Sunday, January 29, 2006

Clubbing

Όταν έχουμε πια μπει μέσα η ώρα είναι μια και ο κόσμος ήδη πολύς. Αφήνω το παλτό μου σε μια θέση και πλησιάζω στο πλήθος που έχει γεμίσει την πίστα και χορεύει. Στο κέντρο αναδύεται ένας ξυλοπόδαρος με αγκαθωτή αμφίεση, ισορροπεί ανάμεσα στο κοινό και το διαπερνά μόνο για να χαθεί πάλι μέσα του. Η βραδιά ανοίγει με το φάντασμα της όπερας να μετατρέπεται σε έναν θορυβώδη ήχο - η πρωταγωνίστρια χορεύει από κάτω του. Όχι όμορφη αλλά δύσκολο να αγνοήσεις την παρουσία της. Δεν μπορώ να τη δω καλά αλλά κάνει ένα στριπτιζ που περιλαμβάνει ένα μπουκέτο κόκκινα τριαντάφυλλα τα οποία προτείνει στο κοινό. Δαγκώνει τα πέταλα τους και μπουκιές μπουκιές τα αφήνει να πέσουν από το στόμα πάνω της. Μια σύριγγα εμφανίζεται δαγκωμένη στο στόμα της και καταλήγει να παίρνει - κοινή θέα - αίμα από το προτεταμένο δεξί της χέρι μόνο για να το αδειάσει σε ποτήρι σαμπάνιας και να το πιει ενώ η μουσική στιγμιαία πέφτει. Πριν προλάβω να καταλάβω αν όντως συνέβη αυτό αποτραβιέται από τη σκηνή, τα φώτα χαμηλώνουν πάλι και πίσω από τα πικάπ ο κύριος με το ημίψηλο και το ριγέ και πουά ασπρόμαυρο κουστούμι ατάραχος δυναμώνει πάλι τη μουσική. Δεξιά κι αριστερά του δύο εκ της ομάδας με μινιμάλ και στρατιωτικές αμφιέσεις χορεύουν αργά πάνω σε βαρέλια. Ο ρυθμός σιγά σιγά ανεβαίνει κι ο κόσμος γύρω ανταποκρίνεται. Μουσική και κόσμος που περνάει από μέσα σου - αυτό είναι όλη η βραδιά. (Ήταν εκεί και εκείνη - 22 χρονών, κουμπωμένη, να χορεύει με τον οποιοδήποτε και τον κανένα και να φεύγει μαζί του μετά, να βάζει άσεμνα το σήμα της νίκης στα χείλια της σίγουρη πως έτσι έχουν τα πάντα και να το έχει ήδη κάνει τρόπο ζωής όλο αυτό - μόνο για να τα παρατήσει και να φύγει για το Ρίο - και ποιος ξέρει που αλλού μετά.)
Μια επίδειξη μόδας στην οποία τα μοντέλα χορεύουν αισθησιακά, καπνίζουν και χαμογελάνε στο κοινό. Αργότερα κάνω μια βόλτα και τις βρίσκω να έχουν ανακατευτεί με το πλήθος και να χορεύουν. Χαιρετάω πρώην και νυν γνωστούς και φεύγω. Η πρωταγωνίστρια ανεβαίνει πάλι στην σκηνή - αυτή τη φορά κρεμιέται γύρω από ένα δακτύλιο που αιωρείται από την οροφή. Χορεύει μαζί του τα ακροβατικά της επιδεικνύοντας το ξυρισμένο της κεφάλι με το glitter και την έντονη σκια στα μάτια, το γυμνό της στήθος, τη λευκή πλάτη και τα γυμνασμένα της πόδια. Στο τέλος χειροκροτάμε και η μουσική καλύπτει τα πάντα ξανά. Ο dj έχει αλλάξει κι ο ρυθμός γίνεται πιο χορευτικός - το πλήθος παίρνει πάλι τον πρώτο ρόλο. Άλλοι χορεύουν, άλλοι στέκονται, άλλοι απλά προσπαθούν να φτάσουν απέναντι. Τα φώτα πέφτουν και μια γυναικεία μορφή με πέπλα εμφανίζεται στην σκηνή. Χορεύει και σιγά σιγά αφαιρεί τα υφάσματα που είναι στερεωμένα πάνω της με λεπτές καρφίτσες περασμένες στο δέρμα της. Ημίγυμνη πίνει από ένα κύπελο και αφήνει το κόκκινο υγρο να κυλήσει στο σώμα της. Υπό τους ήχους των Massive Attack τα μαύρα της μαλλιά μετατρέπονται απότομα σε αφύσικα μοβ και χορεύοντας δένει στα βλέφαρα της και το κάτω χείλος της λεπτές ασημένιες αλυσίδες που κρέμονται πάνω της. Το θέαμα σε συνδυασμό με το επιτηδευμένα βίαιο πρόσωπο της είναι αποκρουστικό και ακαταμάχητο ταυτόχρονα. Όταν απαγκιστρωθεί από τον εαυτό της κι εμάς χάνεται στα παρασκήνια - μόνο για να εμφανιστεί λίγο μετά με τον παρτενέρ της. Κι οι δυό τους φοράνε μαύρα προστατευτικά γυαλιά κι η σκηνή γεμίζει με σπίθες από τους τροχούς που κρατάνε - όταν τους φέρνουν σε επαφή με τις μεταλλικές επιφάνειες στο θώρακα τους αμέσως η αίθουσα φωτίζεται. Σταματάνε μόνο για να ξεσηκώσουν τον κόσμο. Και μετά χορός, χορός, χορός - κι η αίσθηση ότι μέσα στα φωτορυθμικά μεταξύ σκοταδιού και λάμψεων όλα είναι δυνατά... Μετά από ώρα ξαναβρίσκω το παλτό μου άθικτο και βγαίνουμε έξω.

