Τί είναι Open Source

Πρόσφατα είχα μια συζήτηση με ένα νέο φίλο, σχετικά με το τι είναι Open Source. Η δική μου άποψη ήταν ότι αρκεί να σου δίνεται ο πηγαίος κώδικας για ανάγνωση και τίποτα περισσότερο για να θεωρηθεί ένα πρόγραμμα open source, ενώ η άλλη άποψη ήταν ότι πρέπει να επιτρέπεται επιπλέον η αλλαγή του. Υπάρχει ένας συγκεκριμένος ορισμός του open source ή είναι θέμα άποψης και πεποίθησης;

Περί ακαταλληλότητας.

Σκηνή πρώτη:

Ανοίγεις την τηλεόραση το Σάββατο κατά τις 3 η ώρα το μεσημέρι. Ένα ανθρώπινο μπουλούκι τρέχει πανικόβλητο καταδιωκώμενο από ένα δεινοσαυροειδές. Άλλοι καταλήγουν κάτω από τις πατούσες του θηρευτή και άλλοι καταλήγουν στο στόμα διαμελιζόμενοι. Ένδειξη προγράμματος κατάλληλο για ανηλίκους.

Σκηνή δεύτερη:

Ανοίγεις την τηλεόραση το Σάββατο μετά τα μεσάνυχτα. Ένα ζευγάρι ερωτοτροπεί. Ένδειξη προγράμματος ακατάλληλο για ανηλίκους.

Σκηνή τρίτη:

Κλείνεις την τηλεόραση και αναρωτιέσαι γιατί οι θεσμοί της κοινωνίας μας είναι πιο ανεκτική στις εικόνες έντονης βίας παρά στις αισθησιακές εικόνες. Πραγματικά δεν έχω καταλάβει γιατί η συνουσία θα πρέπει να κρύβεται από τους ανήλικους και η βία όχι.

Δεν ξέρω πώς αλλά μου έρχεται κατευθείαν στο μυαλό η πρωινή ζώνη της ΕΤ με τα ντοκιμαντέρ της για τα ζώα, όπου υπάρχουν σκηνές κυνηγιού με το σαρκοβόρο να κάνει κομματάκια το θήραμά του και σκηνές ζευγαρώματος. Οι εκπομπές αυτές δεν θεωρούνται μόνο κατάλληλες αλλά και εκπαιδευτικές.

Οπότε μπορούμε να συμπεράνουμε ότι η βία είναι κατάλληλη, αλλά το ανθρώπινο είδος πριν ενηλικιωθεί μπορεί να μάθει μόνο πως συνουσιάζονται όλα τα υπόλοιπα ζώα και όχι το ίδιο του το είδος; Αυτό επιτρέπεται μετά την ενηλικίωσή του; Η πολιτεία μας θεωρεί ότι σκοτωμοί και ακρωτηριασμοί δεν πληγώνουν την παιδική ψυχή, αλλά μια ερωτική σκηνή την πληγώνει; Ειλικρινά δεν έχω υπόψη μου τι ανωμαλία μπορεί να προκαλέσει μια ερωτική σκηνή, ακόμα και η πιο αποκαλυπτική, στην ψυχοσύνθεση ενός παιδιού, σκεπτόμενος ότι η ερωτική επαφή χαρακτηρίζεται από την αμοιβαία ευχαρίστηση. Μπορεί να του γεννά πολλά ερωτήματα, αλλά το επηρεάζει αρνητικά; Βάσει αυτών αναρωτιέμαι λοιπόν τι μήνυμα θέλουν να περάσουν επιτρέποντας τις βίαιες σκηνές και απαγορεύοντας τις ερωτικές στους ανήλικες.

Γενικότερα, γιατί η διαπαιδαγώγηση των παιδιών να προσεγγίζει την ερωτική υπόσταση του ανθρώπου με όρους απαγόρευσης, να παρουσιάζεται η συνουσία ως κάτι «κακό», «αμαρτωλό» και ότι πρέπει να έχει κανείς τύψεις για αυτήν; Ως ενήλικοι δεν την απολαμβάνουμε όλοι;

Αρώματα στο ιστολόγιο

Ούτε που κατάλαβα πως βρέθηκα να περνάω όλη τη μέρα σήμερα διαβάζοντας bloggs και περιδιαβαίνοντας σε σκέψεις και προσωπικές ιστορίες. Η Ioulita και η Neraida θυμίζουν την Tinkerbell, το Λεμόνι είναι απολαυστικό και ο Elpinor συγκινητικός μέσα από την τρυφερή αισιοδοξία των κειμένων του. Δεν θα συνεχίσω να σχολιάζω τους άλλους. Ξεκουνηθείτε και διάβαστε τους.

