέλους, ένα μουσείο στην Ελλάδα που είναι φτιαγμένο και οργανωμένο με μεράκι, από ανθρώπους που πιθανότατα υπερ-αγαπούν αυτό που κάνουν. Τουλάχιστον αυτήν την εντύπωση έδωσε σε εμένα τον άσχετο. Κάπου εδώ η Θεσσαλονίκη αρχίζει να μου δικαιολογεί τον τίτλο της ως «πολιτισμική πρωτεύουσα».

Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης:
Το μουσείο είναι καινούριο και λειτουργούσε μόνο μια αίθουσα, με τίτλο «Ο θησαυρός της Μακεδονίας» ή κάπως έτσι. Κοσμήματα, εργόχειρα, όπλα, κι άλλα κοσμήματα, και πολλά άλλα που δε θυμάμαι.

Για το φωτισμό των εκθεμάτων έχουν χρησιμοποιθεί οι γνωστοί γουστόζικοι φακοί που υπάρχουν και στο Βυζαντινό Μουσείο, με μια μεγάλη διαφορά όμως: κατά τα άλλα, η αίθουσα είναι κατασκότεινη!

Τι υπέροχη ιδέα! Φανταστείτε το: Μια αίθουσα κατασκότεινη και τα μόνα φώτα που υπάρχουν είναι εστιασμένα πάνω στους πραγματικούς πρωταγωνιστές. Η ατμόσφαιρα δημιουργούσε αίσθημα δέους, λες και γύρω μας υπήρχαν οι πιο αμύθητοι θησαυροί του κόσμου!

Δεν ξέρω αν η ιδέα του συγκεκριμένου φωτισμού είναι original, κλεμμένη από κάποιο μουσείο του εξωτερικού ή κάποιο κοσμηματοπωλείο υπερ-πολυτελείας, αλλά αξίζει βραβείο σε όποιον πήρε την απόφαση να την υλοποιήσει.

Επιτέλους, μουσεία που σ-έ-β-ο-ντ-αι την κληρονομιά μας και τον επισκέπτη!

Roman forum:
Ανοιχτός χώρος, προς το κέντρο της πόλης. Στο χώρο δεσπόζουν μια παράγκα στο κέντρο (μην είναι καντίνα? Μην είναι η καλύβα του μπαρμπα-Θωμά?) και ένα μικρό parking στην άκρη. Α, ναι, υπάρχουν και μερικά αρχαία τριγύρω.

Το ότι είναι ανοιχτός ο χώρος, δημιουργεί το εξής πρόβλημα: όλοι οι τουρίστες κοντοστέκονται, τον κοιτούν και γελάνε. Ντροπή, παιδιά.

Κνωσσός: μια φωτογραφία

Το παλάτι της Κνωσσού κτίστηκε περίπου 4000 χρόνια πριν. Πριν από ένα αιώνα, ο Σερ Άρθουρ Έβανς ανέσκαψε, αναστήλωσε και διατύπωσε τις θεωρίες του για το χώρο (οι οποίες είναι αυτές που ακόμα αναγράφονται στις ενημερωτικές πινακίδες του παλατιού, σαν να μην έχει ασχοληθεί κανείς έκτοτε).

Μερικές δεκαετίες αργότερα, πέφτει η τελευταία πινελιά:

"Ο Σκουπιδοτενεκές"

ΥΓ. Πλάκα-πλάκα, ο αρχαιολογικός χώρος της Κνωσσού ήταν ο πιο οργανωμένος και περιποιημένος από αυτούς που επισκέφθηκα φέτος.

Γιατί όμως, ρε φίλε, τον κάρφωσες το σκουπιδοτενεκέ στη μέση των "αρχαίων"? Οι περιφερειακοί διάδρομοι που είναι για τους επισκέπτες δε σου έκαναν?

Κι ας πούμε ότι εσύ την έκανες την κουταμάρα. Δε βρίσκεται ένας βλογημένος να τον βγάλει από εκεί?

Fear and loathing στο archeological site των Δελφών

Μάλιστα. Πήγα λοιπόν και στους Δελφούς να δω τα αρχαία. Ο Ναός του Απόλλωνα με τις ιστορίες για τους χρησμούς (ίσως η πιο καλοστημένη επιχείρηση της αρχαίας Ελλάδας, μα τι λέω, και της νέας!), ο Ναός της Αθηνάς, το Γυμνάσιο, το Στάδιο, και το Θέατρο προσφέρθηκαν για ώρες εξερευνητικού περιπάτου κάτω από τον καυτό ήλιο. Η περιήγηση αυτή συνέθλιψε τα κορμιά μας κι η ανοργανωσιά δολοφόνησε την αισιοδοξία μας. Η περηφάνεια για το ότι «είμαστε Έλληνες» αυτοκτόνησε μόνη της.

