Σήμερα έγινε ένα μικρό θαύμα. Κατάφερα να διαβάσω ένα ολόκληρο κόμικ έχοντας μεταξύ μου και αυτού ένα λόφο μακαρόνια και σάλτσα με μοσχαρι χωρίς να λερώσω το βιβλίο στο παραμικρό. Άξιο μνείας... Παρεμπιπτόντως πολύ υποβλητική η τελευταία ιστόρια (την οποία και διάβασα τρώγοντας) - ίσως από τις καλύτερες του κ. Γκάιμαν. Χωρίς να έχει ιδιαίτερη πλοκή ή κάποιο εύρημα που θα ερεθίσει την φαντασία ή το μυαλό, καταφέρνει να σε τραβήξει στο κόσμο της. Κρίμα που δε μπορεί κανείς να πάρει την ίδια απόλαυση μια δεύτερη φορά. Όσος καιρός κι αν περάσει οι διάλογοι και η πλοκή έρχονται στη μνήμη ενά κλάσμα του δευτερολέπτου αφού δει κανείς τη σελίδα και ενα κλάσμα του δευτερολέπτου πριν προλάβουν να βιωθούν εκ νέου. Το συναίσθημα που άξιζε (της μοναδικής ατμόσφαιρας εν προκειμένω) συγκρίνεται αυτόματα με την εξιδανικευμένη του έκδοση των οσοδήποτε χρόνων πριν και βγαίνει αδιαφιλονίκητα χαμένο. Μια όρεξη για διαρκώς νέα ερεθίσματα προς κατανάλωση είναι το αποτέλεσμα - όπου τελικά το νέο γίνεται τετριμμένο μέσα στην επανάληψη του.

Κάτι πρέπει να είχε εκείνο το μοσχάρι μου φαίνεται...