Glastonbury, μέρα 3η ή οι Oasis (περίπου)

Για κάποιo λόγο ξυπνάω 8:30! Δεν είναι ούτε οι διπλανοί που φυσικά θα έπρεπε να είναι η θορυβωδέστερη παρέα του φεστιβάλ, ούτε η ελαφρά ενόχληση στα μάτια που με ταλαιπωρεί από την προηγούμενη. Μάλλον είναι η προσμονή και ο ενθουσιασμός. Ξεκινάω μόνος για το ιατρικό κέντρο στο βορειοανατολικό κομμάτι της φάρμας. Στο δρόμο μου παιρνάω από το Pyramid stage και γίνομαι μάρτυρας μιας εντυπωσιακής μεταμόρφωσης. Ο χώρος έχει απομείνει πεδίο μάχης από την προηγούμενη αλλά μια σειρά "εθελοντών" της Greenpeace παραταγμένοι στην βάση του stage ξεκινάνε με πλαστικές σακούλες και γάντια και το σαρώνουν. Το αποτέλεσμα σε λιγότερο από μια ώρα, να "αστραφτει από καθαριότητα" (δεδομένων των συνθηκών).

Στο πηγαιμό για το ιατρικό κέντρο συναντώ και τον
ραδιοφωνικό σταθμό του φεστιβάλ. Μετά από μια σύντομη αναμονή στην ευτυχώς μικρή ουρά και μια ακόμα συντομότερη διάγνωση με τις θαυματουργές σταγόνες στη τσέπη, ξεκινάω τις βόλτες και το βύθισμα στα θεάματα και πάλι. Λίγο πιο πέρα από το ιατρικό κέντρο μια σκηνή ονομάτι Καταφύγιο. Έξω της μια κυρία μιλάει σε μερικούς που κάθονται στα πόδια της. Είναι κάποιο είδους τελετή - δε καταλαβαίνω.



Συναντιόμαστε με το φίλο μου και οδεύουμε προς το Other stage το οποίο και προμηνύεται να έχει το πιο ενδιαφέρον για σήμερα. Σταματάμε στο μπαρ - που έχει ανοίξει από τις 12:00 - για τον πρώτο (διπλό) γύρο και καθόμαστε και χαζεύουμε... Η ώρα χάνει το νόημα της...





O καιρός πολύ καλός - πραγματικά ότι πρέπει για φεστιβάλ. Γιατί όχι και ένα γάμο υπό τους ήχους των Cure μεταξύ των live; Και ο Tony the tiger τι κάνει μέσα στο πλήθος;



Ένα από τα χαρακτηριστικά λάβαρα που είναι πανταχού παρόντα. Πιγκουίνοι, καμηλοπαρδάλεις, αρκουδάκια, περιστέρια, σημαίες (μια έγραφε απλά "flag") και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς δεσπόζουν στις άκρες ραβδιών. Η λειτουργικότητα τους αμφίβολη εκτός από το να επιτρέπει στις διάφορες φυλές να ανανγωρίζονται μεταξύ τους και να ακολουθούν τον αρχηγό. Α, και να δείχνουν to the folks back home που είναι οι φίλοι/συγγενείς τους όταν τα λάβαρα εμφανίζονται στις τηλεοράσεις.

Τι ακούσαμε; Κάποιους Kasabian από πίσω πίσω, τους μάλλον μέτριους Stands, I am kloot (καμία ανάμνηση από αυτούς) και μέτα ήταν ώρα για μαμ. Ένα μικρό ατύχημα μετά και έχοντας χάσει τους Snow Patrol και Rapture - κρίμα, το ξέρω - ακολούθησαν οι Franz Ferdinand που ήταν πραγματικά καλοί. Και το πλήθος τους το ανταπέδωσε ειδικά για μια από τις επιτυχίες τους που αναμεταδόθηκε ζωντανά και από το Top of the Pops. Καλή μουσική και πάθος δε λέω - λείπει ο καημός όμως και δε μπορούν να βαρύνουν...

