Η σοφίτα.

Δύο+Ένα

Οι Γ1, Α1 και Γ2 έφτασαν στο εξοχικό της πρώτης. Μπούκα μέσα, η Γ1 μπροστά, ξεδιπλώνει το σχέδιο.

Εσείς θα κοιμηθείτε στη σοφίτα, που κανονικά είναι το δικό μου κρεβάτι. Εγώ κάτω, σε αυτό των γονιών μου.

Ζέστη, ημίγυμνοι όλοι, παίρνουν σειρά για το μπάνιο. Πράσινα πρόσωπα. Ο Α1 με τη Γ2 ανεβαίνουν στη σοφίτα. Ξύλινη η σκάλα και δεν υπάρχει πόρτα. Ανεβαίνει κι η Γ1 για να ανοίξει τα παράθυρα και να τραβήξει τις σίτες. Πατάει πάνω στο κρεβάτι, μόνο έτσι φτάνει το παράθυρο. Φεύγει.

Ας μην κάνουμε έρωτα απόψε, η καημένη η Γ1 είναι κάτω μόνη της. Κι αυτό είναι το κρεβάτι της.

Πρωί. Η Γ1 φτιάχνει φραππέδες, ο Α1 καπνίζει παραδίπλα και η Γ2 είναι στο μπάνιο. Η Γ1 κρατάει το κάλυμμα του μίξερ, είναι σε σχήμα δονητή.

Παίχτηκε τίποτα χθες;

Εγώ να μαγαρίσω το παιδικό σου κρεβάτι; Για τι με πέρασες;

Χαμόγελο.


Δύο

Πέρασαν δυο εβδομάδες από την κηδεία της Γ2. Η Γ1 κι ο Α1 έχουν βγει για καφέ. Στο δίπλα τραπέζι κάποιοι μιλάνε δυνατά.

Όταν ήμουν 23, είχα μείνει έγκυος. Έκανα έκτρωση, αλλά δε θέλω να πω αυτό. Με είχε ρωτήσει ο τύπος αν τον θέλω μαζί μου στην επέμβαση και του είχα πει όχι. Είχα πάρει μαζί μου τον αρκούδο μου, τον αρκούδο που πάντα κοιμόμαστε μαζί στις μοναξιές, που έπαιρνα μαζί μου στον οδοντογιατρό, που δάγκωνα την τριχωτή κοιλίτσα του στις μαύρες μου.

A, ναι; Και δε μας λες, όταν σε έπιαναν οι ορμόνες σου, πάλι τον αρκούδο αγκάλιαζες ή έπαιρνες τηλέφωνο τον γκόμενο;

Τι να λέει αυτό; Εσύ μιλάς για ανάγκες, εγώ μιλώ για ιεράρχηση.


Δύο-Ένα

Ο Α1 φτάνει στο σπίτι της Γ1. Πίνουν κόκκινο κρασί, φιλιούνται και ξεγυμνώνονται. Κι η Γ2 παραμονεύει στη σοφίτα, περιμένοντας για κάποιον να ανοίξει τα παράθυρα και να τραβήξει τις σίτες.


-----------------------------------------------------------------------------
ΥΓ1. "Kerze" painted by Gerhard Richter.
YΓ2. Το παρόν κείμενο γράφτηκε υπό τους ήχους του "Suicide Pact-You First" των Therapy?.

C+M

Στάση μετρό Πανεπιστήμιο προς Σύνταγμα. Κατεβαίνω κάτω και στέκομαι στην άκρη της πλατφόρμας. Κοιτάζω άσκοπα δεξιά αριστερά ως συνήθως. Κάποιος που έχει κατέβει πίσω μου τις σκάλες και απομακρύνεται μου τραβάει την προσοχή. Τον παρατηρώ από πίσω. Ψηλός και λεπτός με μακριά ροζίζοντα μαλλιά ξυρισμένα στο πλάι με ραστα και κρικάκια φοράει ένα ζευγάρι All-star, κόκκινο καρό παντελόνι, αμάνικη μπεζ μπλούζα και μπαντάνα. Ο C! Απίστευτο. Δίπλα του μια λεπτή κοπέλα αρκετά κοντύτερη του – σίγουρα η Μ. – και λίγο πιο πίσω μια κυρία – η μαμά της σκέφτομαι.