Είσοδος

Τα προβλήματα άρχισαν με την πρώτη μας επαφή με την οργάνωση του μέρους, στην είσοδο:

- Χαίρετε, μήπως δίνετε κάποιο χάρτη ή κανένα ενημερωτικό φυλλάδιο for da place?
- Όχι.
- Μήπως πουλάτε κατιτίς ενημερωτικό?
- Όχι.
- Ξέρετε ίσως πού μπορούμε να βρούμε...?
- Μόνο στο κιόσκι δίπλα στο μουσείο, αλλά έκλεισε στις 3.

Αντιλαμβανόμενος ότι έπρεπε να έχω χρησιμοποιήσει το 50% των διακοπών μου κάνοντας επανάληψη την Ιστορία του δημοτικού και του γυμνασίου, είπα να κάνω τόπο στην οργή (και στις ενοχές που δε θυμόμουν τίποτα από την Ιστορία που κάποτε διδάχθηκα) και προχωρήσαμε μαζί με την παρέα μου προς τα ενδότερα.

Ο Ναός του Απόλλωνα

Κατόπιν τριών ωρών περιφοράς γύρω από το Ναό του Απόλλωνα και υπό θερμοκρασία τουλάχιστον 37 βαθμών, αποφασίσαμε ότι είχαμε δει ήδη αρκετά πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο κατάκοποι.

- Είναι κλειστή εκείνη η έξοδος, πρέπει να γυρίσετε από εκεί που μπήκατε, είπε μια γυναικεία φωνή από τον ουρανό.

Πάντα εμφανίζεται μια γυναίκα για να σώσει την κατάσταση (ο Κάφκα θα με δολοφονούσε ευχαρίστως για αυτό που μόλις έγραψα)! Η γυναικεία φωνή δεν ερχόταν ακριβώς από τον ουρανό αλλά ανήκε στην ντόπια tour guide Αναστασία, που μόλις είχε τελειώσει τη βάρδια της και μας συμπάθησε/λυπήθηκε αρκετά για να προσπαθήσει να μας κατοπίσει ελφρώς για την ιστορία της τοποθεσίας.

Τι είπατε, αγαπητέ αναγνώστη? «Θα μπορούσαμε να διαβάσουμε τις ενημερωτικές πινακίδες για πληροφορίες και κατευθύνσεις»? ΜΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!

Το Γυμνάσιο

Στο Γυμνάσιο οι αθλητές προπονούνταν για τους αγώνες που λάμβαναν χώρα πάνω από το Ναό του Απόλλωνα. Το Γυμνάσιο δε βρισκόταν σε πολύ καλή κατάσταση. Ένα μάτσο πέτρες είδαμε απλώς, σαν κι αυτές που χρησιμοποιούσαμε στο χωριό για να περιφράξουμε τις ελιές μας.

Ο Ναός της Αθηνάς

Ο Ναός της Αθηνάς βρισκόταν λίγο παρακάτω από το Γυμνάσιο. Υπήρχε μια πινακίδα δίπλα στον κεντρικό δρόμο που έλεγε «Ναός Αθηνάς» και έδειχνε προς έναν κατηφορικό χωματόδρομο. Προς όχι-και-τόσο-μεγάλη μας έκπληξη συναντήσαμε άλλες δύο διασταυρώσεις στο δρόμο μας, όπου δεν υπήρχε πινακίδα, με αποτέλεσμα να ψάχνουμε το Ναό για περίπου μία ώρα (υπενθυμίζω: ποδαρόδρομος, ανελέητος ήλιος, χωματόδρομος).

Στον αγώνα αυτόν στάθηκαν στο πλευρό μας άλλοι καμιά πενηνταριά τουρίστες που αντιμετώπιζαν το ίδιο πρόβλημα. Εδώ Ναός, εκεί Ναός, πού είναι ο Ναός?

