Χριστούγεννα

Θέλω τη βοήθειά σας για να μαζέψουμε εδώ όλες τις εικόνες που φτιάχνουν τα Χριστούγεννα… Ξεκινώ:
Χριστούγεννα είναι τα κόκκινα τραπεζομάντιλα, οι πιατέλες με τους κουραμπιέδες, τα πακέτα κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο, οι κάρτες στο γραφείο, τα κλασικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια που τραγουδάς δυνατά στο αυτοκίνητο κι όμως δεν τα βαριέσαι ποτέ, κι ας είναι τα ίδια κάθε χρόνο…
Χριστούγεννα είναι η χαρούμενη διάθεση και το χαμόγελο στα πρόσωπα των παιδιών, η απίστευτη κίνηση στους δρόμους που όμως δεν σε εκνευρίζει, τα χιλιάδες φωτάκια στην Πανεπιστημίου και τη Βασιλίσσης Σοφίας. Το χιόνι που εύχεσαι να πέσει, ο Frank Sinatra στα bars, τα κόκκινα βραδινά παπούτσια που έχεις βάλει στο μάτι, τα δώρα που τρέχεις με άγχος να διαλέξεις τελευταία στιγμή…
Χριστούγεννα είναι το πάρτυ στο σπίτι της Ilaira, οι θεατρικές παραστάσεις, τα αμέτρητα ποτήρια κόκκινου κρασιού, οι κάρτες που θα γράψεις και θα στείλεις για να φτάσουν μετά την Πρωτοχρονιά…
Χριστούγεννα είναι οι αποφάσεις και οι στόχοι που θα βάλεις για την επόμενη χρονιά, οι φίλοι που θα θυμηθείς να τους πάρεις τηλέφωνο την πρωτοχρονιά, οι στιγμές που μοιράζεσαι με τους ανθρώπους που αγαπάς και νιώθεις την απόλυτη ευτυχία…
Χριστούγεννα είναι τα όνειρα, το παραμύθι, ο έρωτας…
........................................................................................

Καλά Χριστούγεννα λοιπόν!!

Ιστορίες διαδρομής,

πικάντικες…

Σπεύδοντας να προλάβω μια γραφειοκρατική εκκρεμότητα προσπερνώ μια παρέα ανδρών που κοιτά προς την κατεύθυνση που φεύγω. Καθώς έχω απομακρυνθεί ελάχιστα και κανείς άλλος δε βρίσκεται μπροστά μου, ακούω τον έναν από αυτούς να λέει: «Σου αρέσει αυτός ο κώλος;», μετά από μια παύση που δεν ξέρω αν συνέβη ή απλά ο χρόνος ξάφνου πάγωσε λίγο για εμένα ακούγεται και το: «Μη ντρέπεσαι ξέρω ότι είναι του γούστου σου.» Από τη στιγμή εκείνη η εσωτερική μου κατάσταση μπαίνει σε φάση κενού αέρος: “Please, fasten your seatbelts and put your chair in the upright position.” Με το που ακούω και ένα χαζό γελάκι να συμπληρώνει: «Ναι,» ακροβατώ πλέον μεταξύ του Ιάπωνα καμικάζι σε κατάσταση καθόδου και της στωικής αποδοχής του πρωτόγνωρου για εμένα εκ του ιδίου φύλου θαυμασμού. «αλλά εγώ το έχω παραγγείλει σε άλλο χρώμα.» Η λύτρωση. “You can unfasten your seatbelts.” “Χμμμ, ναι και μερικά άψυχα κινούμενα αντικείμενα διαθέτουν κώλο.”

…και αθώες.

Στο μετρό είμαι χαμένος με το τι γραφειοκρατικό χρειάζεται να διεκπεραιώσω μέχρι που φτάνοντας στο Σύνταγμα ακούγεται η γνωστή ανακοίνωση: «Next station Syntagma.», να συνοδεύεται από μία εξάχρονη: «Μαμά, μαμά, play station Syntagma.» Μειδιώ αρχικά με την αφέλεια της ατάκας του εκκολαπτόμενου καταναλωτή, ωσότου σκέφτομαι ότι εντέλει το Σύνταγμα έχει όντως μετατραπεί σε ένα τεράστιο παιδότοπο και μάλιστα διαθέτει 300 γελωτοποιούς, τότε πια κοιτώ τον εξάχρονο με βαθύ σεβασμό.

