Μετοσκαρική αναλαμπή

Απο εδώ (δλδ από εδώ) ήρθε η πρώτη είδηση/ανάλυση που διάβασα σήμερα. Δεν είναι για να ασχοληθεί κανείς με αυτά τα links (ποιο θα ήταν το νόημα αυτού εδώ του post τότε;) αλλά το βασικό μήνυμα τους είναι ότι πλέον ο κινηματογράφος έχει σαφώς χάσει την αρχική του αίγλη και δυνατότητα να πιάνει τον παλμό της εποχής πράγματα που περιστρέφονταν γύρω από την ιστορία που είχε να πει η ταινία, τους χαρακτήρες της, τη σκηνοθεσία, τις τεχνικές κλπ. Τώρα ο κύριος σκοπός και λόγος ύπαρξης του κινηματογράφου (και της τηλεόρασης σε ένα βαθμό) είναι να δημιουργεί αστέρες και αυτών την πραγματική ζωή να παρακολουθεί ο κόσμος έξω από τα σελιλόιντ. Αντί δηλαδή ο κόσμος να μιλάει για τον χαρακτήρα στο πλαίσιο της ταινίας ή πχ το τι σημαίνουν αυτά που είδε, η ίδια η ζωή του πρωταγωνιστή γίνεται το θέαμα και το αντικείμενο συζήτησης.

In this culture, the intrinsic value of a movie, or of most conventional entertainments, has diminished. Their job now is essentially to provide stars for People, Us, “Entertainment Tonight” and the supermarket tabloids, which exhibit the new “movies” — the stars’ life sagas… src

Πέντε πράγματα (για το διαδίκτυο)*

1. Από το Πάν/μιο και μετά ποτέ δεν ασχολιόμουν με μόνο ένα πράγμα τη φορά. Αυτό κατά πάσα πιθανότητα θα αλλάξει σύντομα.

2. Το μόνο που ξέρω για τους αστερισμούς είναι ότι αν τους έβλεπες από "λίγο πιο πέρα" δε θα έμοιαζαν καθόλου ούτε με μικρές ή μεγάλες κατσαρόλες ούτε με W (σίγουρα όχι με κυνηγούς που κρατάνε ρόπαλα) ούτε με τίποτα. Ξεκολλήστε επιτέλους.

3. Δεν παίζω κάποιο μουσικό όργανο - αυτό είναι ιδιαίτερα κρίμα τα τελευταία χρόνια που έχω ανακαλύψει τόση μουσική.

4. Πιστεύω κι εγώ ότι ο μόνος τρόπος να πάρεις τη ζωή στα σοβαρά είναι με χιούμορ (C). Ας γελάσω...

5. Χα Χα (Επίσης είμαι κάπως κυνικός)

(Tόκοι υπερημαρίας)

6. 24 ώρες απλά δεν είναι αρκετές.

7. Δε με πειράζει ο υπόλοιπος κόσμος - αρκεί να μην κάθεται στα αριστερά στις κυλιόμενες σκάλες.

lukulius
vrypan
nadit
helion
moving houses
nylon
arxediamedia

*Σημείωση: Ο τελικός αριθμός μπορεί να μην ισούται με 5. Δε δεχόμαστε αποζημιώσεις.

5

Σε ευχαριστώ Thrass για την πρόσκληση. Πέντε αλήθειες, εξομολογήσεις ή πιθανότατα πέντε πράγματα που οι φίλοι ήδη ξέρουν για μένα.

1. Είμαι φύσει και θέσει αισιόδοξη. Γονιδιακό ή επίκτητο, ό,τι και να είναι το' χω.

2. Από πιτσιρίκι αγαπούσα τις "λιχουδιές". Μεγάλωσα και απολαμβάνω αυτά που θέλω συνειδητά και χωρίς ενοχές (τις περισσότερες φορές).

3. Δεν μου άρεσε ποτέ το σχολείο. Θα ήθελα να καταργηθεί. (Το σιχαίνομαι, ggl έλα για ψυχανάλυση).Αντιθέτως λάτρεψα το πανεπιστήμιο, για την ελευθερία που μου προσέφερε. Την ελευθερία να μαθαίνω αυτά που θέλω, όπως θέλω, τις ώρες που θέλω και τέλος να κάνω αυτό που θέλω.

