Προσοχή στο διάκενο μεταξύ ζωής και θέλω

Η ταινία "I Love You Phillip Morris" είναι σκηνοθετημένη και μονταρισμένη στα μέτρα του Jim Carrey. Όποιος άλλος πρωταγωνιστής θα έκοβε τη δυνατότητα του σεναρίου να επιταχύνει από το δράμα στο γκροτέσκο και πάλι πίσω και θα είχε ένα λιγότερο funky αποτέλεσμα. Το υπό γωνιώδεις συσπάσεις πρόσωπο και το νευρώδες σώμα δίνουν το ρυθμό σε μία γκάζι φρένο εναλλαγή σεκάνς και μια παραδομένη στην εκφραστική έκσταση του Carrey διαμόρφωση καρέ. Όλα έχουν χτιστεί γύρω του, ο πρωταγωνιστής είναι η ταινία.

Πρόσωπο και σώμα προσπαθούν αλλά δε μπορούν να αποφύγουν το είναι του κατόχου τους. Υπάρχει ένα διάκενο; Τα μάτια του Carrey είναι κενά και το συνεχώς παραμορούμενο πρόσωπό του έχει αναλάβει να τραβήξει τα βλέμματα από το γεγονός αυτό; Αυτό με κάνει και αναρωτιέμαι αν πρόκειται για μια κενή ταινία, η οποία έχει να πει πράγματα, τα λέει, τα λέει ωραία και ελαφρά, αλλά τελειώνοντας δε σου αφήνει aftertaste. Υπάρχει ένα διάκενο μεταξύ δυνατοτήτων, προθέσεων και έκφρασης.

Δεν έχει σημασία με τι δυνατότητες έχεις έρθει στη ζωή, δεν έχει σημασία τι θα ήθελες να κάνεις στη ζωή, σημασία έχει το τι κάνεις στη ζωή για τη ζωή σου.

Υ.Γ.: Η τελευταία σκέψη προέκυψε από τη συζήτηση με την κυρία μπλιμ-μπλομ για τη ταινία.