Glastonbury, μέρα 1η ή Ο Πηγαιμός

Εδώ λοιπόν θα προσπαθήσω να πω την ιστορία (μου) του φετινού Glastonbury με κείμενο από τις λιτές σημειώσεις που κράτησα και εικόνες από τις ανεστίαστες φωτογραφίες που παίρναμε. Πάμε λοιπόν με την 23η Ιουνίου - και οι επόμενες μέρες θα ακολουθήσουν σε συνέχειες...

---

Η αναχώρηση έγινε κατα τις 12 και μετά από τις απαραίτητες 2 ώρες καθυστέρηση. Βενζίνη, Μ6, Birmingham, Μ5 και Bristol και ο ποιητής αλλοιώνεται δεόντως Σαν βγεις στο πηγαιμό για το Glastonbury να εύχεσαι ο καιρός να είναι ηλιόλουστος.


Πέντε παρά η ώρα και λίγο έξω από το Bristol πρέπει να σταματήσουμε για αλκοόλ (για τις δύσκολες μέρες που θα ακολουθήσουν), και που πιο κατάλληλα παρά στο μέρος από το οποίο άλλοι ήθελαν να φύγουν. Μια πινακίδα λίγο νωρίτερα μας προειδοποιεί ότι οι κουκουβάγιες πετάνε χαμηλά στο (ονειρεμένο) Portishead.


Μετά από τη σχετική συμφόρηση στους επαρχιακούς δρόμους της περιοχής και την απαραίτητη ελληνικότατη αναστροφή γιατί χάσαμε την σωστή είσοδο στη φάρμα, αρχίζουμε να αδειάζουμε το αμάξι - όπως καταλάβαμε αργότερα ίσως στο πιο μακρινό πάρκινγκ. Η ελληνική οργάνωση μας απέτρεψε από το να φέρουμε είτε φορτηγάκι είτε καρότσι για τα πράγματα.


Πολύ περπάτημα (και κουβάλημα) μετά, "φτάνουμε" στην είσοδο, Μονο μερικές εκατόντάδες άτομα είναι μπροστά μας και πίσω μας στην ουρά


Αυτό μου θύμισε το εξώφυλλο του ομώνυμου βιβλίου. Η πρώτη υλική απώλεια του φεστιβάλ ίσως.


Κάποτε έγινε το θαύμα και φτάσαμε στο όχι και τόσο δρακόντειο check-in τελικά. Περιμέναμε ελέγχους με ταυτότητες και σωματικούς ελέγχους προκειμένου να αποφευχθούν μεταπώληση εισιτηρίων στην μαύρη αγορά αλλά τίποτα το ιδιαίτερο εν τέλει. Μας περνάνε το κίτρινο βραχιόλι που θα γίνει ο καλύτερος μας φίλος για λίγες μέρες, μας στουμπώνουν με οδηγούς και σακούλες ανακύκλωσης και μας αφήνουν να βρούμε που την κεφαλήν κλιναι. Μέσα η μικρή κοινότητα έχει ήδη αρχίσει να στήνεται, ο κόσμος ήδη πολύς. Μετά από βαθειά περισυλλογή και με κύριο κριτήριο τις ανύπαρκτες πλέον αντοχές μας στήνουμε το τσαρδί στο λόφο στο βόρειο μέρος της φάρμας. Η θέα έξοχη τόσο μέσα (φαίνεται μόνο ο τρίτος όροφος της αριστερής πτέρυγα της σκήνης εδώ)


όσο και έξω. Το κυρίως (Pyramid) stage σε πρώτο πλάνο ενώ λίγο πιο δεξιά το τσίρκο είναι στη πραγματικότητα μπαρ (όπως φαίνεται και από τα βυτία - μπύρας).


Γύρω μας ο κοσμος οργανώνεται με φωτιές, σκηνές, αλκοόλ και τα συναφή. Η διάθεση στα καλύτερα της. Στο βάθος το Μνημείο ξέρει τι θα επακολουθήσει...


Ξεκινάμε κατά τις 10 την πρώτη μας βόλτα. Προορισμός ο Stone(d) ή Sacred Circle. Κάτι σε Stonehenge στο λιγότερο μεγαλεπίβολο και επιβλητικό του. Πολύς κόσμος ήδη εκεί πηγαινόερχεται, κάθεται, μιλάει, καπνίζει. Προσπαθούμε να μετρήσουμε ποιοι θα 'ναι πιο πολλοί: αυτοί που θα μας ζητάνε ή αυτοί που θα μας προσφέρουν - σύντομα δεν υπήρχε αμφιβολία για την συντριπτική πλειονότητα των τελευταίων. Πανταχού παρούσα 'the smell of victory'. Καθώς η νύχτα έγινε όλο και πιο κρύα λέμε να βρούμε να κάτσουμε κάπου μέσα. Μια μεγάλη σκηνή που σερβίρει καφέ και φαγητό σε πλαστικά τραπεζάκια μας φιλοξενεί μέχρι που κόβεται το ρεύμα(!). Χύμα. 'Free Food!'. Εχμ...

Μεταφορά σε άλλη σκηνή/καφέ υπό τους ήχους του Since I've been loving you - όλοι καθισμένοι πολύ κοντά. Ο καιρός της Αγγλίας κάνει πάλι το θαύμα του και λέμε να γυρίσουμε κατά τη 1 στην σκηνή για ύπνο. Δε θα λείψει το ξενύχτι τις επόμενες μέρες άλλωστε. Το εγερτύριο στις 6:30 είναι βάναυσο - δεν είμαι σίγουρος αν ήταν από Τον Ψοφο ή Τη Βροχή. Η σκηνή αντέχει - οριακά μου φαίνεται - ταρακουνιέται ολόκληρη με κάθε φύσημα του ανέμου. Παρατεταμένη ξάπλα γιατί καλύτερα μέσα και στεγνός παρά οτιδήποτε άλλο.

Μπλουζάκι της ημέρας: If you don't like oral sex, keep your mouth shut!

Το be continued...