M1 5JW

Πήγα στο Temple χτες πάλι μετά από καιρό. Αυτό το μπαρ είχα διαβάσει κάπου ότι ήταν παλιότερα δημόσιες τουαλέτες. Η είσοδος του βρίσκεται σε μια μικρή νησίδα στη γωνία ενός παράδρομου με τον κεντρικότερο δρόμο της πόλης. Το μόνο που φαίνεται απ' έξω είναι τα μαύρα σιδερένια κάγκελα εκατέρωθεν της σκάλας που χάνεται κάτω από το έδαφος και μια άσπρη πλαστική τέντα απο πάνω τους με το όνομα του μέρους και έναν μαίανδρο στην πρόσοψη της. Καμία πόρτα, καμία σύνδεση με τα διπλανά κτίρια ή τη γύρω κίνηση.

Κατεβαίνοντας κάτω, ο χώρος δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας φαρδύς διάδρομος. Δεξιά και αριστερά υπάρχουν στενοί καναπέδες και ανάμεσα τους μια ζώνη από καρέκλες που τους κοιτάνε πάνω από μικροσκοπικά ελλειπτικού σχήματος τραπεζάκια που παραπαίουν. Στο βάθος είναι το μπαρ με το μήκος του στραμμένο προς τον τοίχο, φάρδος γύρω στο ένα μέτρο μόνο και δίπλα του παραχωμένη η θέση αυτού που βάζει μουσική. Στο άλλο άκρο είναι η τουαλέτα.

Με κάποιο τρόπο φαίνεται να καταφέρνει να χωράει πολύ κόσμο και σχεδόν όλοι καθιστοί. Χτες όμως όταν μπήκα (νωρίς ομολογουμένως) είχε απλώς δύο φίλες που μιλούσαν και κάπνιζαν, μια νεαρή γεμάτη γυναίκα με γυαλιά που μοίραζε το χρόνο της μεταξύ του ποτού της και του συνομιλητή της και κάποιον που διάβαζε εφημερίδα κοντά στο φως του κεριού. Ένα ζευγάρι μπήκε λίγο αργότερα και ήρθε και κάθησε απέναντι μου - η κοπέλα μου θύμιζε έντονα τη Τζόντι Φόστερ.

Περίπου στα μισά της Guinness και πάνω από τη γενικότερη οχλοβοή μπήκε εκείνο το τραγούδι της Τζάνις Τζόπλιν στο οποίο προσεύχεται α καπέλα. Πρώτη στροφή. Μέχρι να τελειώσει και η δεύτερη στροφή τίποτα δε συμβαίνει εκτός ίσως από μια μόλις αισθητή μείωση στον κουρνιαχτό από φωνές - λες και τις κατάπιε η έλλειψη οργάνων. Και τη στιγμή αμέσως πριν τη τρίτη στροφή, αντιλαμβάνομαι τη γεμάτη γυναίκα με τα γυαλιά να σηκώνει ελαφρά το κεφάλι της και αντί να μιλάει να ενώνει τη φωνή της με αυτή της Τζοπλιν. Στα δεξιά μου ο τύπος που διάβαζε την εφημερίδα έχει τεντώσει κι αυτός το λαιμό του ενω στα αριστερά ακούω την Τζοντι να τραγουδά στραμμένη προς τη γυναίκα. Ταυτόχρονα, η οχλοβοή παίρνει μορφή και όλος ο κόσμος γύρω μου φαίνεται να ετοιμάζεται να προσεύχηθεί για μια νύχτα στη πόλη.

Όλο αυτό κρατάει μια στιγμή μονάχα και αμέσως ο θόρυβος επιστρέφει.