Κοιτάζω από το παράθυρο την Κηφισίας. Έχω στο στόμα μου τη γεύση του μήλου. Το πρώτο χειμωνιάτικο κρύο κοκκινίζει το μάγουλό μου. Μου έκαναν μεγάλη εντύπωση το πόσο πολλά κείμενα συν-ιστο-ταξιδευτών αναφέρονται στα αρώματα. Πόσες μνήμες ξεπηδούν από αρώματα! Θυμάμαι τις μυρωδιές ανθρώπων και τις μυρωδιές σπιτιών. Το κάθε τι έχει το δικό του άρωμα. Οι πόλεις, οι στιγμές ... η ζωή ολόκληρη. Βιολέτες, γιασεμιά, μπαχάρια, φρούτα, το δέρμα, το χαρτί, το μέταλλο, το φιλί... Αλήθεια θυμάστε πως μυρίζουν τα σμέουρα; Πως μυρίζουν τα συναισθήματα; Οι εμπειρίες και οι καταβολές διαμορφώνουν τα αισθητήρια της όσφρησής μου. Μια μέρα θα σας πω την ιστορία με τα gooseberries και το pipi-du-chat. Μια μέρα που θα καθόμαστε αντικριστά, σε βαθιές πολυκαιρισμένες βελούδινες πολυθρόνες. Θα πίνουμε τσάι – Earl Gray – και λικέρ βύσσινο από τα χεράκια μου (μέχρι τότε θα έχω μάθει να το φτιάχνω). Ο Χ.Χ. θα λεει πως προτιμάει το Chambord[1] (πάντα πειραχτήρι θα είναι, ως τα βαθιά γεράματα) κι εγώ θα γελάω και θα χαίρομαι που θα σας έχω όλους μαζεμένους τριγύρω μου, γεροπαράξενους, με τη ζωή να έχει κεντήσει τον καμβά του καθενός μας. Μέχρι τότε όμως είναι καιρός να πάρουμε τους δρόμους. Να προσθέσουμε μερικά αρώματα σ’ αυτά που ήδη αγαπάμε και να πιούμε αυτό το single malt που λέγαμε.


[1] Chambord: ή αλλιώς η επιτομή του λικέρ. (Κάτι ήξερε ο Λουδοβίκος ο 14ος που το έπινε ανελλιπώς). Βασίζεται στο κονιάκ και στα σμέουρα (ελλινιστί φραμπουάζ) και πρωτοφτιάχτηκε 1685. Έκτοτε υπάρχουν στον κόσμο αυτό αρκετοί, που το πίνουν με μανία. Ανάμεσά τους κι εγώ. Αλλά για το Chambord σας γράψω μια όμορφη χειμωνιάτικη ιστορία. Σύντομα.

