Οι τελευταίες 2 εβδομάδες έχουν κυλήσει σχετικά γρήγορα και μάλλον αποδοτικά. Βοηθάνε τα 10ωρα στο αστεροσκοπείο υποθέτω. Όσες ώρες αφιέρωσα σε κάτι άσχετο τον πρώτο καιρό του PhD τις δουλεύω τώρα. Οι ώρες που σκοτώνουμε επιζούν. Όχι ότι δε μ' αρέσει. Φυσικά εκνευρίζομαι πολύ όταν κάτι κολλάει, δε δουλεύει και δε λέω να καταλάβω γιατί (όπως τις τελευταίες 2-3 μέρες) αλλά με ελκύει ταυτόχρονα και η πρόκληση. Την οποία και διαδέχεται μια άκρως βραχύβια αίσθηση επιτύχιας (συνοδευόμενη ακόμα και από δόσεις αδρεναλίνης κάποιες φορές) μέχρι να ανακύψει νέο ψυχοφθόρο πρόβλημα και πάλι από την αρχή. Και όλα αυτά να προκαλούν και να τρέφονται από μέγιστα και ελάχιστα αυτοπεποίθησης, απαισιοδοξίας και εκνευρισμού. Και φυσικά η υποβόσκουσα αίσθηση ότι με όλα αυτά "απλά" περνάει η ώρα και ότι κάτι άλλο είναι αυτό που μετράει...

Παράδειγμα ο πρώην διπλανός μου στο αστεροσκοπείο ο οποίος τώρα βρίσκεται στην Αυστραλία με τη γυναίκα του (και οι δύο Άγγλοι μικρότεροι από 26). Από το λίγο που τον γνώρισα (! - οι αποστάσεις μου από τους συνεργάτες μου είναι μεγαλύτερες από ότι υποδηλώνουν τα γραφεία μας) τα χαρακτηριστικά του που μου έκαναν εντύπωση ήταν σίγουρα η αποδοτικότητα του (ποτέ δεν έκανε μια ώρα παραπάνω από το 8ωρο), η απίστευτη αισιοδοξία του (ακόμα και μέρες πριν παραδώσει ψυχή/PhD όλα πήγαιναν μια χαρά - και ας παραδεχόταν ότι είχε άγχος πολύ) και η απλότητα σκέψης του (τίποτα δεν ήταν πραγματικά πολύπλοκο στα μάτια του - "όλα τα λεφτά" σε έναν επιστήμονα) η οποία όμως συνοδευόταν και από μια απλοϊκότητα (όπως την είχα εκλάβει εγώ τουλάχιστον) με την οποία είχε τη δυνατότητα να αποκλείει εναλλακτικούς τρόπους προσέγγισης και εκείνη τη "δεύτερη γνώμη". Δε θα το φανταζόμουν ποτέ να ακούει κάτι άλλο από κλασσική μουσική δηλαδη. Όχι ότι έχει κάτι αυτό το είδος αλλά από τη στιγμή που ήρθε σε επαφή με αυτό (παίζει πιάνο χρόνια) δε θα προσπαθούσε να ακούσει κάτι άλλο. Και με την επιστήμη του έκλεισε ο κύκλος. Αυτό δε το λέω για να εννοηθεί ότι δεν είχε άλλα ενδιαφέροντα - απλά ότι η ζωή του είναι πολύ καλά ορισμένη και περιστρέφεται γύρω από συγκεκριμένα πράγματα και τίποτα άλλο. Όταν κατέβηκαν Αυστραλία με τη γυναίκα του (μια εξίσου πρόσχαρη βιβλιοθηκάριο στο επάγγελμα) εκείνη βοήθησε στην αρχειοθέτηση της βιβλιοθήκης του εκεί αστεροσκοπείου. Λίγους μήνες πριν είχε κάνει ένα course εξ αποστάσεως πάνω σε ραδιοαστρονομία (αλλά βοηθήθηκε εννοείται και με το να είναι δίπλα στον καλό της ταυτόχρονα) και κατέληξε τελικά να μπαίνει coauthor σε μια δημοσίευση του (σχετική με την κατηγοριοποίηση των πάλσαρ)! Και αυτά από ένα άτομο που έχει κλασσικό υπόβαθρο - όχι θετικών επιστημών - και που θα περίμενε κανείς να βρίσκει τα πάλσαρ (ή τουλάχιστον την αυστηρά επιστημονική τους πλευρά) εξαιρετικά απωθητικά αν όχι απλά αδιάφορα. Εμένα όλα αυτά μου έκαναν πολύ εντύπωση για το πόσο σαφή και πλαισιωμένα ήταν. Ζωές απλές δηλαδή χωρίς ανησυχίες και χωρίς αμφιβολίες. Είμαι σίγουρος ότι και οι δύο πέφτουν για ύπνο γαλήνιοι - και αμέσως...

Ή έπεφταν τουλάχιστον. Σήμερα έμαθα ότι η Μαριάμ είχε κάποιο είδους όγκο στις ωοθήκες της ο οποίος αφαιρέθηκε και παρόλο που τα χειρότερα αποφεύχθηκαν ακόμα ταλαιπωρείται από τα Χριστούγεννα και δεν είναι σίγουρο για πόσο ακόμα και με τι επιπτώσεις. Εννοείται ότι είναι λυπηρό κάτι τέτοιο αλλά αναρωτιέμαι ποια είναι η αντίδραση του Τζορτζ σε όλα αυτά. Όπως είπε και ο Άντι που μου μετέφερε τα νέα, τα πράγματα όταν συμβεί κάτι τέτοιο τότε είναι που μπαίνουν σε ένα πλαίσιο. Μήπως τελικά όσο και να μας γεμίζει (ή να μας αδειάζει) αυτό που κάνουμε στο αστεροσκοπείο είναι κάπου αλλού που πρέπει να αφιερωθούμε...; Είτε αυτό είναι σε ένα ή περισσότερα άτομα (βλ. παιδιά), είτε να κοιτάξουμε να ζήσουμε τα "καλά" μας χρόνια έντονα πριν αυτά δώσουν τη θέση τους σε πιο καχεκτικές καρικατούρες τους, είτε να αφήσουμε τα μεγαλειώδη και να επικεντρωθούμε στις καθημερινές μικρές απολαύσεις μιας ζωής με άμεσες απολαβές χωρίς αναμονή για τους τόκους. Όπως λένε κάποιοι που ξεχνάω τώρα the benefits arrive when life goes on... Ή μήπως όχι;