...είμαστε ένας λαός ultra τελειωμένων κρετίνων.

Διαβάζοντας το quote αυτό του old-boy, άρχισα να αναρωτιέμαι τι είναι καλύτερο όταν πέφτεις προς τον πάτο ενός πηγαδιού,
α) να κοιτάς πάνω προς την όλο και συρρικνούμενη οπή φωτός ή
β) να κοιτάς κάτω προσπαθώντας να διακρίνεις τον πάτο.
Το πρώτο μου φάνηκε αισιόδοξο, μου φάνηκε σαν το βλέμμα να προσπαθεί να πει "εγώ εκεί θα γυρίσω". Το άλλο δεν μπορούσα να το πω απαισιόδοξο, περισσότερο προνοητικό μου έμοιαζε, σαν να έλεγε πρέπει να προετοιμαστώ για το τέλος της πτώσης. Μετά φαντάστηκα το πρόσωπο του πρωθυπουργού μας να κοιτά ευθεία μπροστά, παρακολουθώντας απλά τα κομμάτια του τοιχώματος να περνούν μπροστά του. Το σώμα βρισκόταν σε τέλεια αφασία με τα χέρια κατεβασμένα. Μη αντέχοντας το απαθές της εικόνας αυτής, επέβαλα στο φαντασιακό μου τουλάχιστον ο πρωθυπουργός να μουρμουρίζει κάτι και μου βγήκε σε ραπ.

Απαθής φίλε, μείνε απαθής, η απάθεια είναι δώρο που σαν το αρνηθείς θα τιμωρηθείς. Απαθής, φίλε μείνε απαθής, η ζωή είναι μια φάρσα αν το καλοσκεφτείς. Σήμερα πόνος αύριο χαρά, όλα περνάνε χαλαρά αν δεν τα παίρνεις σοβαρά.

Απαθής φίλε, μείνε απαθής, όποιος δε φτιάχνει δε χαλά...

Τώρα κόλλησα δίπλα στον πρωθυπουργό εμένα, όσους ξέρω, όσους δεν ξέρω, να πέφτουμε όλοι μαζί κοιτώντας ευθεία μπροστά μουρμουρίζοντας ακριβώς το ίδιο. Πλέον το καταλάβαινα πλήρως "...είμαστε ένας λαός ultra τελειωμένων κρετίνων".