Wednesday, January 25, 2006

Απολογισμός


Άφησες τη νύχτα να σου σαπίσει την ψυχή, και τώρα ανοίγεις άδεια σακιά για να βρείς λύτρωση. Θα τιμωρηθείς από το ίδιο το ταξίδι που διάλεξες. Θα τιμωρηθείς, από τις πόλεις που προσπεράσες, από τις φωτιές που έσβησες, από τους ήχους που σώπασες, από το χώμα που πατήσες, από τους δρόμους που δεν περπάτησες, από το χρόνο που σπατάλησες, από το χιόνι που έλιωσες, από τα όνειρα που ξαναζωντάνεψες, από τους φόβους που στραγγάλισες. Την επόμενη φορά, να έχεις μάθει το μάθημά σου καλλίτερα, γιατί ζεις, γιατί πεθαίνεις. Μην ξαναξεράσεις την ψυχή σου στους βάλτους.

Monday, January 23, 2006

Σήμερα, του μηνός 23

Πήγε ο μήνας 23! Χρόνια τώρα κρατάω ημερολόγιο, προσωπικό αρχείο. Που και που το διαβάζω κιόλας. Πέρυσι δεν αγόρασα ημερολόγιο, έγραφα μόνο σκόρπιες σκέψεις σε σκόρπια χαρτιά. Ούτε φέτος αγόρασα. Την Παρασκευή όμως, μου χάρισαν ένα από σπόντα, σ’ ένα μαγαζί λόγω εκπτώσεων. Πήρα στυλό και ξεκίνησα. Νιώθω μετέωρη.

Πίνω ούζο στο καφενείο της ΗΒΗΣ στου ψυρρή, υπό τον ήχο κλασσικών ρεμπέτικων. Τι χαμός που επικρατεί εντός μου. Ώρες ώρες αναλογίζομαι την κοινωνική μου ευθύνη. Από χτες οι σκέψεις μου είναι έξω από το κεφάλι μου. Έτσι ακριβώς αισθάνομαι. Βρίσκομαι σε αποσύνθεση.
Λετε να πάω να δω το Match Point, μπας και συνέλθω?

Saturday, January 21, 2006

Match point

Είσαι καθισμένος σε μια καρέκλα και απέναντί σου στέκεται ένα κοντό αστείο ανθρωπάκι με μεγάλα γυαλιά. Το ανθρωπάκι σου χαμογελά, σε καλωσορίζει και αρχίζει να σου διηγείται μια ιστορία. Όλα κυλάνε ήρεμα, ακόμα και η όπερα που ακούγεται στο υπόβαθρο είναι καθησυχαστική. Για κάποιο λόγο θα περίμενες να ακούς το τρισχαριτωμένο “Stuck in the middle with youτων Stealers Wheel, αλλά και η όπερα δεν είναι κακή. Το μόνο που σε πλήττει είναι αυτή η ανιαρή διήγηση.