Επισκέπτης.

Στην πόλη ήρθε ένας φίλος
με κοράκια στα μαλλιά,
για μάτια έχει δύο τρύπες
και τα χείλη του είναι μελανά.

Στην πόλη ήρθε ένας φίλος,
μα καρδιά δε μου κάνει να το δω,
για γλώσσα έχει μια διχάλα,
που την προβάλει σα γελώ.

Στην πόλη ήρθε ένας φίλος,
σαν νιος τη στράτα δρασκελά,
αλλά η σκόνη στο παλτό του
δείχνει τα χρόνια που κουβαλά.

Στην πόλη ήρθε ένας φίλος,
όλα σωπαίνουν από όπου περνά,
μόνο τα σκυλιά σαν τον οσμιστούν γρυλίζουν,
μα και αυτά κρύβονται μακριά.

Στην πόλη ήρθε ένας φίλος,
στην τάβλα θα καθίσουμε όπως παλιά,
ζύθο από την ίδια κανάτα θα μοιραστούμε
μα κανείς μας δε θα μιλά.

Στην πόλη ήρθε ένας φίλος,
πάντα φοβάμαι που τον απαντώ,
φεύγει με αυτά που αγαπάω
λέγοντας μου πως του τα χρωστώ.

Στην πόλη ήρθε ένας φίλος,
μια λαβή στη χούφτα μου βαστώ,
την άκρη της σε σώμα θα βυθίσω,
ένα στερνό μου δώρο για να λυτρωθώ.

Τι κάνετε στο δωμάτιό μου;

Λέμε όταν ξεπεραστεί το όριο που θέλουμε να αποκαλυφθούμε. Λέμε όταν νιώθουμε την αναπνοή της πιο κοντά στο πρόσωπό μας από ότι μας επιτρέπει η μοναξιά μας. Λέμε όταν το σάλιο μένει να περιλούζει το στόμα προδίδοντας την σαστιμάρα. Λέμε όταν ο φόβος γίνει πιο δυνατός από την έλξη.

Εδώ λεφτά, εκεί λεφτά, πού είναι τα λεφτά;

Είμαι ένας φτωχός και μόνος ερευνητής. Άρχισα την ερευνά μου σε κρατικό ερευνητικό ίδρυμα και μου είπαν ότι θα με αμείβουν με 2000 Ε ετησίως. «Ok», λέω από μέσα μου, «λίγα μου φαίνονται, αλλά είναι μια αρχή. Στην Ελλάδα βρίσκομαι εξάλλου.» Ως ερευνητής, όμως, πρέπει να έχω Τ.Ε.Β.Ε., οπότε 1600 Ε περίπου το χρόνο πάνε για αυτό. «Εντάξει», λέω, «είναι συντάξιμα και θα έχω ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.» Πάω λοιπόν από την εφορία για έναρξη επαγγέλματος. «20% Φ.Π.Α. ως ερευνητής», μου λένε. Και συνειδητοποιώ ότι το σύστημα είναι συντηρητικό. Το κράτος σε πληρώνει από τη μία τσέπη για να του τα δώσεις στην άλλη, έτσι ώστε να μπορεί να σε πληρώσει και του χρόνου.

Ούτε στη φυσική δεν έχουμε τέτοια «ιδανικά» συστήματα με μηδενικές απώλειες. Άσε που παραβιάζεται ο πρώτος θερμοδυναμικός νόμος ενδεχομένως, καθώς τα 2000 Ε δεν είναι και σίγουρα. Εδώ που το σκέφτομαι, τον δεύτερο τον παραβιάζει σίγουρα, καθώς από το τίποτα παράγεται έργο, χωρίς μάλιστα απώλειες, παρακαλώ. Αλλά ο τρίτος θερμοδυναμικός καλά κρατεί.

“Don’t you move motherfucker! Put the erevna down and … slowly!”

Y.Γ.: Και μια παρατήρηση. Ο καθηγητής που κάνει ιδιαίτερα, γιατί έκανα έναρξη και σε αυτό, 0% Φ.Π.Α.. Συμπέρασμα: Το κράτος μας δε θέλει έρευνα, θέλει παραπαιδεία.

“We don’t need no education,

we don’t need thought at all.

More dark sarcasm in the system.

Hey, State leave us please alone.”