Μια υπέροχη μέρα

Άλλη μια μέρα με πολλή δουλειά, κακή ενέργεια και ανεκπλήρωτες επιθυμίες. Κάποια στιγμή, γύρω στις 9 παρά, και με μια ντουζίνα projects να σε περιμένουν, αποφασίζεις να τα παρατήσεις όλα, να γυρίσεις σπίτι, να ηρεμήσεις λίγο, να ξεχαστείς. Κι αύριο μέρα είναι. Οδηγείς εκνευρισμένη, κουρασμένη, απογοητευμένη από τη ζωή που δεν έχεις, να, παραλίγο να τρακάρεις. Φτάνεις σπίτι αλλά δε νιώθεις και πολύ καλά. Τι καλά, δηλαδή, εσύ νιώθεις χειρότερα, χάλια, λίγο ακόμη και θα βάλεις τα κλάματα. Πεινάς σα λύκος αλλά δεν μπορείς ούτε το ψυγείο ν’ ανοίξεις. Όλα μοιάζουν εχθρικά και άδεια. Ποιος είπε ότι το σπίτι σου είναι το καταφύγιό σου; Τι έξυπνη ιδέα, χα, την πάτησες, νόμιζες ότι θα έφευγες και θα γλίτωνες; Καλά να πάθεις. Θα μπορούσες να είχες δουλέψει λίγο ακόμη, το βράδυ που έχει ησυχία, να πάρεις και καμιά προαγωγή, καιρός δεν είναι; Θα μπορούσες να πας γυμναστήριο, να φροντίσεις και λίγο το σώμα σου, πόσα χρόνια νεότητας έχεις ακόμη μπροστά σου; Θα μπορούσες να κανονίσεις να βγεις με φίλους για ένα ποτό, μήπως δεν έχεις πια φίλους; Καλά να πάθεις, τους εγκατέλειψες και σε εγκατέλειψαν κι αυτοί, τι νόμισες, θα σε περιμένουν πάντα; Θα μπορούσες να είσαι αγκαλιά με τον καλό σου και να τα έχεις ξεχάσει όλα. Αλλά δεν έχεις ούτε αυτό. Ε, βέβαια, έτσι άχρηστη και απαιτητική που είσαι, ποιος να σε θέλει. Τους τρομάζεις όλους. Ποιος σου είπε να το παίζεις τόσο δύσκολη και να τα βαριέσαι όλα; Και καλά, πες ότι κάποιος θα υπάρχει και για σένα, πώς θα σε βρει ο Χριστιανός; Ή μήπως περιμένεις να έρθει στο σπίτι, πώς το θέλετε, πακέτο ή στο χέρι; Τελικά το ανοίγεις το ψυγείο. Τι το ‘θελες; Έχεις βάλεις στόχο να μειώσεις κι άλλο τις πιθανότητες που λέγαμε πριν; Δεν έχεις καθρέφτη να δεις πώς είσαι; Ανοίγεις ένα βιβλίο, αλλά μετά την πρώτη σελίδα, τα μάτια σου κλείνουν. Δεν αντέχεις άλλο, το μόνο που θέλεις είναι να πέσεις να κοιμηθείς, να τα ξεχάσεις όλα και να ξυπνήσεις το άλλο πρωί – αύριο είναι μια καινούρια μέρα. Και όχι, όχι, η αυριανή μέρα δε θα είναι σαν τη σημερινή. Αύριο θα πάνε όλα καλά, αύριο θα είσαι πιο δυνατή, αύριο θα έχεις πια συνηθίσει…

Και σας ερωτώ

1. Ποια η διαφορά της αστρονομίας από τη γαστρονομία?
2. Τι κάνουν οι σχεδόν τριαντάρηδες όταν αισθάνονται πως μεγαλώνουν?
3. Τι θα πιούμε το Σαββατοκύριακο?

Φιλώ σας

Internet είναι...

Online Games! Να κατεβάζεις τραγούδια! Fast MP3 Downloading! Να μιλάς με την παρέα! Το παιχνίδι μόλις άρχισε!

1. Θεωρητικά

Μήπως κάτι πραγματάκια λείπουν? Μα ναι, οτιδήποτε έχει να κάνει με εργασία, μόρφωση, δημιουργικότητα και ανοιχτούς ορίζοντες. Αυτά τα ξέχασαν. Δεν απασχολούν τέτοια πράγματα το target group.

2. Πρακτικά

Καλά που δε συμπεριέλαβαν και το «Να μπορείς να βλέπεις τσόντες όλες τις ώρες της ημέρας!»

Δεν είμαι στο χώρο της διαφήμισης, αλλά μου φαίνεται αξιοπερίεργο που κάτι τέτοιες διαφημίσεις στοχεύουν μόνο στο χρηστικό target group κι όχι και σε αυτόν που θα βάλει το χέρι στην τσέπη. Τι λόγο δίνουν στους γονείς να κάνουν την επένδυση?
Σου λένε «βάλε την τσοντοαποθήκη σπίτι σου, για να μπορεί ο γιόκας σου να κωλοβαράει». Και αφήνουν το γιόκα μόνο του να προσπαθεί να σε πείσει. Μισές δουλειές.

Ή πρέπει να ελπίζω ότι ο κοσμάκης είναι αρκετά ηλίθιος για να μασάει με τέτοιες διαφημίσεις ή θα πρέπει να περιμένω να μορφωθούν οι διαφημιστές.