Τον C. και την Μ. τους είχα γνωρίσει στην Αγγλία. Πρώτα τους είχαμε πετύχει με τον Γ. σε ένα από τα Spoken Word tours του Jello Biafra. Μετά γνωρίστηκαν με τον Γ. με κάποιο (άγνωστο σε όλους) τρόπο και κάποια στιγμή μου τους σύστησε σε μια παμπ κοντά στο σπίτι του τελευταίου. Φυσικά μιλούσανε για το πως θα αλλάξει η κοινωνία. Πέρα από λίγες φορές που τους είχα πετύχει στα γνωστά 1-2 στέκια και είχαμε ανταλλάξει μερικές κουβέντες δεν τους είχα δει πολλές φορές. Και τώρα με εντελώς κουφό τρόπο είχαμε ξαναβρεθεί.

Μπαίνουμε στο μετρό. Έχουν έρθει για διακοπές εδώ και 5 βδομάδες εκ των οποίων τις 2 τις πέρασαν στην Αμοργό. Προσέχω την μπλούζα του C. Γράφει: A product of society. (Μετά θα μου πεί ότι άλλη μια που έχει φτιάξει λέει "Terrorist?"). Παρατηρώ επίσης τα φευγαλέα βλέμματα του κόσμου πάνω του. Παρόλο που έχει έρθει εδώ αρκετές φορές – μιλάει και λίγα ελληνικά – και αυτός την έχει συνηθίσει την Ελλάδα, εκείνη φαίνεται πως αργεί ακόμα. Δεν ξέρω αν αστειεύται όταν λέει πως μερικές φορές κάποιοι κάνουν το σταυρό τους όταν τον βλέπουν.

Με ρωτάνε για το τι κάνω τώρα, αν τελείωσα, πόσο καιρό είμαι εδώ, αν βρήκα δουλειά. Η Μ. είναι κοινωνική λειτουργός πάνω και σκοπεύουν να κατεβούν «το πολύ σε 3 χρόνια». Ο C. δεν ξέρω αν κάνει κάτι – πάντως είναι από τα πιο ευαισθητοποιημένα (και ενεργά) πολιτικά άτομα που είχα συναντήσει πάνω. Ανταλλάσσουμε τηλέφωνα και κανονίζουμε να βρεθούμε αργότερα.

Αρκετές ώρες μετά το Dark Sun* είναι γεμάτο. Η Μ. μου λέει πόσο ίδιο της φαίνεται, πόσο δεν αναγνωρίζει σχεδόν κανένα πια και πόσο ενθουσιασμένη είναι που ξανάρθε. Μιλάμε για κοινούς γνωστούς και τη ζωή πάνω. Ο C. μου λέει για την «totally gothic experience» που είχαν στο Dada κάτι μήνες νωρίτερα όπου ένας τύπος εκεί που καθόταν στο μπαρ έκοψε τις φλέβες του. Κυριολεκτικά. Χαζεύουμε τον κόσμο («too pretentious» – αν και κάποιοι πολύ όμορφοι με τον τρόπο τους), πίνουμε, χορεύουμε.

Κατά τις 5 είναι ώρα για να φύγουμε. Στο αυτοκίνητο στο γυρισμό μου λένε για το σχεδόν κοινόβιο που μείνανε στην Αμοργό. Ο C. δάκρυσε φεύγοντας από το νησί – τόσο πολύ του άρεσε. Οι γονείς του κάνανε διακοπές ακριβώς εκεί που ήμουν κι εγώ αυτό το καλοκαίρι και την ίδια περίοδο. Η Μ. οδηγάει αργά μέσα από τους άγνωστους γι αυτήν δρόμους της πόλης και μ’ αφήνουν στο κέντρο πριν συνεχίσουν για βόρεια. Στο τέλος της εβδομάδας θα γυρίσουν Αγγλία αλλά κάτι μου λέει ότι θα τους ξαναδώ εδώ.