4. Στα 24 μου ξεκίνησα ένα μακρύ ταξίδι σε πολλές χώρες. Έμαθα πολλά, έζησα πολλά, γύρισα χωρίς απωθημένα, δυσκολεύτηκα πολύ. Τα μαλλιά μου άσπριζαν κάθε μέρα και περισσότερο. Τώρα τα βάφω. Χαλάλι!

5. Οι άντρες έπαιξαν και εξακολουθούν να παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου. Για χάρη τους έχω κάνει πράγματα που ποτέ δεν πίστευα ότι θα κάνω. Για χάρη μου έχουν κάνει πράγματα που ποτέ δεν φανταζόμουν. Τους ευχαριστώ.

Αφήστε τα "είμαι υπεράνω" και γράψτε και οι υπόλοιποι. Περιμένω

Ένα τραγούδι...

άρχισε να κυλά από τα χείλη μου.

Μιλούσε για αγάπες,
απολιθωμένες τριανταφυλλιές,
που άνθη δεν είχαν, μόνο ρίζες βαθιές,
αναμνήσεις στις παλάμες μου χάραζαν
αρνούμενες να ξεριζωθούν.

Ψιθύριζε για ένα κορμί γυμνό,
λευκή ρωγμή στο σκοτεινό πέτασμα της μνήμης μου,
ιερή εικόνα του έρωτα,
που κατέβαινε τη ραχοκοκαλιά μου
για ακόμα μια φορά.

Ελεγούσε για θανάτους,
ανθρώπους που λύγισαν,
άλλους που πάλεψαν,
για αυτούς που χάθηκαν
προτού ακούσουν ότι τους αγαπώ.

Παιάνιζε για τα αδέλφια,
αποκούμπια τα οποία ο ίδιος διάλεξα,
στον καιρό της πρώτης νιότης μου,
που ακόμα στα πρόσωπά τους βλέπω
τη ζωή μου να κυλά.

Γελούσε για την ύπαρξη,
όπως ένα νήπιο
σαν καταφέρνει τα πρώτα του βήματα,
ίσως σκοντάφτοντας και πέφτοντας,
μα πάντα προχωρώντας.

Υ.Γ. : Επειδή το χρωστούσα στην παπαρούνα, το θέλησε η μπλιμ και επειδή περιμένω τον Thrass να με προσκαλέσει να παίξουμε τα "μήλα".

Αδούλευτα λόγια

Και κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που πρέπει να ξεκινήσεις να δουλεύεις για να ζήσεις. Και πρέπει να επιλέξεις (γιατί μπορείς) να βγεις στη πιάτσα να χτυπήσεις φυσιολογικό μισθό με προοπτική, για να κάνεις αναλώσιμες web εφαρμογές χτυπώντας απλήρωτες υπερωρίες ή να κάνεις αναλώσιμη έρευνα με πενιχρούς πόρους σε κάποιο πανεπιστήμιο ή ερευνητικό ίδρυμα. Και επιλέγεις το πρώτο, αλλά νιώθεις ότι δε σε γεμίζει καθώς ότι φτιάχνεις είναι για άλλους, είναι επαναλαμβανόμενο και έχει ημερομηνία λήξης, αφού σύντομα κάτι θα το ξεπεράσει και θα αναρωτηθείς "τί έφτιαχνα επί 3 μήνες;". Και στα 50 θα 'νε αναπόφεκτο να αναρωτηθείς "Τι έκανα στη ζωή μου; 150 εφαρμογές που πλέον δεν υπάρχουν;". Και αν επιλέξεις το δεύτερο ξέρεις ότι είσαι λίγος (όπως το υπολοίπο 99% την ερευνητικής κοινότητας) για να αφήσεις αξιόλογο έργο -εργασίες στις οποίες θα αναφερθούν και άλλοι εκτός από σένα και τους "φίλους" σου. Και στο τέλος νοσταλγείς τις dead-end part-time jobs που είχες που σου επέτρεπαν να είσαι ανήσυχος και να ψάχνεις για κάτι καλλίτερο.

