Τύποι συνεργατών

(Disclaimer: ακολουθεί γκρίνια)

Υποθέτω αυτό το post μπορεί να αποτελέσει βάση για ολόκληρο άρθρο ή και αφιέρωμα σε περιοδικό ποικίλης ύλης (αν δεν έχει ήδη γίνει) αλλά ας αρκεστώ να γράψω 2-3 περιπτώσεις που μου ήρθαν έτσι πρόχειρα-πρόχειρα. Οποιαδήποτε ομοιότητα με τον κ. Dilbert οφείλεται στη χρόνια εμβάθυνση στα καρέ του.

Α)Ο Αισιόδοξος. Εξ ορισμού είναι ο δεύτερος πιο κοντινός σε απόσταση στο γραφείο που κάθεσαι. Για αυτόν όλα δουλεύουν μια χαρά, η δουλειά βγαίνει αβίαστα και με τις όποιες σκοπέλους να ξεπερνιούνται χωρίς προβλήματα. Τα πάντα είναι απλώς θέμα χρόνου πριν διεκπεραιωθούν. Αν αυτός συνδιάζεται και με τον Φλύαρο (βλ. παρακάτω) δε χρειάζεται να τον ρωτήσεις πόσο καλά πάνε όλα - στο λέει από μόνος του σε τακτά χρονικά διαστήματα (δυο φορές τη μέρα). Η πιο light εκδοχή του είναι πιο εσωστρεφής και ως εκ τούτου λιγότερο αφόρητος αλλά αν είναι να πιάσεις κουβέντα, καλά θα κάνεις να ξέρεις τι να αποφύγεις...

Β)Ο Φλύαρος. Αυτός έχει πάντα το πιο κοντινό γραφείο ώστε να είναι σίγουρο ότι δεν μπορείς να μην τον ακούσεις και μιλάει τουλάχιστον μια φορά τη μέρα στο τηλέφωνο με τη γυναίκα του, τα παιδιά του, το δικηγόρο του κλπ κλπ. Έχει την τάση να πετάει έξυπνες ατάκες περνώντας πίσω σου πάνω που πας να συγκεντρωθείς. Συχνά επίσης έχει την απάντηση για τα πάντα και το κυριότερο έχει προετοιμασμένη και την ερώτηση.

Γ)Ο Πλάνητας. Παρόλο που έχει όλες τις δυνατότητες να μην είναι ενοχλητικός (είναι ήσυχος, δεν είναι φορτικός ή πολύξερος κλπ κλπ) κουράζεται εύκολα. Και τι πιο φυσικό από το να κάνει μια βολτούλα ανάμεσα στα cubicles να ξελαμπικάρει; Βοηθάει να αλλάζεις παραστάσεις και τον κάνει και πιο αποδοτικό. Άσε που το συστήνουν και οι γιατροί. Επιπλέον, μας σπάει και τα νεύρα πανω κάτω κάθε τρεις και λίγο σαν το φάντασμα.

Αυτά μάλλον με κατατάσσουν στο (Δ) - Γκρινιάρης.