Μια τυχαία συνάντηση

Μεσημεράκι χτες κοντά στη Μιχαλακοπούλου. Πηγαίνω στη δουλειά και από μακριά βλέπω να στέκεται στο πεζοδρόμιο ένα παράξενο ζευγάρι. Παράξενο επειδή η λεπτεπίλεπτη και κοντούλα κοπέλα που παίζει με το ταλαιπωρημένο φοιτητικό πάσο δεν ταιριάζει καθόλου με τον νεαρό ψηλό τύπο με τα έντονα χαρακτηριστικά στο πρόσωπο. Και οι δυο έχουν γαλανά μάτια. Φαίνεται να συνομιλούν για κάτι. Καθώς πλησιάζω στρέφονται προς το μέρος μου και ο τύπος αρχίζει να μου μιλάει για τα φυλλάδια που μοιράζει. Η προσφορά με εκπλήσσει - τα έσοδα θα πάνε για όσους είναι εθισμένοι στα ναρκωτικά ή κάτι τέτοιο. Φυλλομετρώ τα έντυπα περισσότερο για να κερδίσω χρόνο παρά για να πειστώ για την χρησιμότητα τους. Ταυτόχρονα ο τύπος μου απαγγέλει μηχανικά στοιχεία για τα φυλλάδια. Όταν τελειώσει έχω μείνει ακόμα να τα περιεργάζομαι και μια σχετικά αμήχανη σιωπή κάθεται ανάμεσα μας. Τελικά αντιδράω μάλλον αυτόματα.

- Όχι φίλε δεν θα πάρω...
- Μου λες γιατί τουλάχιστον;
- Απλά φοιτητές είμαστε που μαζεύουμαι λεφτά... (Η νεαρή μου δείχνει το πάσο της - άθελα μου σκέφτομαι μια πρόσφατη κουβέντα μου με το Γ. και τη Ν. για το πόσο εύκολο είναι να βρεις ψεύτικο επικυρωμένο πάσο.)
- Πες μου απλά γιατί...
- Δε μπορώ να το δικαιολογήσω αλλά δε θα πάρω, είμαι ειλικρινής, λέω με το χέρι λίγο πιο κάτω από την καρδιά.
- ...

Φεύγω σκεπτόμενος το βάρος αυτού που είπα: τελικά καμιά φορά ούτε η αλήθεια είναι ένα μέρος που μπορείς να κρυφτείς.