*In an unrelated (and unimportant) note I found an empty tablet of alprazolam on the bathroom sink.

Κάφκα. Η Μεταμόρφωση.

One morning, when Gregor Samsa woke from troubled dreams, he found himself transformed in his bed into a horrible vermin.

vermin- ζωύφιο



Ορίστε μια από τις πιο in your face εισαγωγές που θα διαβάσετε ποτέ, σε αυτήν τη σχετικά σύντομη αλληγορία του Κάφκα (που μπορείτε να τη βρείτε ακόμα και online). Δεν πρόκειται για κακό όνειρο. Δεν πρόκειται ακριβώς για μεταφορά. Ο ήρωας της «Μεταμορφώσεως» είναι ο ίδιος η ενσάρκωση μιας μεταφοράς . Θα ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του στην ιστορία μας με το σώμα ενός αποκρουστικού, γιγαντιαίου εντόμου, αλλά θα συνεχίσει να έχει τη σκέψη, την καλοσύνη και τις ψυχολογικές ανάγκες ενός ανθρώπου.

Η Μεταμόρφωση είναι ένα σχετικό σύντομο διήγημα (μερικές δεκάδες σελίδων), που όμως προκαλεί πολλαπλάσιες σελίδες σκέψεων και θεωριών για τους συμβολισμούς της. Είναι από τα λιγοστά βιβλία του Κάφκα που εκδόθηκε (1915) ενώ αυτός ζούσε και ένα βιβλίο που ο ίδιος ο συγγραφέας του το θεωρούσε από τα καλύτερα που είχε γράψει (σύμφωνα με το βιογράφο του, Max Brod).

Μεταμορφώσεις

Παρόλο που η βασική μεταμόρφωση είναι αυτή του κεντρικού ήρωα σε ζωύφιο, ένα σωρό «μεταμορφώσεις» συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της ιστορίας. Η υπόλοιπη οικογένεια (πατέρας, μητέρα, η αδερφή Grete) πιάνουν δουλειές για να καταφέρουν πλέον να τα βγάλουν πέρα, ενώ προηγουμένως στηρίζονταν στην οικονομική στήριξη του Gregor. O πατέρας, από παθητικό παράσιτο, επανακτά τη θέση του και την αυτοπεποίθηση ως «ο άνδρας του σπιτιού» (θέση που είχε χάσει όταν χρεωκόπησε) και η οικονομική στήριξη είχε περάσει στα χέρια του Gregor (η οποία ευθύνη είχε μεταμορφώσει τον Gregor σε ευσυνείδητο εργαζόμενο χωρίς προσωπική ζωή).

Η Grete μεταμορφώνεται από καλλιτεχνική φύση σε ευσυνείδητη υπάλληλος καταστήματος, παραμελώντας παράλληλα τη φροντίδα του αδερφού της, ενώ τελικά επιθυμεί το θάνατό του. Ακόμα, μετά το θάνατο του Gregor, οι γονείς παρατηρούν με ικανοποίηση το πώς η κόρη τους έχει πλέον ανθίσει σε μια όμορφη γυναίκα, έτοιμη για παντρειά.

Παράλληλα, κι ενώ ο κεντρικός ήρωας διατηρεί την ανθρώπινη σκέψη του (παρά τη νέα του εμφάνιση), στις σκηνές οικογενειακών καυγάδων όλα τα μέλη της οικογένειας μοιάζουν να «μεταμορφώνονται» σε ένα εαυτό κοντινότερο στο ένστικτά τους, είτε αυτά είναι βίαια είτε είναι αισθησιακά.

