Τα άσκοπα, τα πρόχειρα και τα πειραματικά

Χτες πήγαμε στο Anima με τη Σ. Για προαστειακό μπαρ (Γλυφάδα) μια χαρά είναι. Κι απο διακόσμηση είναι συμπαθητικό – κοκκινοπορτοκαλί χρώματα και ένα μεγάλο αιγυπτιακοειδές μάτι να σε καλωσορίζει μόλις μπεις. Η Σ. λέει ότι το καλοκαίρι μαζεύει πολύ κόσμο και έξω – αλλά και πάνω όπου έχει βεράντα. Καθήσαμε σε ένα τραπέζι κοντά στο παράθυρο από όπου μετά θα χαζεύαμε τις αστραπές και τη βροχή. Στην αρχή ήμαστε εμείς κ οι σερβιτόρες απλώς αλλά σιγά σιγά γέμισε με έναν μάλλον αδιάφορο (και σαφώς ανδροκρατούμενο) πληθυσμό – οι περισσότεροι καθιστοί και καπνίζοντες. Καθώς πέρναγε η ώρα καλυτέρευε κ η μουσική – από το ξερό CD των James στο repeat περάσαμε στη μεγαλύτερη ποικιλία που προσέφερε ο DJ. Cure, Depeche Mode, Pulp (κατά παραγγελία), Belle & Sebastian, μέχρι και Interpol μας έβαλε όταν φεύγαμε.

Τη Σ. την ξέρω από τη σχολή και είχα καιρό να τη δω – κάτι η ξενιτιά μου, κάτι η άλλη φάση στην οποία βρισκόταν ο καθένας μας παλιότερα, είχαμε πολλά να πούμε. Η δουλειά (και η έλλειψη της), τα πτυχία (και το σχετικό χώσιμο για να αποκτηθούν), ο κύκλος με τις διαφορετικές, καμιά φορά ανύπαρκτες παρέες μας (και η αγοραφοβία), οι σχέσεις (και τα πισωμαχαιρώματα στο τέλος και κατά τη διάρκεια τους), οι συναυλίες (και τα ταξίδια για αυτές) – όλα πήραν το μικρόφωνο. Διαφορετικές ζωές, κοινές εμπειρίες και συμπεράσματα. Απλώς 4 βότκες (και ένα απροσδιορίστου ταυτότητας κερασμένο από το μπαρ σφηνάκι) – και ώρες – μετά τα πράγματα ήταν σαφώς πιο θολά και ήταν η ώρα να φύγουμε. Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του – ο οποίος πάγκος έτυχε να έχει και διακοπή ρεύματος μάλιστα. Φυσικά οι βότκες (και το σφηνάκι) με εκδικήθηκαν κ όχι απλώς αφήνοντας με ξάγρυπνο. Η ιαχή «Δε θα ξαναμεθύσω ποτέ» ακούστηκε για άλλη μια φορά κατά την αυγή.