Άλλαξα την φόρμα σε μία που να υποστηρίζει και συνδέσμους αριστερά και πρόσθεσα και μερικούς. Αναρωτιέμαι πόσο ευέλικτη είναι αυτή η φόρμα και κατά πόσο μπορούν να προστεθούν και άλλα χαρακτηριστικά...

Προχτές είδα το Big Fish και μου άρεσε αρκετά ως πολύ. Παρόλο που οι ερμηνείες δεν ήταν κάτι το εκπληκτικό (αν και δεν απογοήτευσε με κανέναν τρόπο ο ΜακΓιούαν - !) πέρναγε μια παραμυθένια ατμόσφαιρα και αυτό είναι και δύσκολο και σπάνιο. Δεν είχε τα συνηθισμένα εφέ του Μπάρτον (όχι σε μεγάλο βαθμό τουλάχιστον) αλλά νομίζω η υπογραφή του ήταν εμφανής. Ήταν μια πολυεπίπεδη ταινία που αγγίζει θέματα και προσπαθεί να περάσει μυνήματα από τις σχέσεις μας με τους γονείς μας ως το πέρασμα του χρόνου και το πως μας επηρεάζει αυτός και από το μέχρι το τι μπορούμε να κάνουμε αν το θελήσουμε κ το δυναμικό που κρύβει ο καθένας μέσα του μέχρι την αξία της ιστορίας κ της αφήγησης στο σημερινό τρόπο ζωής . Πάνω από όλα όμως ήταν μια ιστορία - ή για την ακρίβεια πολλές ιστορίες δεμένες μαζί.

Και σ' αυτό το τελευταίο θέλω να μείνω. Νομίζω αυτή η ταινία μπορεί να αποτελέσει το κατάλληλο έναυσμα για να ξεκινήσει να γράφεται ένα μπλογκ (το οποίο ελληνιστί το κατοχυρώνω - αν δεν υπάρχει καλύτερη ορολογία - ως δικτυολόγιο (:P) ). Το να κάτσει λοιπόν κάποιος και να γράψει είτε τι του συνέβη μια μέρα, είτε τι είδε ή τι σκέφτηκε ή τι ένιωσε ή τελοσπάντων κάτι, είναι σα να ξεκινάει να πει μια ιστορία. Και κάνοντας κάτι τέτοιο μπορεί να την πει είτε λέγοντας απλά τα γεγονότα οπως συνέβησαν είτε όπως θα ήθελε να τα θυμάται ή διανθισμένα με 'υπερβολές' κ 'ωραιοποιήσεις' είτε με οποιοδήποτε άλλο τρόπο. Το θέμα όμως είναι να ειπωθεί κάτι. Μέσω αυτής της διαδικασίας που σημειωτέον είναι όσο παλιά όσο και ο άνθρωπος πετυχαίνονται διάφορα. Σκεφτόμαστε και επεξεργαζόμαστε τα όσα συνέβησαν και βλέπουμε πως μας επηρρέασαν. Γεμίζουμε τις μέρες μας - όχι με το χρόνο που διαθέτουμε να γράψουμε αυτές τις γραμμές αλλά δίνοντας σάρκα και οστά σε μια αλληλουχία από διαφορετικά άδειες μέρες. Είμαστε ότι διηγούμαστε όπως είπε και ένας φίλος.

Και φυσικά επικοινωνούμε. Όπως κάθε μέσο φυσικά έχει τα όρια του καθώς και τα πλεονεκτήματα του αλλά αυτό απλά είναι η πρόκληση ώστε να γίνει σωστή χρήση του. Επουδενί δεν μπορεί/πρέπει να πάρει τη θέση της προσωπικής επαφής για παράδειγμα.
Και εννοείται ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι να καταχραστεί, να παρεξηγηθεί ή να μη ξεκινήσει καν κάτι τέτοιο. Τα παραδείγματα είναι ποικίλα: από έριδες ως απωθημένα ως σταδιακη (ή απότομη!) απώλεια ενδιαφέροντος ή/και κοινού ως 'υποβιβασμός' σε 'sex & the city'-γράφημα.

Όπως και να ΄χει, αυτά είναι αρκετά για αρχή και εν είδει μανιφέστου - για να απαντηθεί και το ερώτημα ποιος είναι ο σκοπός (...). Η συνέχεια επί της οθόνης.