Ερωτισμός

Το διήγημα περιέχει αρκετές σκηνές περίεργου αισθησιασμού, οι οποίες επιτίθενται συνήθως απότομα στον αναγνώστη, όπως ίσως το ίδιο το κάλεσμα των ενστίκτων μας. Χαρακτηριστικές είναι οι σκηνές αισθησιακού εναγκαλισμού του πατέρα από την κόρη του σε δύσκολες στιγμές ή η σκηνή όπου η μάνα ζητά από τον πατέρα να χαρίσει τη ζωή στον Gregor, καθώς τα χαλαρωμένα της ενδύματα σωριάζονται αργά στο έδαφος, αποκαλύπτοντας τη σάρκα της. Επιπλέον, όταν τα μέλη της οικογένειας αναγκάζονται να βρουν δουλειές, η μητέρα ράβει γυναικεία εσώρουχα.

Υπάρχει ακόμα η επιθυμία του Gregor να καλέσει στο δωμάτιό του την αδερφή του για συντροφιά και να της φιλήσει τρυφερά το λαιμό, καθώς και η εκπληκτική σκηνή με τον πατέρα να πετάει μήλα στην πλάτη του μεταμορφωμένου Gregor, σαν τιμωρία που βγήκε από το δωμάτιό του και τρόμαξε τις γυναίκες. Τα μήλα με οδηγούν σε συνειρμούς περί προπατορικού αμαρτήματος, αλλά θα μιλήσω περισσότερο για αυτό παρακάτω.

Τέλος, όταν οι γυναίκες αποφασίζουν να αδειάσουν το δωμάτιο του μεταμορφωμένου Gregor από τα περιττά έπιπλα, ο Gregor ορμάει στο κάδρο με την αισθησιακή γυναίκα που έχει στον τοίχο του για να το σώσει. Αυτό το κάδρο ήταν η παρηγοριά του για την έλλειψη ερωτικής ζωής που βίωνε όταν η φύση της δουλειάς του δεν του επέτρεπε τη μόνιμη ερωτική σχέση. Στη σκηνή αυτή, ανακουφίζει την ερεθισμένη του κοιλιά, τρίβοντάς την πάνω στην εικόνα.


H απομόνωση της διαφορετικότητας

Ψάχνοντας δεξιά-αριστερά στο ίντερνετ, μπορεί κανείς να αντιληφθεί ότι υπάρχουν δεκάδες ή και εκατοντάδες ερμηνείες για τη συγκεκριμένη αλληγορία.

Η πιο δημοφιλής από τις ερμηνείες μιλάει για την απομόνωση στη σύγχρονη (του τότε ή και του τώρα), βιομηχανοποιημένη ή μη, κοινωνία (θυμόμαστε εδώ την απομόνωση του τέρατος στο δωμάτιό του και πως ο μεταμορφωμένος Gregor ακούει και καταλαβαίνει τους ανθρώπους -ενώ οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν τη φωνή του πλέον), τις ευθύνες του «σύγχρονου» τρόπου ζωής (ο πατέρας του Κάφκα ήθελε το γυιό του να ασχοληθεί με τις επιχειρήσεις, ενώ ο ίδιος ο Φραντς επιθυμούσε τη ζωή του συγγραφέα, γεγονός που δημιουργούσε ενδο-οικογενειακές τριβές), τις τύψεις από την αμέλεια αυτών των ευθυνών και το σταδιακό παραγκωνισμό των «αποστατών».

Ο Gregor έχει αρχίσει να σιχαίνεται τη ζωή του, αφού το μόνο που κάνει είναι να δουλεύει για να στηρίξει τη χρεωκοπημένη οικογένειά του. Την έλλειψη ερωτικής ζωής την υποκαθιστά η αισθησιακή γυναίκα στον τοίχο του, ενώ την απουσία καλλιτεχνικής έκφρασης την υποκαθιστά η επιθυμία του να βοηθήσει οικονομικά την αδερφή του με τις μουσικές της σπουδές. Σε αυτά τα πλαίσια, τα μήλα (που πετά ο πατέρας στον Gregor, τραυματίζοντάς τον θανάσιμα) μάλλον αντιστοιχούν στην κοινωνία (και τις ευθύνες) που παραδίδεται από κάθε γενιά στην επόμενη, like it or not.