Δημιουργία ή απόλαυση;

(θα μπορούσε να είναι η συνέχεια αυτού)

Κοιτάζοντας από τη μία τις πλατείες και τις καφετέριες σχεδόν πάντα ημιγεμάτες και πάνω μέρα μεσημέρι με τόσο κόσμο (που δεν μπορεί να είναι όλοι φοιτητές) και από την άλλη το πόσο τρέξιμο επιλέγει να κάνει αλλος τόσος και περισσότερος κόσμος την ίδια στιγμή, καταλήγω να εκπλήσσομαι πως γίνεται και τα γραφεία και το 'έξω' να είναι ταυτόχρονα τόσο πλήρη. Σκεφτόμουν έτσι ότι ίσως να μπορούσε να γίνει ένας διαχωρισμός των ανθρώπων σε δύο κύριες κατηγορίες βάσει των επιλογών που κάνουν σε ότι έχει να κάνει με την εργασία τους. Ή καλύτερα με το πως διαλέγουν να γεμίσουν το χρόνο τους.

Από τη μία, όλοι έχουμε την τάση να δημιουργήσουμε κάτι. Αυτό αλλάζει φυσικά από άνθρωπο σε άνθρωπο και από περίοδο σε περίοδο: μπορεί να είναι καριέρα, χρήματα, οικογένεια, τέχνη, οτιδήποτε. Κάποιοι μάλιστα καταφέρνουν ή επιδιώκουν να πετύχουν σε ένα βαθμό κάποια από όλα αυτά ταυτόχρονα.

Με άλλα λόγια, αν κάποιος θέλει να κάνει πχ καριέρα (βλ. να πετύχει κάποιους συγκεκριμένους επαγγελματικούς σκοπούς), ξυπνάει το πρωί και όλη του η μέρα είναι δουλειά και διευκολύνσεις για να βγαίνει καλύτερα η δουλειά που θέλει να κάνει. Φυσικά η μέρα του μπορεί να περιλαμβάνει και χόμπι και επικοινωνία με άλλους ανθρώπους και χαλάρωση και ό,τι άλλο τον ενδιαφέρει. Αλλά το νο 1 γύρω από το οποίο περιστρέφονται τα υπόλοιπα είναι η κατεύθυνση στην οποία επέλεξε το άτομο ότι θα δημιουργήσει.

Το κοινό χαρακτηριστικό όλων των παραπάνω διόδων εκτόνωσης της δημιουργικότητας είναι ότι αργά ή γρήγορα εισάγεται και το στοιχείο του κόπου ως απαραίτητο συστατικό για να δουλέψει οτιδήποτε είναι αυτό που έχει επιλεχθεί. Και παρόλο που η λέξη "κόπος" είναι ελαφρώς ατυχής ενίοτε - μιας και είναι ευχάριστη η δημιουργία - έρχονται στιγμές που είτε λόγω της επανάληψης είτε επειδή πρέπει να κάνεις και τα βαρετά για να έχεις τα ενδιαφέροντα, ακόμα και αυτή η δημιουργία γίνεται κοπιώδης (πέραν από τη βοήθεια του διαλείμματος).

Από την άλλη, έχεις την απόλαυση. Κανείς δεν την αρνείται έστω και λίγο, έστω και με τον ιδιαίτερο τρόπο του ο καθένας, όλοι την αποζητούμε. Υπάρχουν όμως κι αυτοί που την έχουν ως βασικό "οδηγό". Δεν θα ασχοληθούν με το να κοπιάσουν για να χτίσουν κάτι - πέραν από τα απαραίτητα για να επιβιώσουν (και αν). Όλος ή ο υπόλοιπος καιρός δαπανάται στο να κάνουν ότι τους ευχαριστεί και δεν έχουν ανησυχία για το τι μένει από όλα αυτά. H βασική διαφορά με την προηγούμενη κατηγορία ανθρώπων είναι ότι εδώ δεν υπάρχει ένας βασικός άξονας γύρω από τα οποία περιστρέφονται τα υπόλοιπα πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή τους. Αντίθετα, αν αυτός ο κοινός άξονας δεν υπάρχει, απλά επιζητούν να απολαύσουν τις όποιες ενασχολήσεις προκύπτουν ή επιδιώκουν - χωρίς αυτές να συνιστούν μια γενικότερη προσπάθεια για κάτι συγκεκριμένο. Καμιά φορά η οικογένεια, παρόλο που είναι fulltime δουλειά κατά βάση εκλαμβάνεται ως τέτοιου είδους μη-φιλοδοξία - είτε από τους έξωτερικούς παρατηρητές είτε κι από το ίδιο το ζευγάρι. Εξαρτάται από το attitude του ζευγαριού - πάντως μπορεί να ανήκει και στις δύο κατηγορίες.

