Glastonbury, μέρα 2η ή Ο Αγώνας

Μέχρι να σηκωθούμε έχει μεσημεριάσει (13:00+) αλλά τελικά καταφέρνουμε να συρθούμε έξω από τη σκηνή και να δούμε σε τι κατάσταση βρίσκεται το φεστιβάλ. Ο καιρός έχει βελτιωθεί από τον Ψόφο και τη Βροχή του πρωινού (η οποία δεν φαίνεται να άφησε σημάδια) αλλά φυσάει. Παίρνουμε ένα pint cider (το οποίο καταφέρνουμε να χύσουμε και οι δύο προς το τέλος) και καθόμαστε σε ένα παγκάκι να το πιούμε. Σε διάστημα μισής ώρας μας μιλάει ένας Άγγλος που μας εκθειάζει την Ελλάδα (παρόλο που δεν είχε πάει ποτέ) και ένας Ιρλανδός που για κάποιο λόγο μας συμπαθεί και αποφασίζει να μας δώσει ένα σακουλάκι δικής του εσοδείας...

Μετά την ατυχή εμπειρία με το cider περιφερόμαστε ασκόπως μέχρι που φτάνουμε στο μέρος του φεστιβάλ που αποκαλείται Green Fields. Εκεί υπάρχουν σκηνές και πάγκοι όπου μπορεί να ενημερωθεί κανείς για διάφορους ευγενείς σκοπούς (βλ. αποπυρηνικοποίηση, fair trade, εργασία ανηλίκων κλπ), να μάθει για και να υποστεί εναλλακτικές θεραπείες, αστρολογία, γλυπτική (!), καλαθοπλεκτική (!!) και γενικά ό,τι παράξενο μπορεί να φανταστεί κανείς. Πχ μπορεί να μάθει να παίζει ταμ-ταμ.


Εν πάσει, καθόμαστε σε μια σκηνή με χαλιά-κιλίμια και μαξιλάρια στο πάτωμα όπου προσφέρουν ινδικό τσάι με γάλα και μπαχαρικά. Η απόλυτη χαλάρωση.


Κάποιος μας δίνει ένα σημειωματάριο να γράψουμε κάτι - ό,τι να 'ναι. Βλέπω στην αρχή του ότι είναι δώρο επαιτείου για τη γυναίκα του. Μέχρι το τέλος του φεστιβάλ θα της είχε γίνει ανεκτίμητο.

Κάποτε ξεκολλάμε και απο εκεί. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι κόσμο που ακόμα φτάνουν και ψάχνουν μέρος να στήσουν τη σκηνή τους. Γενικά οι τουαλέτες είναι ένα καλό σημείο αναφοράς (όχι πολύ κοντά, όχι πολύ μακριά).
Ά, είπα ότι έχει πολύ κόσμο;



Περπάτημα, περπάτημα, περπάτημα. Το λεγόμενο Other stage (και στο βάθος το dance tent). Παντού κάδοι ανακύκλωσης.


Το Pyramid stage (το κύριο) - φαίνεται μικρό αλλά δεν είναι - ακόμα στήνεται.



Μετά απο περίπου σύντομη ανάπαυλα στη σκηνή για ανεφοδιασμό, κατεβαίνουμε στην κυρίως σκηνή όπου θα αναμεταδοθεί το παιχνίδι Αγγλίας-Πορτογαλίας. Ο κόσμος μαζεύεται σε dt. Πάω στοίχημα ότι περισσότεροι το παρακολούθησαν στο Glastonbury παρά στο γήπεδο:




Από την πρώτη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στη φάρμα το σύνθημα ήταν "Rooney, Rooney". Κάποιος θα το φώναζε και αμέσως κάποιος θα απαντούσε το ίδιο από λίγο πιο πέρα. Παρόλο που όλοι φαίνεται να παρακολουθούν τον αγώνα, η ατμόσφαιρα δεν είναι τεταμένη. Όταν η Πορτογαλία αναδεικνύεται νικήτρια και η Αγγλία έχει αποκλειστεί, τίποτα συνταρακτικό δε συμβαίνει. Το πλήθος διαλύεται ησύχως και πηγαίνει στις δουλείες του - δηλαδή σε περισσότερο αλκόολ και λοιπές καταχρήσεις. Αξιοθαύμαστο Αγγλικό "ξέρω να χάνω". Και η Ιαχή συνεχίζεται σχεδόν αμείωτη. Για όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ.

Περισσότερο περπάτημα σημαίνει αμήχανη συνάντηση με tutee μου καθώς και άλλες ανεπιθύμητες συναντήσεις. Πουθένα δεν μπορεί να χαθεί κανείς τελικά - ούτε εδώ.



Το υπόλοιπο της βραδιάς κυλάει με αλκόολ, χάζεμα στους πάγκους όπου μπορεί να βρει κανείς ότι φαγητό (κινέζικο, ινδικο, πίτσες, μακαρόνια, kebab, burgers, english breakfast κλπ κλπ) ή ρούχο (γαλότσες, t-shirt, πουλόβερ, αδιάβροχα, καπέλα, χαϊμαλιά, γυαλιά ηλίου κλπ) ή οτιδήποτε άλλο (βλ. νόμιμα χάπια, ξυλόγλυπτα, είδη καπνίσματος, didgeridoo, μαριονέτες κλπ).

Σιγά σιγά οδεύουμε προς το Lost (In) Vagueness όπου το φεστιβάλ διανυκτερεύει. Όταν κλείνουν όλα ο κόσμος μαζεύεται εκεί. Όλος όμως. Ευτυχώς ή δυστυχώς το πρόγραμμα δεν περιλαμβάνει κάτι για απόψε. Εκτός ίσως από ένα διαολεμένο νταπαντούμπα στο Glade (ένα stage πριν) όπου απλά είναι αδύνατο να σταθείς - ουτε καν έξω - λόγω του πλήθους. Τελικά μετά από το πηγαινέλα στην Ασάφεια, επιστρέφουμε στη σκηνή ελάχιστα απογοητευμένοι που τα μπαρ έχουν κλείσει. Η κούραση επιβάλλει ύπνο.

Μπλουζάκια της ημέρας:

• Hippy Materialiast


• Γραμματόσημο με τη Bασίλισσα και από κάτω 1st against the wall