Σε αυτό συνηγορεί και η συμπεριφορά της Grete, η οποία από φανατική μουσικόφιλος, γίνεται ευσυνείδητη υπάλληλος, αρχίζοντας παράλληλα να απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από τον αδερφό της.

Μου προκαλεί πάντως εντύπωση η αρχή του διηγήματος, όπου καθώς φαίνεται ο Κάφκα δεν αφορίζει το σύστημα, αλλά απλώς ασχολείται με τις συνέπειες που υφίστανται αυτοί που μένουν εκτός. Ο Gregor αγωνίζεται σκληρά να σηκωθεί από το κρεβάτι και να πάει στη δουλειά, παρόλο που έχει μετασχηματιστεί ήδη σε γιγαντιαίο ζωύφιο. Ο συγγραφέας δεν αφορίζει, απλώς προβληματίζεται. Δεν υπάρχει καμιά εξήγηση και καμιά απορία για τη μεταμόρφωση του ήρωα, απλώς μελέτη των συνεπειών της.

Όμως κάπου εκεί μερικά πράγματα με μπερδεύουν. Παρόλο που οι αναφορές σε οιδιπόδεια συμπλέγματα και ανταγωνισμό του Gregor με τον πατέρα του δένουν με τις εξωτερικές κοινωνικές συνθήκες, ο ερωτισμός προς την Grete και τη φωτογραφία του τοίχου, μένει κάπως ξεκρέμαστος μες στο όλο εγχείρημα (τουλάχιστο μέσα στο φτωχό μου το μυαλό).

Υπάρχει ακόμα κι ένα διαρκές παιχνίδι με τον αριθμό τρία κατά τη διάρκεια της αφήγησης, η οποία δεν είμαι σίγουρος πού κολλάει σε αυτήν την ερμηνεία.


Ομοφυλοφιλία και Φυματίωση

Η φημολογούμενη oμοφυλοφιλία του Κάφκα δε θα μπορούσε να μείνει αμέτοχη στο σχολιασμό του συγκεκριμένου συγγράματος. Άλλωστε οι δρόμοι της ομοφυλοφιλίας και της κοινωνικής απόρριψης είναι συχνά παράλληλοι και βρίσκονταν σε ακόμα μεγαλύτερη εγγύτητα την εποχή που ο Κάφκα έγραφε.

Υπό αυτό το πρίσμα, η εναρκτήρια σκηνή, με τον Gregor να ανακαλύπτει σιγά-σιγά το νέο του σώμα πάνω στο κρεβάτι του, αποκτά πιο προφανή στήριξη. Αν αυτή η θεωρία στέκει, τότε τα μήλα, που ο πατέρας βάλλει εναντίον του, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ιπτάμενοι φαλλοί, ισχυρές κοινωνικές συμβάσεις που τελικά τον σκοτώνουν.

Σε αυτά τα εδάφη μου φαίνεται πως τα πάντα δένουν πιο ευνόητα. Η δημοσιοποίηση στο άμεσο περιβάλλον (οικογένεια και δουλειά) της ομοφυλοφιλίας του ήρωα οδηγεί στην (άμεση ή σταδιακή) απόρριψή του και την ανάγκη να τον κρατήσουν κρυμμένο. ‘Οταν τελικά αποκαλύπτεται και στο ευρύτερο περιβάλλον (με το που ζητάει από τους ενοίκους ερωτική συνεύρεση) το «πρόβλημα», η οικογένεια νιώθει ότι έγινε ρεζίλι και η διαδικασία της απόρριψης ολοκληρώνεται.

Εδώ ταιριάζει περισσότερο και η σκηνή όπου ο Gregor αναρωτιέται πώς θα συνεχίσει να δουλεύει σε μια δουλειά που απαιτεί προσωπικές συναντήσεις, όντας «μεταμορφωμένος», δηλαδή με τη στάμπα του ομοφυλόφιλου.