Φυσικά, η κάθε μια στάση έχει στοιχεία της άλλης. Για παράδειγμα, μια πραγματικά ενδιαφέρουσα δημιουργική ενασχόληση απλά δεν εκλαμβάνεται ως κόπος - όπως θα πουν εύκολα όσοι έχουν πάει για ύπνο το πρωί μετά από ένα ξενύχτι κάνοντας αυτό που τους αρέσει. Παρομοίως, ένα βράδυ διασκέδασης με φίλους αφήνει πίσω του την καθόλου ευκαταφρόνητη ανάμνηση της ευφορίας και το μοναδικό συναίσθημα του δεσίματος με τους ομοίους. Κάτι τέτοια υπάρχουν (ευτυχώς) για να μας παρέχουν αναπόφευκτες αποδείξεις ή ψευδαισθήσεις (το ίδιο μας κάνει) ότι η καθημερινότητα μας μόνο βασικούς άξονες μπορεί να προσφέρει (άντε και κανένα post). Όχι κανόνες.

Ερμηνεύτε όνειρα?

Ξέρει κανείς σας να μου πει τι σημαίνει να βλέπεις στο όνειρό σου πως κλαις με μαύρο δάκρυ? Άλλο όνομα, άλλο πρόσωπο, ίδιο βλέμμα. Είναι λέει άρρωστος. Ταράχτηκα. Δεν ξύπνησα, άρχισα να κλαίω γοερά. Και μετά με κυνηγούσε ένας δολοφόνος... Εννοείται πως μετά ξύπνησα.

iPod sessions II

The Horrors - Μπόλικες κιθάρες από τα 60s και κάτι λίγα ντραμς και φωνητικά από τα 90s μας δίνουν κάτι που δεν ανήκει ούτε στη μία ούτε στην άλλη δεκαετία. τώρα αν αυτό είναι ωραίο καθορίζεται ανα πάσα στιγμή από το που ακριβώς βρίσκομαι στην ταλάντωση. Κοινώς, καλά ξεμπερδέματα. Πάντως περνάει άνετα την πρώτη ακρόαση πράγμα που είναι τουλάχιστον ύποπτο.



Joanna Newsom - Αν η Lorena McKennit ήταν τώρα 19 και έπρεπε να γράψει στίχους κάπως έτσι θα της βγαίνανε. Βάρδος με τη μεσαιωνική έννοια του όρου είναι από τα αξιοσημείωτα παραδείγματα καλλιτέχνη που φλυαρεί ακατάσχετα πάνω στη μουσική χωρίς να ραπάρει και με ελάχιστα ρεφρέν τα οποία δεν είναι πραγματικά ρεφρέν. Ένας δίσκος με πέντε δεκάλεπτα όχι και τόσο ραδιοφωνικά κομμάτια.



Junior Boys - Εντυπωσιακό minimal πάνω από απαλά φωνητικά - ότι πιο μοντέρνο άκουσα εδώ και καιρό που να θυμίζει 80s. Όχι και ο πιο ενθουσιώδης ήχος με τη μελωδία δυστυχώς να έχει χαθεί κάπου κάτω από τα πλήκτρα. Επομένως, ναι στην ατμόσφαιρα, όχι στην ψυχεδέλεια, μπορεί και στη βαρεμάρα. Μια σκάλα πιο πάνω να ήταν μόνο...

The Langley Schools Music Project

(από το vmradio, χτες)

Σχεδόν τον καιρό που γεννιόμασταν μια χορωδία από 60 παιδιά υπό την καθοδήγηση του δασκάλου τους Hans Fenger ηχογράφησαν τραγούδια των Beach Boys, Paul McCartney, David Bowie και άλλων με σκοπό να τα μοιράσουν απλά στους ίδιους τους μαθητές, τους συμμαθητές τους και τις οικογένειες τούς. Οι ηχογραφήσεις ξεχάστηκαν μέχρι το 2001 οπότε και - παραπάνω από είκοσι χρόνια μετά - ο ιδιόμορφος ραδιοφωνικός παραγωγός Irwin Chusid τις ανακάλυψε και τις επανέκδοσε σε ένα διπλό δίσκο. Ο δίσκος (με την αμφιβόλου διαφημιστικής χροιάς ονομασία Innocence & Despair) έφτασε στο #1 των πωλήσεων του Amazon. Λίγο μετά οργανώθηκε μια επανένωση των ενήλικων πια μαθητών με τον δάσκαλό τους. Το ντοκιμαντέρ που καταγράφει το συγκινητικό αυτό reunion έφτασε επίσης στο #1 του Amazon. Για τη μουσική που ξεκίνησε όλα αυτά ο ίδιος ο δάσκαλός τους λέει:

"I knew virtually nothing about conventional music education, and didn't know how to teach singing. Above all, I knew nothing of what children's music was supposed to be. But the kids had a grasp of what they liked: emotion, drama, and making music as a group. Whether the results were good, bad, in tune or out was no big deal. This was not the way music was traditionally taught. But then I never liked conventional 'children's music,' which is condescending and ignores the reality of children's lives, which can be dark and scary. These children hated 'cute.' They cherished songs that evoked loneliness and sadness."

