Ένα ξενύχτι στο Αν

(ή ένα παρωχημένο post τώρα που μου ήρθε η όρεξη - αλλά και η έμπνευση)

Tον Γ. τον ξέρω από το Μάντσεστερ όπου και αυτός είχε ξενιτευτεί για σεβαστό διάστημα. Όταν κάποτε αποφάσισε να ξεμπερδέψει, γύρισε στη συμπρωτεύουσα και ξαναξεκίνησε εκεί. Αυτό σήμαινε διάφορες αλλαγές στη ζωή του μια εκ των οποίων ήταν να μπει στους Bullets (οι οποίοι είναι κατά τα φαινόμενα ροκαμπιλάδες στη Ξεσσαλονίκη εδώ και 10 χρόνια) όταν ο μπασίστας των τελευταίων τους τελειώσε. Ένεκα της απόστασης (ναι, καλά...) είχα να τον δω καιρό οπότε η συναυλία της μπαντας στο Αν τη προηγ. Παρασκευή ήταν μια καλή ευκαιρία για να ξανασυναντηθούμε.

Η οποία συνάντηση και θα ξεκινούσε στο ξενοδοχείο Εξάρχειο (βλ. επί της πλατείας) όπου είχαν κλείσει να μείνουν. Έχει μπει κανείς ποτέ εκεί; - για κάποιο λόγο περίμενα άθλιες συνθήκες αλλά είδα ένα μια χαρά αξιοπρεπές δωμάτιο. Αναμονή λοιπόν στα 'καμαρίνια' για να αλλάξουν και να ετοιμαστούν οι ντίβες, ενώ ταυτόχρονα κάνουμε λίγο catching up με το Γ. Δύο πράγματα μου έκαναν εξαιρετική εντύπωση στην όλη διαδικασία. Πρώτον, το εξπρές delivery στο δωμάτιο των κόκκινων καλτσών οι οποίες μάλλον θεωρούνται απαραίτητο αξεσουάρ πριν ξεμυτίσει κάποιος στη σκηνή και δεύτερον, ο πανικός που επικράτησε όταν ο Σ. (έτερο ένα τρίτο της μπάντας, κιθαρίστας και 'ο καλύτερος Έλληνας performer στο χώρο' κατά τον Γ.) ανακάλυψε ότι είχε ξεχάσει τις μπριγιαντίνες του - καταστροφή!

Βιαστικά μετά κατεβήκαμε στο Αν - το οποίο αν (χε) και στο ξεκίνημα ήταν σχετικά άδειο σιγά σιγά γέμισε. Στους άντρες είδα υψηλό ποσοστών δερμάτινων, καθόλου ξεβαμμένα μπλουτζίν με γυρισμένα μπαντζάκια, μπότες και γενικά μακριά μαλλια (για όσους έχουν). Για τις γυναίκες εξεπλάγην από το γεγονός ότι καταρχήν δεν είναι λίγες και ότι επιπλέον οι περισσότερες έχουν αρκετά προσεγμένη εμφάνιση - αν όχι κάπως εξεζητημένη. Πολλά άτομα φαίνεται να ξέρουν ο ένας τον άλλο - μάλλον δεν είναι και τόσο μεγάλη η 'σκηνή'...

Το lineup ξεκίνησαν οι Ducky boys (;) με λίγα τραγούδια (κυρίως διασκευές - όντας άσχετος δε θα ριψοκινδέψω να πω τίτλους) για να ζεσταθεί το πλήθος. Μετά βγήκαν οι Βullets που έδωσαν ξέφρενο κέφι με απλώς μπασο, κιθάρα και τύμπανα. Παρεμπιπτόντως, οι πρόβες πριν τη συναυλία ήταν ακριβώς δύο - 'για να σου βγει αβίαστα, έτσι πρέπει' είχε πει νωρίτερα ο Σ. καθώς έβαζε τα ξέξασπρα παπούτσια του. Και τέλος, έπαιξαν οι Tri-sonics, δηλαδή ένας κιθαρίστας πιο Αμερικάνος από Γερμανός και με πλούσιο ελληνικό λεξιλόγιο, ένας ντράμερ καλυμμένος με τατουάζ και μια ξεκάρφωτη (αλλά χμμμ...) κοντραμπασίστρια.

O χορός ήταν έξαλλος (όποιος ξανακοροϊδέψει το πηγαινέλα των γκοθάδων - ή οτιδήποτε άλλο....) και ό,τι θα περίμενε δηλαδή να δει κανείς σε ταινίες του 60 ή 70 όπου ο νέος ζητάει από τον πατέρα της κοπέλας του που μένει σε αμερικάνικο προάστιο να τη συνοδέψει στο χορό του σχολείου. Στροφές, χέρια λυγισμένα στο πλάι, οι 'ντάμες' πετάγονται πρώτα από τα δεξιά και μετά από τα αριστερά και γενικότερο ξεβίδωμα κλειδώσεων όσο η μέση παραμένει ελαφρώς σκυμμένη μπροστά. Το συνολικό αποτέλεσμα ήταν αναπάντεχα αισθητικό και σε προσκαλούσε να ξεδώσεις κι εσύ. Αυτό και το πολύ αλκοόλ τραβήξανε το ξεσάλωμα μέχρι το τέλος της νύχτας και έτσι τελικά μπορώ να πω ότι έχει τύχει να φύγω και τρίτος από το τέλος από το Αν.

ΥΓ Κάτι προεξέχει σε αυτό το post - απαντήσεις στα comments εντός μιας εβδομάδας κι ο (πρώτος) νικητής μπορεί και να κερδίσει cd της αρεσκείας μου.