Όμως αξίζει να σκεφτούμε ότι ο Κάφκα εισάχθηκε για θεραπεία φυματίωσης δύο χρόνια μετά την έκδοση του βιβλίου, από την οποία και τελικά πέθανε αρκετά χρόνια αργότερα. To ήξερε άραγε, όταν έγραφε το βιβλίο? Όλα αυτά που είπα παραπάνω για την ομοφυλοφιλία, πιθανόν να στέκουν και για την αντιμετώπιση ενός φυματικού του τότε. Και η ερωτική στέρηση να προήλθε από την ανάγκη να μην έρχεται σε ερωτική συνεύρεση, για να μην κολλήσει τους/τις συντρόφους του.

Σημειώνω επίσης τη λέξη "vermin" στην εναρκτήρια πρόταση. Ο συγγραφέας δε μιλάει για κατσαρίδα ή σκαθάρι (η υπηρέτρια μόνο αναφέρεται σε "σκαθάρι", αλλά χαϊδευτικά). Ο Κάφκα περιγράφει λεπτομερώς το νέο σώμα του ήρωά του, αλλά αρνείται να το καθορίσει με πιο συγκεκριμένη λέξη. Πιθανόν αυτό να μας λέει ότι δεν έχει σημασία το γιατί ο ήρωας απομονώνεται από το περιβάλλον του, αρκεί που απομονώθηκε.

Αντί Επιλόγου

Όποιος μου βρει τι διάβολο συμβαίνει με τον αριθμό τρία σε αυτό το υπέροχο κωλοβιβλίο, θα ανταμειφθεί με τριάντα αργύρια και τρεις δεκάρες.


YΓ. Το εξώφυλλο της φωτογραφίας είναι από την έκδοση της Εrrepar, του 2000.

ΥΓ2. Το παρόν κείμενο γράφτηκε υπό τους ήχους του "Virus Meadow" των And Also The Trees.

News stranger than fiction

00:40 - Δελτίο ειδήσεων του Αντ1

Η τελευταία πρόταση από τα νέα για την πτώση του αεροσκάφους της HELIOS δίνει τη θέση τους στους ήχους του "Ένα αστέρι πέφτει, πέφτει" το οποίο παίζει ως μουσική υπόκρουση για τα νέα του θάνατου της Μοσχολιού.

Τρέχοντας (μετά από πολύ καιρό πάλι)

Το να τρέχω πάνω-κάτω εδώ δίπλα στην παραλία λίγο πριν σκοτεινιάσει έχει κάτι το ιδιαίτερο. Το φως και η άπλα στη «διαδρομή» είναι σπάνιες πολυτέλειες μιας και κολόνες φωτισμού σε τακτά διαστήματα δεν υπάρχουν και σε μερικά μέρη το βοηθητικό πεζοδρόμιο μεταξύ αμμουδιάς και δρόμου δεν είναι αρκετό. Έτσι από ένα σημείο και μετά που πέφτει η νύχτα έχω να ξεφύγω από τα εμπόδια (και τις εικόνες) από ζευγάρια που έχουν βγει για νωχελικό περπάτημα, τις γριες ή τους μεσήλικες που κάθονται σε κάποια παγκάκια και κουτσομπολεύουν απλώνοντας επικίνδυνα τα διαβολικά ποδάρια τους στο σκοτάδι, κάθε τύπου μαμάδες που πηγαίνουν σχεδόν δυσοίωνη βόλτα τα καροτσάκια τα οποία σπρώχνονται με τυχαίο τρόπο από τα παιδάκια τους, οικογενειακά αυτοκίνητα παρκαρισμένα σχεδόν πάνω στο κύμα, πλ-αστικές καρέκλες που τις έχουν βγάλει από ένα τροχόσπιτο πάνω στο πεζοδρόμιο και τυχόν καλώδια στήλων της ΔΕΗ που προκλητικά ξεπηδάνε κάθε τόσο διαγώνια μπροστά μου. Και φυσικά τον παλιοαέρα που επιμένει να προσπαθεί να με βγάλει από το δρόμο μου ή να μου κόψει την ανάσα.