Το Space Oddity μπορεί να σε ανατριχιάσει και αλλιώς.

Ο Φαύνος και ο Άνεμος.

Στην αφήγηση είναι πολύ σημαντικό να μη ξεχνιέται ο λόγος που μας ωθεί να εξιστορήσουμε κάτι. Ένα έργο είναι σαν ένας πολύτιμος λίθος, όσο καλή και να είναι η πρώτη του ύλη, απαιτεί ένα τεχνίτη για να αναδείξει την ομορφιά του. Βασικά ένας καλός τεχνίτης μπορεί να μετατρέψει ακόμα και τα ψεγάδια σε γοητεία, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους που ακόμα και το αψεγάδιαστο δυσκολεύονται να το αναδείξουν. Αφορμή για το κείμενο είναι δύο ταινίες: «Ο Λαβύρινθος του Φαύνου.» και «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι.»

Στην πρώτη ταινία, ο Τόρο μπλέκεται στον ίδιο τον λαβύρινθο που στήνει, χάνει τον μίτο και λαβυρινθοδρομεί χωρίς να φτάσει ποτέ στην καρδιά του έργου του, μένει στις παρυφές του. Η κρίση του επιφανειακή, ένα καλολουστραρισμένο ακραία βίαιο παραμύθι χωρίς ψυχή. Η κάμερα ξέρει να στηθεί, η φωτογραφία ξέρει ομολογουμένως πολύ καλά τη δουλεία της, υπάρχουν απολαυστικές ερμηνείες και ένα σενάριο πολύ αξιόλογο, αλλά αυτός που πρέπει να τα δέσει όλα με την μαεστρία του κάπου χάνεται. Μοιάζει με ένα υπερενθουσιώδες μαθητούδι που θέλει να τα πει όλα, αλλά στην προσπάθειά του χάνει την ουσία.

Στην δεύτερη ταινία, ο Λοουτς ξέρει τι θέλει να πει, φυσά δυνατά, γιατί φυσά μέσα από το ίδιο του το είναι και κάνει το σελινόιντ να χορεύει. Στήνει την ταινία του λιτά, ίσως να μην έχει τις καλύτερες ερμηνείες, ίσως το μοντάζ να είναι κάπως άκομψο, ίσως και η ιστορία να μην είναι κάτι το πρωτότυπο, αλλά ο τεχνίτης εδώ έχει την κρίση να θυσιάσει ώστε να μείνει κοντά στην ψυχή του έργου. Ξέρει πως να κρύψει τα ψεγάδια κάτω από τη φωτεινότητα του συνόλου.

Οι δύο ταινίες διαδραματίζονται σε πολεμικό περιβάλλον και οι δύο ασκούν δίχως ίχνος διακριτικότητας αριστερή πολιτική προπαγάνδα, αλλά κατ' ουσία και οι δύο ταινίες προσπαθούν να πραγματευτούν το ζήτημα των επιλογών και της κρίσης. «Συμπεριφερόμαστε σα να έχουμε ελεύθερη βούληση» νομίζω ότι είχε παρατηρήσει ο Καντ. Αλλά λίγοι από εμάς μπορούν να κρατούν την κρίση τους καθάρια, οι περισσότεροι είμαστε πάντα έτοιμοι να απαρνηθούμε την κρίση μας στο προφανές για να συμμορφωθούμε στις κραταιές απόψεις, είμαστε ικανοί να υπακούσουμε τις όποιες εντολές, της όποιας εξουσίας, υπερπηδώντας την κρίση μας. Οι πρωταγωνιστές των δύο ταινιών καλούνται να επιλέξουν, να κρίνουν. Στον Φαύνο αυτό πράττεται αρχέγονα, αντλούνται οι απαντήσεις από τις παρορμήσεις, ενώ στον Άνεμο δεν κυριαρχούν οι ρίζες, δεν υπακούεται τυφλά το συναίσθημα, παρεμβάλλονται η αισθητική και η λογική.