Υπήρχαν εκπρόσωποι του Ελληνισμού (εγώ κι άλλοι δύο), των ΗΠΑ (κάμποσες οικογένειες και ζευγάρια), κάτι καθηγητές πανεπιστημίου από το Μεξικό, λατίνες τουρίστριες κ.ά. Προσπαθήσαμε να κάνουμε ένα μίνι συμβούλιο για την τακτική που θα ακολουθήσουμε, αλλά μετά από πολύωρες διαπραγματεύσεις αποφασίσαμε να κάνουμε απλώς του κεφαλιού μας.

Ανεβήκαμε λόφους, κατεβήκαμε λαγκάδια, προσπαθήσαμε να πείσουμε τις λατίνες ότι όπου έβλεπαν πέτρες δεν ήταν και «Γυμνάσιο» (βλ. παραπάνω), κάναμε αέρα σε ένα 55άρη αμερικανό που έχασε τις αισθήσεις του από τη ζέστη και τις κακουχίες, παρηγορήσαμε κάτι παιδάκια που είχαν αρχίσει να φοβούνται και να κλαίνε.
Μια κραυγή απελπισίας έσκισε τότε τον ουρανό και τα πουλιά πέταξαν φοβισμένα:

- Εσείς κάν’τε ό,τι θέλετε, εγώ θα μείνω εδώ να κάνω τσιγάρο. Βρήκα σκιά!

Η αμερικανική πλευρά με κοίταξε αηδιασμένη.

Μετά από περίπου άλλη μισή ώρα, η παρέα επέστρεψε θριαμβεύτρια:

- Τον βρήκαμε το Ναό!
- Ωραία, πάμε τώρα να φύγουμε.

Το Μουσείο

Επιστρέψαμε προς το Ναό του Απόλλωνα, για να επισκεφθούμε το Μουσείο. Δεν άντεχα. Πιθανόν να είχα υποστεί ελαφριάς μορφής ηλίαση ή ίσως I didn’t give a shit anymore. Τελικά μπήκαν στο Μουσείο μόνο οι γυναίκες της παρέας. Αυτό είναι μάγκες... Οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερη αντοχή και ανθεκτικότητα, για να μπορούν να κάνουν παιδιά.

Πίσω στην πόλη των (Νέων) Δελφών / Επιμύθιο

Στο τέλος της ημέρας πήγαμε στους μοντέρνους Δελφούς για να πάρουμε το λεωφορείο για Αθήνα. Στο δρόμο συναντήσαμε τυχαία πάλι την Αναστασία με το γλυκό χαμόγελο.

Τελικά αν απολύσουν όλους τους υπόλοιπους και κλωνοποιήσουν την Αναστασία, ίσως το μέρος αυτό να έχει potential.

Σουρεαλισμός καθ' οδόν

Φιλολάου. Πήχτρα - κυρίως λόγω των μικρών φορτηγών που σταματάνε δεξιά-αριστερά και ξεφορτώνουν και όσων είναι στην άκρη με τα αλάρμ. Τα αμάξια ακουμπάνε καθρέφτες και από τα ανοιχτά παράθυρα μπορείς να ακούσεις τη μουσική του άλλου. Κάπου έχουμε κολλήσει. Πίσω δεξιά μου ένα μικρό βανάκι-κλούβα που ξεπάρκαρε λίγο αφού πέρασα μπροστά του. Ο οδηγός προσέχει ότι η πίσω πόρτα μου δεν έχει κλείσει καλά "Κάτσε να στη κλείσω εγώ" ακούω από το πουθενά, κατεβάζει το χέρι του, την ανοιγει και την κλείνει πριν προλάβω να καταλάβω τι συνέβη.

Πανεπιστήμιο, πύλη Καισαριανής. Έχω μόλις ξεκολλήσει από την κίνηση και το πατάω. Προσπερνάω με θόρυβο πάνω από διπλή διαχωριστική το λεωφορείο που μας πήγαινε σταματά-ξεκίνα στην Εθνικής Αντιστάσεως(;) - μόνο για να δω έναν μπάτσο να μου κάνει σινιάλο να σταματήσω. Αφού περάσω από το μυαλό μου τα τελευταία 5" που είδε ψάχνοντας για παραβάσεις μου του ΚΟΚ (και δω ότι έχω τουλάχιστον 1-2) ελέγχω νοητά και τι τυχόν λείπει τον κατάλογο ΚΤΕΟ-ασφάλεια-δίπλωμα-άδεια που θα μου ζητήσει. Κάνω στην άκρη μπροστά του, βγάζω τη ζώνη και πάω να ανοίξω την πόρτα, ο μπάτσος έχει προχωρήσει στο πίσω μέρος του αμαξιού, κάτι κοιτάει και πριν προλάβω να βγω μου λέει "Εντάξει απλά τη ζώνη ήθελα να δω αν φοράς", "Να φύγω δηλαδή;", "Ναι", "...".