Όμως στο ενδιάμεσο από αυτές τις μεμονωμένες περιπέτειες-ακροβατισμούς μεσολαβούν περίοδοι απλότητας, απομόνωσης και αυτοσυγκέντρωσης. Το να προσπαθείς να επιβάλεις στον εαυτό σου να εισπνέει από τη μύτη και να εκπνέει από το στόμα ενώ ταυτόχρονα τρέχεις απαιτεί συνειδητή προσπάθεια – τουλάχιστον για μένα που είμαι άπειρος – που αποκλείει οποιαδήποτε άλλη ολοκληρωμένη σκέψη. Αν θες δε να κρατάς και μια – σε πρώτη προσέγγιση έστω – σωστή στάση στο σώμα (τα χέρια σχετικά χαμηλά, το κεφάλι στη θέση ισορροπίας του) και να διατηρείς τη ταχύτητα σου σταθερή, το να σκέφτεσαι κάτι άλλο φαντάζει άθλος. Στο χέρι μου κρατάω χαλαρά κλεισμένο μόνο το κλειδί του αυτοκινήτου. Συμβολικό, σκέφτομαι μετά, της επιλογής μου να «χρησιμοποιήσω τα πόδια μου» αλλά και της προσωρινής αποποίησης-φύλαξης των «αποσκευών» μου σε αυτό (πάνω μου δεν κουβαλάω ούτε κινητό, ούτε πορτοφόλι, ούτε μουσική – τίποτα). Σε ένα διάλειμμα για περπάτημα (όπου η ρυθμική αναπνοή συνεχίζεται) παρατηρώ ότι το κύμα της θάλασσας απλά έρχεται και φεύγει με τον ίδιο ρυθμό που εκπνέω και εισπνέω. Υποχώρηση – εισπνοή, ξεφούσκωμα – εκπνοή.

Όταν σταματήσω – πριν εξουθενωθώ αλλά αφού έχω κουραστεί αρκετά – το μόνο που μπορώ να αισθανθώ είναι τις σταγόνες ιδρώτα που φτάνουν στα χείλια μου από όλο το πρόσωπο μου. Μπαίνω στο αμάξι και οδηγάω πίσω ενώ το μυαλό μου επιστρέφει στην αρχική του πραγματικότητα. Όταν λίγη ώρα μετά σβήνω τη μηχανή, μου έρχεται μια ιδέα και τρέχω να την σημειώσω.

Iατρική Επίσκεψη

Το ιατρικό σου report το λέει ξεκάθαρα: «Οποιαδήποτε σύνδεση της ασθένειας του υποκειμένου με την ακτινοβολία οθόνης των PC δεν έχει αποδειχτεί». Καταλαβαίνεις τι σου λέει?

Σου λέει πως ό,τι νέο προϊόν τίθεται στη διάθεσή σου, μπορεί να είναι ο δολοφόνος σου, σε λίγο καιρό, σε 10-20-30-40-50 χρόνια ή σε 300 χρόνια (που μάλλον δε θα σε νοιάζει πια). Ή αν όχι δολοφόνος, άνετα σου ξεπετάει 2-3 ψυχιατρικές αρρώστιες.

Βέβαια αν για αυτό το λόγο δε δοκιμάζαμε τίποτα, θα ήμαστε ακόμα στις σπηλιές να λέμε ούγκα-ούγκα στο σκοτάδι.

Ξέρεις, όσο και να ελεγχθεί ένα νέο προϊόν, μια νέα τεχνολογία ή κάτι άλλο, δε θα μπορέσουν να βρουν όλους τους δυνατούς κινδύνους αμέσως. Δεν είναι απαραίτητο ότι τους αποκρύπτουν, απλώς είναι πρακτικά αδύνατο να βρεθούν όλες οι συνέπειες πριν βγει στην κατανάλωση για χρόνια.