Ακριβώς έτσι ο Τόρο χάνει το παιχνίδι, διότι "η υπακοή για την υπακοή" στις φαντασιώσεις και παρορμήσεις σημαίνει ότι εντέλει σκηνοθετεί χωρίς κρίση, χωρίς την ικανότητα να θυσιάσει ώστε να επιβιώσει η ουσία της ταινίας. Ο Λόουτς εξαρχής παλεύει με τις ίδιες του τις εμμονές, προσπαθεί να τις τιθασεύσει, ίσως χωρίς να τα καταφέρνει, αλλά ακόμα και οι προπαγανδιστικές χοντράδες του είναι γοητευτικές, διότι στο έργο του το συναίσθημά παλεύει με την λογική και κανένα από τα δύο δε συμμορφώνεται, το καθένα ακολουθεί την κρίση του και η αντίθεση αυτή γεννάει την ουσία.

~~~ο~~~

Η γιαγιά μου ήταν αντάρτισσα στο Δημοκρατικό Στρατό. Στα βουνά τους θέριζε η πείνα, ένα παιδί 15 με 16 χρονών δεν άντεξε, άρπαξε και έφαγε τη μερίδα του ψωμιού ενός συντρόφου του. Το παιδί πιάστηκε. Το πέρασαν άμεσα από στρατοδικείο. Το καταδίκασαν σε θάνατο. Το άρπαξαν δύο και το σέρναν παράμερα. Η γιαγιά δεν άντεξε, "Πού το πάτε το παιδί σύντροφοι;" φώναξε, ορμώντας να τους σταματήσει. Δεν το γνώριζε το παιδί, αλλά της θύμιζε τα δικά της μικρότερα αδέλφια. "Ένα παιδί είναι που πείνασε. Ήθελε να φάει λίγο ακόμα. Πώς να χορτάσει από τα ψίχουλα που μας ταΐζουν;" "Πώς να χόρταινε το παιδί; αναρωτιέται και σήμερα στα 83 της. "Μου είπαν να σωπάσω, πως δε θα το εκτελούσαν, πως θα το πήγαιναν σε ένα άλλο διπλανό τάγμα στην απέναντι πλαγιά." Την βάσταξαν άλλοι σύντροφοι, αλλά τα μεγάλα γκριζοπράσινα μάτια της βουρκώνουν ακόμα για το παιδί που άφησε να χαθεί. "Ένα παιδί ήταν." Την νιώθω, μου σφίγγεται το στομάχι, αλλά ξέρω πως αν ήμουν στη θέση του αξιωματικού που το δίκασε και εγώ θα το εκτελούσα. Αν υπάρχει κόλαση θα καιγόμουν σε αυτήν για αυτή την πράξη μου. Θα θυσίαζα την μονάδα για χάρη του συνόλου. Η κρίση δεν πρέπει να συμμορφώνεται στο συναίσθημα, δεν πρέπει να υποτάσσεται σε αυτό.

Μικρά καθημερινά μαθήματα 3/3

(post #333: για τα 3 χρόνια λειτουργίας του blog)

Ένας λόγος που μου αρέσει να γράφω όπως γράφω στο blog είναι ότι εδώ μπορώ να μιλάω χωρίς να τηρώ φόρμες, συχνότητα γραψίματος κλπ και το - βασικότερο ίσως - χωρίς να χρειάζεται να εξηγώ. Αυτό το τελευταίο ειδικά είναι τρομερά δυσεύρετο και σημαντικό. Γράφω όπως θέλω εγώ και το αν θα καταλάβει κάποιος τα όσα γράφω είναι δευτερεύον. Αν δεν τα καταλάβει κανείς δεν έγινε και τίποτα - κατάλαβα εγώ. Αν πάλι κάποιος, όχι μονο καταλάβει αλλά απαντήσει κιόλας (και εγώ καταλάβω ότι κατάλαβε), έχω το επιπλέον κέρδος ότι έχω επικοινωνήσει. Δε μιλάω για την ακόμα μεγαλύτερη επιβεβαίωση και στιγμιαία ικανοποίηση ότι ανήκω κάπου (σε ένα παροδικό δίδυμο) στην περίπτωση που ο άλλος, έχοντας περάσει τα παραπάνω, συμπλέει κιόλας. Ή για την ακόμα σπανιότερη περίπτωση όπου είτε μέσω της συμφωνίας είτε μέσω της διαφωνίας, με πάει λίγο παραπέρα.

