5 συγκροτήματα

Δε ξέρω με τι προσδοκίες πήγα στο Elfentanz το προηγούμενο Σάββατο - μάλλον περίμενα να βαρεθώ. Ο λόγος είναι ότι αν και ο ήχος μου ήταν γνώριμος για τα περισσότερα συγκροτήματα στην πραγματικότητα μόνο ένα ήξερα κάπως καλά (τους Covenant) και σκόρπια τραγούδια από άλλα δύο (Project Pitchfork και Deine Lakaien). Τα άλλα δύο μου ήταν παντελώς άγνωστα (Ding an Sich και In the nursery). Στο τέλος όμως σίγουρα έμεινα ευχαριστημένος.

Καταρχήν, βγήκαν οι Έλληνες Ding an Sich οι οποίοι παίξαν μάλλον λίγο και μάλλον απλά "για να παίξουν". Όσο και να προσπαθούσε η ντυμένη στα κόκκινα τραγουδίστρια τους δεν τους έβγαινε. Επίσης, τον κιμπορντίστα τους νόμιζω τον είχα δει και στους Άτρια. Ή ήταν και στους Άστυπλαζ; Και οι Project Pitchfork που παίξαν τρίτοι δεν είχαν να δώσουν κάτι - εκτός ίσως από ένα δυο τραγούδια στην αρχή - πέρα από χαμηλών τόνων θόρυβο.

Δεύτεροι παίξαν οι In the nursery που ήταν και η πρώτη έκπληξη της βραδιάς. Πριν βγουν στη σκηνή δυο ζευγάρια τεράστια τύμπανα στήθηκαν στο πίσω μέρος της, δύο στον τοίχο και δύο κάτω και τα οποία επρόκειτο να είναι το κύριο στοιχείο της μουσικής τους. Ο ρυθμός που έδιναν αυτά και ένα μικρό τύμπανο (αλά ο μικρός τυμπανιστής - νομίζω όμως ότι είχε και κάποιο "ηλεκτρικό" κομμάτι ο ήχος του) άλλες στιγμές ξεσηκώναν και άλλες σε συνδυασμό με το αρμόνιο φτιάχνανε μια πολύ παγανιστική ατμόσφαιρα. Η τραγουδίστρια τους χόρευε (και αυτό ήταν θέαμα από μόνο του) ή έτρεχε πάνω κάτω πότε τραγουδώντας, πότε παίζοντας ντραμς και πότε χτυπώντας τα μεγάλα τύμπανα μαζί με έναν άλλο. Χαρακτηριστική ήταν η στιγμή που παίζαν πλάτη-πλάτη και φαινόντουσαν 4 χέρια να κινούνται σε πλήρη συχρονισμό με την μουσική. Τη μουσική τους η οποία είχε πάντα ρυθμό και ποτέ δε ξέφευγε να γίνει εντελώς πρωτόγονη. Αξίζουν σίγουρα σα συγκρότημα και η Χ. λέει ότι έχουν βγάλει "πάρα πολλούς δίσκους" - είναι μπάντα 25 χρόνια τουλάχιστον και ήταν η πρώτη φορά που ήρθαν Ελλάδα.

Μετά, τέταρτοι παίξανε οι Covenant οι οποίοι δε χρειάζονται ούτε συστάσεις ούτε περιγραφή. Γενικά, η πιο "σουξέ" και πιο χορευτική από όλες τις μπάντες του φεστιβάλ δεν είχαν κανένα πρόβλημα να ξεσηκώσουν το πλήθος. Ειδικά σε μερικά κομμάτια ήταν απίστευτο το συναίσθημα του συντονισμού όλου του κόσμου με τη μουσική. Κουστουμαρισμένοι και οι τρεις δε τους πρόσεχα σχεδόν καθόλου. Χαρακτηριστική ήταν η έλλειψη οργάνων: μόνο ένα αρμόνιο, κάτι ηλεκτρονικά και φωνή. Ατελείωτος χορός σε σημείο του να εύχεσαι να μην ήταν τόσο πήχτρα το Gagarin για να έχεις κι άλλο χώρο.

