Μια μέρα μιας παρέας

Σήμερα θα συναντιόμουν με τον αδερφό μου κάπου στη Δάφνη. Καθώς περίμενα μέσα στο αμάξι - πρέπει να ήταν 1:30 ή 2 παρά - οι μαθητές σχόλασαν και βγήκαν στους δρόμους. Πέρα από τις γενναίες δόσεις ακμής, πρόσεξα ένα περιστατικό. Ένα ζευγάρι περπατούσε στο πεζοδρόμιο - πρέπει να ήταν στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου, αν όχι δημοτικό (όλα ίδια μου φαίνονται...). Το κορίτσι κρατούσε από το μπράτσο το αγόρι και ήταν σαν να κρεμόταν πάνω στο φίλο της ο οποίος είχε το χέρι του στο χέρι της. Κάτι λέγανε και προσπέρασαν. Μια στιγμή μετά πρόσεξα από το απέναντι πεζοδρόμιο ένα άλλο κορίτσι - φαινόταν ελαφρώς νεαρότερο (δε μπορώ να ξέρω σίγουρα όμως). Κοίταγε επίμονα πίσω μου το ζευγάρι που μόλις με είχε προσπεράσει. Το βλέμμα της ήταν κάπως ασαφές... Ζήλεια ή περιέργεια; Όπως και να 'χει, ανθρώπινη φύση.

Αυτοκινητάδα έπειτα μέχρι την Ιερά Οδό και χτένισμα της περιοχής πίσω από τη disco Boom Boom (οι φήμες λένε ότι κάτι σε βιτρίνα παίζεται εκεί) προς εύρεση σχεδόν συγγενικού μηχανικού για το αμάξι. Αφού το άφησα μαζί με τις ελπίδες μου να το παραλάβω με λιγότερο κακόφωνη εξάτμιση, με λιγότερα λαμπάκια μονίμως αναμμένα στο ταμπλό και σαφώς πιο οδηγήσιμο, το έκοψα με τα πόδια στην Πειραιώς για να πάρω το μετρό και έπειτα το τραμ.

Στο πηγαιμό για το κέντρο είχα δύο τυχαιές συναντήσεις (random encounters για τους πιο rpgάδες). Πρώτος, ο Μ. κάπου λίγο πριν την Ομόνοια. Αυτόν και την ξαδέρφη του, την Χ., τους είχα γνωρίσει στο μετρό πηγαίνοντας προς την Anne Clark - μήνες πριν. Έκτοτε έχουμε βγει μερικές φορες (βλ. 3) και αυτό είναι όλο. Χάρηκα που τον είδα πάντως κι ας μην μιλήσαμε πάνω από 5 λεπτά. Είπαμε να πάμε πουθενά την Παρασκευή. diafanos-καθημερινότητα=1-0.

Δεύτερος, ο Κ. (αν θυμάμαι κιόλας το όνομα του), ένα παράξενο άτομο από τη Σχολή. Λίγο μιλούσαμε τότε - ήξερα/θυμόμουν μόνο την πολύ ένρινη φωνή του, τις πότε πότε παράταιρες ερωτήσεις του στο αμφιθέατρο και ότι είχε ασχοληθεί με την κινηματογραφία. Σήμερα, τον είδα κάτω από τις σκαλωσιές στην Ιπποκράτους έξω από τη Λέσχη και αλληλοαναγνωριστήκαμε. Παρόλο που ήξερα τι θα ακολουθήσει δεν απέφυγα (αλλά ούτε και δεν ήθελα) να τον χαιρετήσω. Εν μέσω πολλών άβολων κενών στην κουβέντα μας έμαθα ότι τέλειωσε μεταπτυχιακό και στρατό και τώρα ψάχνει για διδακτορικό ή ό,τι. Του πα δυο προτάσεις αντίστοιχα για μένα. Και μετά μείναμε να κοιταζόμαστε για μια μακρά αμήχανη παύση ώσπου με ένα "θα τα πούμε" συνεχίσαμε ο καθένας το δρόμο του. diafanos-καθημερινότητα=1-1.

Παρόλο που στη τσάντα μου είχα "Το απόλυτο και το τάβλι" του κ. Ν. Δήμου (δώρο), μπήκα στην Πολιτεία και πήρα τον πρώτο τόμο από "Το βιβλίο της ανησυχίας" του "Φερνάντο Πεσσόα" (15.30 έψιλον). Καθώς το φυλλομετρούσα σκέφτηκα αν θα συρρέει ο κόσμος να το αγοράσει "τώρα" με την επιτυχία των Θ. Παπακων/νου και Σ. Μάλαμα - ήταν πρώτη μούρη πάντως στο βιβλιοπωλείο. Εγώ πάντως από αυτούς τον πρωτοέμαθα τον κύριο (ψέμματα, ήταν από το φίλο μου τον Μ. - και το email signature του). Κάπου διάβασα (θυμάσαι Κ;) ότι ο Fernando Pessoa did not just write poems - he wrote poets. Παρεμπιπτόντως, άλλες φήμες λένε ότι στην Πολιτεία (πιο πάνω στο δρόμο) δουλεύει ο Π. Ρ. από τα Διάφανα Κρίνα - δεν τον έχω δει εγώ όμως.

Στο μετρό είδα μια διαφήμιση του Γαλλικού Ινστιτούτου για τα υπερεντατικά του τμήματα. Και την καλοσκέφτηκα. Dalf ή Delf σε λίγους μήνες - όχι κι άσχημα. Από πάνω από την αφίσα ήταν κολλημένο ένα αυτοκόλλητο: "Η διαφήμιση χειραγωγεί". Kαι αυτό μ' άρεσε σα χειρονομία.

Κατέβηκα στο Νέο Κόσμο. Σε 3' θα ερχόταν το τραμ για Σ.Ε.Φ. Μια κοπέλα με ρώτησε αν αυτή η γραμμή πηγαίνει Νέα Σμύρνη, στην πλατεία Αγία Φωτεινής. Ναι, απάντησα. Γρήγορα γρήγορα βγάλαμε εισιτήρια (το πρώτο μηχάνημα δε δούλευε, τρέξιμο στο δεύτερο και πάλι πίσω). Μπήκαμε στο τραμ και μια άλλη κοπέλα τη ρώτησε αν ήξερε αν αυτό το τραμ πηγαίνει στην πλατεία Αγία Φωτεινής. ... . Τρεις στάσεις μετά κατέβηκαν κι οι δύο κι εγώ κάθησα με το βιβλίο μου μέχρι που σχεδόν λαγοκοιμήθηκα. Μια στιγμή... Σ.Ε.Φ. πάει αυτό; Λάθος γραμμή! Ουφ. Αποβίβαση άρον άρον και ταξί. Είμαι σπίτι 4:40 - πάνω στην ώρα για... το τέλος ένος μακροσκελούς post.