Μικρά καθημερινά μαθήματα 2/3

ή Οι 13 (αδιαμφισβήτητες) εντολές του σήμερα σε τυχαία σειρά

1. Να κατέχεις μόρφωση
2. Να νιώθεις συναισθήματα
3. Να βιώνεις εμπειρίες
4. Να εξελίσσεις εαυτόν
5. Να επικοινωνείς ουσιαστικά
6. Να παραμένεις ενήμερος
7. Να έχεις άποψη
8. Να ηρεμείς ψυχικά
9. Να εκφράζεσαι αφειδώς
10. Να είσαι λογικός
11. Να αμφιβάλλεις υγιεινά
12. Να έχεις λεφτά
13. To συχνό σεξ

3/13

Μικρά καθημερινά μαθήματα 1/3

Το πρόβλημα με το να ξεκινάς κάθε τόσο σε ένα νέο πεδίο (δηλαδή να δοκιμάζεις νέα πράγματα) είναι ότι υπάρχει πολύς κόσμος (ή απλα ο εαυτός σου και το γεγονός ότι μόλις ξεκινάς) που απαιτεί να κάνεις τη "λάντζα". Πράγμα που συμβαίνει.

Από μία άλλη μεριά, η περίοδος χάριτος που σου δίνουν οι ανώτεροι (αλλά κι ο εαυτός σου) όταν ξεκινάς κάπου από την αρχή είναι απελευθερωτική και ανανεωτική όσο τίποτα άλλο.

Από ακόμα μία μεριά, αν ξεκινάς να χτίζεις πολλά πυργάκια, κανένα δεν υψώνεται ιδιαίτερα πολύ. Έχεις πολλά όμως.

Από μια άλλη ακόμα μεριά, είναι απαραίτητο να υπάρχουν αυτοί που κάνουν τη λάντζα (πχ λεπτομερή ή βαρετή ή επαναλαμβανόμενη δουλειά) μιας και όσο και να εξελιχθούν τα τεχνικά μέσα πάντα υπάρχουν τέτοιου είδους δουλειές. Μπορεί να εξελίσσονται από το να ψάχνεις στη χαρτούρα στο να δίνεις SQL queries αλλά δεν εκλείπουν. Είναι τα συνεκτικά στοιχεία με τα οποία συνθέτονται και δημιουργούνται τα συνολικότερα αποτελέσματα.

Ένα παρεπόμενο των παραπάνω, είναι η υπερεκτιμημένη αξία του διαλείμματος. Μπορεί να σου ξελαμπικάρει το μυαλό αλλά ο όγκος και η τετριμένη φύση της δουλειάς απλά απαιτεί εργατοώρες κατά βάση. Το διάλειμμα σου δίνει ξεκούραση και σου επιτρέπει να δεις μια άλλη προοπτική - αλλά χρειάζεσαι και μπορείς να χρησιμοποιήσεις την πρώτη πολύ περισσότερο από τη δεύτερη. Δεν είμαι υπέρ των καταναγκαστικών έργων αλλά δε βλέπω πολύ αξία στη φράση 'δε μπορώ να δουλέψω τώρα θα το ξαναπιάσω σε 3 ώρες'* για τις περιπτώσεις για τις οποίες γράφω τώρα.

Αυτά αλλάζουν καθώς ανεβαίνει κανείς στην ιεραρχία της 'εργασιακής αλυσίδας'. Όσο πιο 'επιτελικές' αποφάσεις χρειάζεται να πάρεις, όσο πιο συνθετικός (managerial;) είναι ο ρόλος σου τόσο πιο πολύ επωφελείσαι από το διάλειμμα για να δεις τα πράγματα αλλιώς. Αυτό προϋποθέτει όμως ότι υπάρχουν 'υποτακτικοί' από κάτω σου που παράγουν σε μόνιμη βάση ερεθίσματα ή δεδομένα για σένα να τα συνδιάσεις.

*Ο αντίλογος σε αυτό είναι ότι μετά από 3 ώρες μπορεί να ανακαλύψεις έναν αποδοτικότερο τρόπο να κάνεις την επαναλαμβανόμενη δουλειά. Αλλά αυτό το θεωρώ σπάνια ουσιαστικά αποδοτικότερο.