Το ξεβίδωμα δεν φάνηκε να ήταν και τόσο καλή ιδέα όταν λίγο μετά ήρθαν στη σκηνή οι Deine Lakaien - η δεύτερη έκπληξη της βραδιάς - θυμίζοντας μου ότι υπάρχει άλλη μια ώρα μπροστά. Από τα αριστερά προς τα δεξιά της σκηνής υπήρχε ένα παράξενο πιάνο με κρουστά στη "πλάτη" του, δύο βιολιά, κάτι που έμοιαζε με ηλεκτρικό τσέλο, ένα μπάσο και φυσικά η φωνή στο κέντρο. Ο πιανίστας ήταν ένας γκριζομάλλης που εμφανισιακά μόνο Γάλλος θα μπορούσε να ήταν. Οι 2 βιολίστριες συμπλήρωναν η μια την άλλη, ψηλόλιγνες και οι δυο, η μια με ακατάστατα μαλλιά (βλ. Τσανακλίδου), η άλλη με δεμένα κότσο πίσω. Η πρώτη έκανε απότομες κινήσεις, της δεύτερης ήταν απολύτως μετρημένες και επαναλαμβανόμενες. Ο τσελίστας έπαιζε σα να χορεύει τανγκό με το τσέλο στη θέση της ντάμας του αλλά στημένος στο ίδιο σημείο. Άλλες φορές το έπιανε ως κιθάρα και άλλοτε τίναζε τα ακατάστατα μαλλιά του σα μαέστρος. Ο μπασίστας είχε άσπρα κοντοκουρεμένα μαλλιά και είτε ήταν απολύτως ανέκφραστος είτε επιδείκνυε σωματικό πόνο όποτε έπαιζε. Και μετά ήταν ο τραγουδιστής: με ένα από τα πιο ιδιότυπα κουρέματα που έχω δει (τόνοι λακ) η φωνή του ήταν από μια εντελώς άλλη διάσταση - ο ορισμός της απόκοσμης. Η μουσική τους σε μαγνήτιζε - πολύ ατμοσφαιρική και ένιωθα ότι ακόμα και το πως παίζανε τα μουσικά τους όργανα ήταν υπολογισμένο να προσφέρει στην εμπειρία - σα χορός. Ίσως η ελλειπής κλασική παιδεία μου (βλ. σε συμφωνικη μουσική) να το έκανε εύκολο να εντυπωσιαστώ απλά και μόνο με τις συντονισμένες κινήσεις των δοξαριών των βιολιών αλλά ήταν στιγμές που η μουσική και οι κινήσεις των τριών έγχορδων στο κέντρο της σκηνής σε έφερνε μπροστα σε τρεις μάγισσες που χορεύουν γύρω από τη φωτιά στην πανσέληνο. Μαγικά.

Το Gagarin ήταν γεμάτο αν και όχι ασφυκτικά (όπως φαντάζομαι θα συνέβαινε την ίδια στιγμή στο Ρόδον που παίζανε τα Κρίνα). Τα κλασικά πλάσματα είχαν βγει από τις τρύπες τους και το ποσοστό μαύρων τοπ και t-shirt ήταν περίπου 90%. Όταν άναψαν τα φώτα δεν ήταν ότι υπήρχε ένας ενθουσιασμός στην ατμόσφαιρα όπως καμιά φορά νιώθει κανείς μετά από μεγάλες συναυλίες. Όμως το χάρηκα που πήγα τελικά. Προς το τέλος και μετά τα δύο encore των Deine Lakaien η αφόρητη κούραση των περίπου 7 ωρών στο πόδι είχε αρχίσει να γίνεται αισθητή άλλωστε. Αυτό βέβαια δεν με εμπόδισε να πάω για ένα ποτό στον ΚάτωΚόσμο - όπου γινόταν εφάμιλος πανικός. Όλοι φαίνεται πήγαν εκεί μετά τη συναυλία.

Και αυτή ήταν μια νύχτα που άξιζε. Μου φαίνεται είναι ώρα να εγκαταστήσω το Soulseek...