O tempora, o mores...

Κι άντε μετά να πείσεις κάποιους ότι κάτι έχουν να πουν αυτά τα καραγκιοζάκια. Σημασία έχει φυσικά ότι όπως και τα "κανονικά βιβλία" έτσι και τα κόμιξ(*) χωρίζονται σε "καλά" και "κακά" - και όλα τα ενδιάμεσα τους στάδια. Και επειδή αυτοί οι όροι είναι κενοί εντελώς χωρίς επεξήγηση, καλό είναι αυτό που σου λέει κάτι και κακό αυτό που σε αφήνει αδιάφορο ή/και απαράλλαχτο. Η αξία του επομένως είναι υποκειμενική (surprise, surprise) και εξαρτάται ακόμα και από το πότε και υπο ποιες συνθήκες το διαβάζεις. Όπως και στα κανονικά βιβλία δηλαδή. Το στοίχημα είναι να μπορέσει κανείς να διαβάζει και τα δύο είδη - γιατί εν δυνάμει και τα δύο έχουν να δώσουν. Και όπως λέει και το παραπάνω άρθρο ουσιαστικά, άλλα τα αισθητήρια και οι ικανότητες που απαιτούνται για να απορροφηθεί και να "διασκεδασθεί" ένα κομιξ (κείμενο και εικόνα) και άλλος ο τρόπος ανάγνωσης του βιβλίου (κείμενο μόνο). Αυτή η άποψη - ότι και τα δύο έχουν κάτι να προσφέρουν - ελπίζω να αποτελεί επαρκές αντεπιχείρημα στη σκέψη του αρθρογράφου ότι με τον αποχαυνωμένο τρόπο ζωής μας αρκούμαστε μόνο στα "εικονογραφημένα".

(*) Υποθέτω ένας πιο ελληνικός όρος για την απόδοση του όχι και τόσο νεοαφιχθέντος είδους ονομάτι graphic novel θα ήταν εικονογραφημένο μυθιστόρημα.