Πάνω που κάνω αριστερά να βγω πάλι στο δρόμο βλέπω μπροστά μου το πιο αστείο headgear μάλλον ever. Ένας τύπος με παπί είχε πιάσει κουβέντα/ελέγχοταν/ζητούσε οδηγίες/καθυστερούσε με την μπατσίνα(έτσι το λένε;)-partner αυτουνού που με σταμάτησε. Το κράνος του τύπου ήταν κατάμαυρο και είχε δυο μεγαλά ροζ εξέχοντα αυτιά στο πλάι κάνοντας τον να μοιάζει με άνθρωπο με κεφάλι γουρουνιού. Πάνω σε παπί.

Λίγες βδομάδες πρίν είχα δει αυτό στη Βουλιαγμένης και θυμήθηκα την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων που κυνήγούσε το κουνέλι.

Γεμάτη Κυριακή

Σήμερα ξύπνησα κατά τις 12 από το τηλέφωνο. Η νύστα του synch (το φεστιβάλ με τον μέγιστο αριθμό από τετράγωνα γυαλιά) της προηγούμενης νύχτας είχε φύγει παρά τις λίγες ώρες ύπνο. Όταν έκλεισα, σηκώθηκα, πλύθηκα και κάθησα στο τραπέζι της κουζίνας να διαβάσω το Βήμα και το Βημαγκαζίνο. Ένα άρθρο για τη CIA και τις απαγωγές που οργανώνει ανά τον κόσμο (έτσι για τη συνωμοσιολογία του πράγματος), ένα για τα διαπλεκόμενα στην Oλυμπιακή Eπιτροπή (απλά και μόνο λόγω του αρθρογράφου του), ένα για το κέρδος που έχει η Ελλάδα και η Γερμανία για να μπει η Τουρκία στην Ε.Ε. (δεν με έπεισε), ένα σχετικά άδιαφορο για τη μη κερδοσκοπική πλευρά που πρέπει να έχουν τα ελληνικά πανεπιστήμια (το βρήκα αδύναμο σε επιχειρήματα), ένα για τους μοριακούς υπολογιστές (που μου φάνηκε πετυχημένα εκλαϊκευμένο). Μετά κάθησα να δουλέψω λίγο για την εταιρία και έπειτα φάγαμε όλοι μαζί. Διάβασα τους Όρνιθες του Αριστοφάνη (σε κόμιξ) και έπαιξα World of Warcraft. Περιφέρθηκα στο Ashenvale στην αρχή και μετά με 3 άλλους μπήκα στα Blackfathom Deeps - όπου κάπου στα βαθιά τους συνάντησα το περίπου άδοξο τέλος μου. Εν τω μεταξύ, πίσω στην πραγματική ζωή, ξέσπασε και η καλοκαιρινή καταιγίδα: οι καρέκλες και τα ρούχα μπήκαν εσπευσμένα μέσα και η ανοιγμένη τέντα κοπανιόταν με μανία. Ταυτόχρονα άκουγα (και μύριζα) την υπέροχη Άγρια Χλόη για πρώτη φορά. Παρόλα αυτά, μέχρι και εκείνη τη στιγμή είχα το συναίσθημα της ικανοποίησης για το πως περνούσε η μέρα.

Ακολούθησε ταξίδι προς το κέντρο και μπλα μπλα στο αμάξι. Στη ταινία του Γκοντάρ μια Γαλλίδα δε χαμογέλασε παρά μια φορά και αυτό έδωσε μια θλίψη σε όλο το βράδυ. Κάτι αυτό, κάτι η υπερβολική βαρύτητα και δυσκολία του έργου, είπαμε να μη ξαναδούμε Γκοντάρ (οκ, εγώ μπορεί και να ξαναδώ) και πρότεινα να πάμε κάπου να φάμε ενώ προσπάθησα να κσεχάσω. Η πρώτη επιλογή ήταν κλειστή - προς έκπληξη μου - και η δεύτερη μας έφερε στα Εξάρχεια. Βαριεστημένα γυρίσαμε σπίτι μετά. Και αύριο το πρωινό ξύπνημα είναι πάλι νωρίς.