Τέσσερα ολόκληρα χρόνια

Την είχα γνωρίσει την πρώτη βδομάδα που έφτασα εδώ. Σεπτέμβριος του 2000. Στην τράπεζα από όλα τα μέρη. Κι αφού δεν είχα άλλη είπα γιατί όχι; Δωρεάν ήταν άλλωστε. Και από τότε σιγά σιγά μπήκε στη ζωή μου χωρίς να το καταλάβω (μέχρι σήμερα).

Τέσσερα χρόνια μαζί. Δίπλα μου στο γραφείο. Πάνω κάτω στους διαδρόμους. Πότε άδεια αυτή και γεμάτος εγώ, πότε γεμάτη αυτή κι εντελώς άδειος εγώ. Σπανιότερα, είμασταν στην ίδια φάση. Στις ομιλίες με βοηθούσε είτε να μένω ξύπνιος, είτε να τις απολαμβάνω. Στα χωσίματα από το "αφεντικό" με κάποιο τρόπο έπαιρνε μέρος από την ευθύνη και τα έκανε πιο εύκολα να τα υπομείνω. Καμιά φορά μάλιστα συνέβαλε να απαντάω στις δύσκολες ερωτήσεις. Στις συναντήσεις μου δίνε κάτι να κάνω όταν οι άλλοι φλυαρούσανε ή μασουλάγανε ή όταν απλά δεν είχα τι να πω. Μου δίνε την ευκαιρία να ξεφεύγω από άβολες καταστάσεις με το πρόσχημα ότι πρέπει να ασχοληθώ μαζί της. Στα καθημερινό μου πηγαινέλα στους διαδρόμους όπως κουνιόταν μου δείχνε το χάος μέσα της. Ηταν η ασπίδα μου για οποιοδήποτε ακαδημαϊκό κίνδυνο. Και όταν δούλευα με βοηθούσε να σκεφτώ.

Πάντα με περίμενε με τον καφέ έτοιμο. Πόσοι να ήταν οι καφέδες που ήπιαμε μαζί; Κάποτε είχα καθήσει και το 'χα υπολογίσει. Πάνω από 1200. Μια μπανιέρα. Μιλάμε για πολύ καφέ. Με κράταγε ζεστό. Με κράταγε ξεδιψασμένο. Αν ήταν κάτι που είχε παραμείνει σταθερό όλα αυτά τα χρόνια, ήταν σίγουρα αυτή.

Ώσπου σήμερα, μια βδομάδα σχεδόν πριν φύγω από εδώ, σε μια καθημερινή διασταύρωση - μια σαν και τις χιλιάδες άλλες σε αυτούς τους διαδρόμους στις οποίες ήταν δίπλα μου - όλα τέλειωσαν. Ένα βλέμμα φαινομενικά τυχαίο από την απέναντι περαστική (μια καινούρια). Μια ασήμαντη αδεξιότητα από μέρους μου. Κι αυτό ήταν. Σε μια στιγμή όλα έγιναν κομμάτια.

Τέσσερα χρόνια. Η κούπα μου είναι τώρα στα σκουπίδια.