Αναισθησία.

Δεν ξέρω τι με σοκάρει πλέον περισσότερο οι αυτοκαταστροφικοί καταληψίες ή ο βιασμός [1, 2, 3] μετά παρακολουθήσεως. Μαθητές βιάζουν το μέλλον τους καθώς και τη συμμαθήτριά τους, ενώ άλλες κοπέλες όχι μόνο παρακολουθούν αλλά και καταγράφουν.

Η κατάληψη σχολείου είναι μέσω βίαιο και στρέφεται κυρίως εναντίον σου, κάτι σαν να αυτομαστιγώνεσαι σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Δε διαφωνώ με την κατάληψη ως μέσο άσκησης πίεσης, διαφωνώ με τη συχνότητα χρησιμοποίησης του. Η παιδεία σκίζει τις σάρκες της πολύ τακτικά πλέον για να έχει η διαμαρτυρία της αυτή τον πρέποντα αντίκτυπο στην κοινωνία. Η κοινωνία ως θεατής συνηθίζει, το στομάχι της δεν ανακατεύεται πια στην όψη της ματωμένης σάρκας, εκπαιδεύεται στο να μη συμπάσχει.

Ίσως έτσι εκπαιδεύουμε τους νέους ανθρώπους να μη σέβονται τον εαυτό τους. Ίσως τους εκπαιδεύουμε στο να μη σέβονται και τους άλλους. Όλα μπορεί να γίνονται και να καταγράφονται. Αν μπορείς να κάνεις κακό στον εαυτό σου τι σε εμποδίζει να κάνεις κακό στους άλλους; Αν ανέχεσαι την αυτοκαταστροφή σου, τι θα σε βγάλει από την απάθεια για τα δεινά των άλλων;

Δε με ενόχλησαν ιδιαίτερα τα βιντεάκια εφήβων να ερωτοτροπούν, ίσως γιατί το θεωρώ "φυσικό" για την ηλικία τους. Η συνουσία στην όποια μορφή της είναι κάτι το φυσιολογικό αρκεί όλοι οι συμμετέχοντες να το κάνουν οικειοθελώς. Η κατάληψη όμως σώματος ενός άλλου ανθρώπου χωρίς τη συγκατάθεσή του είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τη συνουσία, είναι πράξη ακραίως βίαια που δείχνει παντελή έλλειψη σεβασμού προς αυτόν. Μου είναι αδιανόητο πως μπορείς να κάτσεις να παρακολουθήσεις κάποιον συνάνθρωπό σου, στου οποίου τη θέση κάλλιστα θα μπορούσες να είχες βρεθεί, να υπόκειται σε μια τέτοια αποτρόπαια πράξη και όχι μόνο να μην προσπαθήσεις να την εμποδίσεις, αλλά και να έχεις την ψυχραιμία να την καταγράψεις επιδοκιμάζοντας.

Αλλά ίσως όλα εντέλει καταναλώνονται.

Μια μέρα όπως όλες οι άλλες.

Μια στάση λεωφορείου. Μια μέρα όπως όλες οι άλλες. Δίπλα μου ένα γυναικείο σκιάχτρο. Όχι, δεν είναι άσχημη, απλά λιωμένη από την ουσία. Το λευκό της κολάν με το εφαρμοστό της μπλουζάκι θα προσέλκυαν βλέμματα κάποτε, αλλά τώρα είναι θέαμα αλλοπρόσαλλο.

Μπροστά μας η λεωφόρος. Τρεις λωρίδες συνεχούς κυκλοφορίας. Το σκιάχτρο ταλαντεύεται στην άκρη του πεζοδρομίου παραδομένο στον παλμό που υπαγορεύει η ουσία στις φλέβες της. Κρατιέμαι μερικά βήματα μακριά της, αρκετά κοντά, όμως, ώστε να απλώσω το αριστερό μου χέρι να τη συγκρατήσω, αν χρειαστεί.

«Έι, εσύ!»

Το βλέμμα μου πάει στο απέναντι πεζοδρόμιο. Εκεί ένας νέος χαμογελαστός. Η λευκότητα των δοντιών του αντιτίθεται στα σκοτεινά του χρώματα.

«Έι, εσύ!»

Επαναλαμβάνει και το σκιάχτρο γυρίζει προς την φωνή.

«Έλα εδώ.»

Το σκιάχτρο αρχίζει να κινείται. Όχι προς τα εμπρός, αλλά προς τα πίσω. Η αλλαγή της κλίσης του κεφαλιού την έκανε να χάσει την ισορροπία της. Το χέρι μου αγκυλώνει, ο νους αρνείται να δώσει εντολή και το σκιάχτρο πλέον προχωράει μπρος, την ώρα που βλέπω το λεωφορείο μου να έρχεται. Η φωνή καλεί ακατάπαυστα και το σκιάχτρο ακολουθεί. Με θυμώνει τόσο ο ενδοιασμός μου, όσο το λευκό χαμόγελο από απέναντι. Το λεωφορείο προσπαθεί να την αποφύγει και αυτή χορεύει στον ρυθμό της. Βήματα μπρος, βήματα πίσω.

"Φοβάμαι να παρέμβω. Δεν ξέρω πως θα αντιδράσει. "
"Και είναι ο φόβος μου ισάξιος με μια ζωή;"

Το λεωφορείο την προσπερνάει και ανοίγει τις πόρτες.

"Όχι, δεν είμαι υπεύθυνος για αυτήν, είμαι υπεύθυνος για τις δουλειές μου."

Ανεβαίνω στο λεωφορείο. Η άκρη του ματιού μου την βλέπει να χορεύει μαζί με άλλα οχήματα. Βήματα μπρος, βήματα πίσω. Ακούω το χαμόγελο να ψιθυρίζει:

«Δειλέ.»

Θέλω τις προτάσεις σας για τη Στοκχόλμη και την Κοπεγχάγη

Πηγαίνω ένα τετραήμερο ταξίδι, δύο μέρες στην Στοκχόλμη και δύο στην Κοπεγχάγη και θα ήθελα τις προτάσεις σας για:
-εστιατόρια
-bars
-λιχουδιές του δρόμου (σαν το δικό μας κουλούρι)
-μικρά μαγαζιά για shopping (δεν αντέχω τα malls)
-αίθουσες τέχνης
και ό,τι άλλο θεωρείτε ενδιαφέρον και άξιο προσοχής.

Πάσα προσφορά δεκτή.

Και λίγο ιδεολογία.

Συμπαράσταση στην απεργούσα εκπαιδευτική κοινότητα.

Όλα αυτά που προσπερνάμε.

Η ευτυχία είναι η γαλήνη,
είναι η εναλλαγή σκιάς και φωτός καθώς περνάς μέσα από ένα αλσάκι,
είναι το κελάηδισμα ενός πουλιού μέσα σε μια παύση της βοής της πόλης,
είναι οι ευγενικές χειρονομίες αγνώστων,
είναι το χαμόγελο περηφάνιας ενός πατέρα καθώς βλέπει το παιδί του να κάνει τα πρώτα του βήματα,
είναι το αεράκι που χαϊδεύει το πρόσωπό σου,
είναι τα καλά νέα που μαθαίνεις για ανθρώπους που αγαπάς,
είναι όλα αυτά τα απλά που προσπερνάμε.