Ακόμα δε γνωρίζουμε τι γίνεται με τα κινητά, με την (εκ των όπισθεν) ακτινοβολία από τις καθοδικές οθόνες υπολογιστών [1], με τις συνέπειες της ακτινοβολίας οθόνης PC (από μπροστά αυτήν τη φορά- δείτε την παράγραφο 1, κάτι σαν το ποδοσφαιρικό σύνθημα «...από πίσω κι από εμπρός» θυμίζει η κατάσταση), ενώ ποσοστό των γυαλιών ηλίου στην αγορά προκαλεί καταρράκτη και άλλες ασθένειες του ματιού [2-3-4], κόκ.

Κάποιοι καπνιστές που έπαθαν καρκίνο, πήραν δύο τσουβάλια λεφτά αποζημίωση. Αυτοί που παθαίνουν καταρράκτη από τα γυαλιά ηλίου, παίρνουν το τρίτο το μακρύτερο. Αν αποδειχτούν τα κινητά (ή οτιδήποτε άλλο) θανάσιμα, ποιόν θα κατηγορείς?

Όταν την πάθεις τη ζημιά, κάνε μήνυση, αν θες, αλλά μην τσαντιστείς πραγματικά για τη ζημιά που έπαθες. Ούτε οι άλλοι θα τσαντιστούν με τη μήνυση. Αυτό είναι το παιχνίδι, αυτό είναι το ταξίδι της εξέλιξης. Έχει ρίσκο. Κάνεις τάχα μου ότι δεν το γνώριζες?


[1] http://www.closerange.com/working_solutions/TCO.html
[2] http://www.optometrists.asn.au/eyevision/consumers/uv
[3] http://travel.howstuffworks.com/sunglass4.htm
[4] Περίληψη για γυαλιά ηλίου. Θέλετε:
--> 99-100% προστασία από UV-A και UV-B (αλλιώς το μάτι «νιώθει» ασφαλές, αφού η οπτική ακτινοβολία «κόβεται», κι έτσι η φυσική του άμυνα προς την UV γίνεται σαν την άμυνα του Παναθηναϊκού στην Κρακοβία)
--> Να είναι τα γυαλιά polarized, ώστε να κόβονται οι λάμψεις από τις ανακλάσεις στις οριζόντιες επιφάνειες. Αυτό το ελέγχετε εύκολα: Αν στρέψετε τα γυαλιά σας 90 μοίρες (δηλαδή κατακόρυφα) και παρατηρήσετε (με το ένα μάτι ανοιχτό) ότι τα διαπερνά περισσότερο φως, τότε έχετε polarized γυαλιά ηλίου. Είστε σε καλό δρόμο.
--> Nα έχουν anti-reflection coating στην πίσω πλευρά, δηλαδή από την πίσω πλευρά οι φακοί να μην ανακλούν πολύ, ώστε η ακτινοβολία που κτυπά εκεί να μην καταλήγει στο μάτι.
--> Κατά προτίμηση να έχουν μεγάλους φακούς, ώστε να κόβουν την ακτινοβολία που σας έρχεται κι από μεγάλες γωνίες.
--> Αυτά ΔΕΝ είναι αστεία, είναι πράγματι όλες οι ιδιότητες που έπρεπε να έχουν τα καθημερινά γυαλιά ηλίου σας, αλλά ξεχάσατε να τις ζητήσετε. Καλούς καταρράκτες.


ΥΓ. Το παρόν κείμενο γράφτηκε υπό τον ήχο του “These Immortal Souls” των “These Immortal Souls”. Στο repeat.

Έτσι για να γράψω και εγώ κάτι.

Εις τα μέρη του γκρίζου
είναι μέρες του ήλιου
που οι άνθρωποι λίωνουν
δίχως έγνοια για πάθη
με το χρήμα στα σκέλια.

Εις τα μέρη του ήλιου
είναι μέρες του γκρίζου
που οι άνθρωποι χορεύουν
δίχως φόβο για κάτι
με πλάνες για αγάπη.

Εις τα μέρη τ' ανθρώπου
είναι μέρες που λίωνουν
μεσ'τον γκρίζο τον ήλιο
δίχως πάθη στα σκέλια
με το χρήμα για αγάπη.