Το πλήθος έχει γεμίσει το Other stage και δεν είναι και ότι πιο εύκολο να γυρίσουμε στο Pyramid όπου θα παίξουν σύντομα οι Kings of Leon. Στο δρόμο προλαβαίνουμε να ακούσουμε τα τελευταία τραγούδια της PJ Harvey. Κάποιος από το πλήθος φωνάζει "Where the bollocking wank are we?". Κάποιος άλλος πάει σε ένα πάγκο για πληροφορίες και λέει "Hi! I don't want anything!".


Οι KOL μάλλον με απογοήτευσαν γιατί παρόλο που το album τους που άκουσα (οκ μετά από λίγο καιρό ακρόασης) με κέρδισε, ζωντανά δεν έπαιξαν και τρομερά - ενώ τα τραγούδια τους είχαν δυναμικό. Πολλά κενά ανάμεσα στα τραγούδια και στίχοι και λόγια που βγαίναν με το ζόρι από τα χείλια του τραγουδιστή. Ενός τυπά που αμφιβάλλω αν έχω δει κάποιον να μπορεί να συνδυάζει τόσο επιτυχημένα το να είναι ταυτόχρονα και τσαντισμένος με και αδιάφορος για τα πάντα γύρω του. Καμία έκπληξη που τους προωθούν τόσο οι Oasis. Όπως και να έχει τουλάχιστον οι "επιτυχίες" τους άξιζαν τον κόπο.

Αν ήταν δύσκολο να φτάσουμε στους KOL ήταν ακόμα πιο δύσκολο να φύγουμε. Τουλάχιστον στον πηγαιμό δεν έπρεπε να πάμε κόντρα στα ατελείωτα πλήθη που είχαμε φεύγοντας και τα οποία είχαν βάλει σκοπό να δουν τα καμάρια της (υιοθετημένης) πατρίδας μου βλ. τους Oasis. Αντίθετα, εμείς διαλέγουμε τους Chemical Brothers. Νταπα-ντούπα dance μουσική (όχι harcore πράγματα όμως) και το σκοτάδι απόλυτο στο πληθος εκτός απο σκόρπιες φωτιές εδώ και εκεί. Χμμμ, όχι άσχημα, καθόλου άσχημα...



Μετά το τέλος και αυτών μεταφερόμαστε στο Dance Tent όπου ένα εξίσου τεράστιο πλήθος χτυπιέται με ακόμα περισσότερη χορευτική μουσική από DJ. Φώτα, visuals, δυνατή μουσική, ξέφρενοι ρυθμοί. Δυστυχώς κι αυτό λήγει σύντομα κατά τη μία (μη ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στην Αγγλία). Παρόλο που η κούραση της μέρας αρχίζει ήδη να χτυπάει, επόμενος προορισμός είναι το Glade για ακόμα περισσότερο χορό - minimal techno μέχρι τις 3 περίπου. Η λάσπη πανταχού παρούσα και αόρατη στο σκοτάδι. Ο κόσμος συρρέει από παντού μιας και όλα τα άλλα μέρη "κλείνουν". Οθόνες μεταδίδουν παράξενα video σε επανάληψη, άλλοι χορεύουν μανιασμένα, άλλοι μιλάνε, άλλοι πηγαινοέρχονται. Ένα αξιολάτρευτο χάος που παύει μόνο όταν το κάλεσμα της σκηνής για ύπνο απλά γίνεται αδύνατο να το αγνοήθεί.

Μπλουζάκια της ημέρας:

• You can't tell a man from his t-shirt


• I survived St. Patrick's day 1984


• I'm just nucking futs


• Roonaldo


• Small-minded,
  flag-waving
  xenophobe


• Happy Hippy


• Kill All Hippies (σε απόσταση μέτρων τα 2 τελευταία)


• Stallone's Daylight