Ωστόσο, η σκηνή σου θυμίζει κάτι αδιόρατα, ίσα ίσα που διακρίνεις ότι το ανθρωπάκι κρατά κάτι στο χέρι του, όταν αισθάνεσαι ένα απαλό τσούξιμο, καθώς ανεβοκατέβασε νευρικά το χέρι. Το τσούξιμο διαπερνά αστραπιαία τους νευρώνες σου, διεγείροντας διάφορα κέντρα στο μυαλό σου. Tότε ακριβώς συνειδητοποιείς πως το σκηνικό είναι από το Reservoir Dogs και ο Mr.Blondie, που έχεις απέναντί σου, είναι ο Woody Allen. Παύεις να πλήττεις. Ο Mr.Blondie αρχίζει με μαεστρία να δουλεύει πάνω σου. Η διαδικασία είναι αργή και μεθοδική. Πρώτα ένα προσχέδιο χαρακιών και μετά επισκέπτεται τις πληγές σου και τις βαθαίνει. Ο καμβάς του είναι το σώμα της ηθικής σου. Ο πόνος είναι όλο και πιο οξύς, καθώς η ώρα περνάει. Κλείνεις τα μάτια και τότε αισθάνεσαι την αναπνοή του δίπλα στο αυτί σου. “Do you feel lucky, punk?”, σου ψιθυρίζει. Ανοίγεις τα μάτια. Περιμένεις την τελική του κίνηση. Αντ’ αυτού ακούς ένα ξεκαρδιστικό ανέκδοτο. Συσπάσαι από τους πόνους, καθώς τραντάζεσαι από το γέλιο. Νιώθεις όλες τις πληγές σου ταυτόχρονα.

Σε πιάνει από το χέρι και σε σηκώνει. Στέκεστε και οι δύο τώρα μπροστά στον χαραγμένο σώμα της ηθικής σου. Η υπόκρουση είναι πλέον το “Where is my mind?” των Pixies.

Well done Mr.Allen, well done...

Labels:

Thursday, January 19, 2006

Το κόλπο



Γιατί γράφεις; Είναι κόλπο. Δίνεις στα θολά τέρατα αντιληπτή μορφή, η τερατογραφία παίρνει τη θέση τους μες στο μυαλό σου και, επιτέλους, το τέρας δε μοιάζει πια ανίκητο. Αυτό συμβαίνει επειδή η αναπαράστασή του δεν είναι ποτέ τέλεια, είναι απλώς το καλύτερο που μπορείς να κάνεις. Έχει ένα ψεγάδι εδώ, ένα λογικό άλμα εκεί, μια αχίλλειο πτέρνα ολούθε. Τα επινοημένα τέρατα είναι θνησιμαία, σαν τους δημιουργούς τους.

Τα τέρατα αυτά όμως, τα τέρατα αυτά καθεαυτά δεν έχουν αδυναμίες, είναι αδυναμίες. Για αυτό και οι μεγάλοι καλλιτέχνες τρελαίνονται. Είναι τόση η τέχνη τους, το κάλπικο είναι τόσο πιστό στο αυθεντικό, που δεν μπορεί να γίνει τίποτα: συνεχίζει να είναι άτρωτο.

Σχεδόν μπορείς να τους δεις μες στο δωμάτιό τους να σκύβουν πάνω από τα γραπτά των κλασικών, με το τσιγάρο στο στόμα, με τον πανικό στα μάτια μήπως γεννήσουν το θανατηφόρο αθάνατο έργο, λουσμένοι με βενζίνη να ανάβουν άλλο ένα πριν την τελευταία πινελιά της αποπνικτικής τζοκόντας τους, άλλο ένα –το τελευταίο- και φεύγουν, τιγκανά, αν δεν καταφέρουν να εξαπατήσουν τους δαίμονες κι αυτή τη φορά, θα φύγουν!

Κι εγώ να κοιτώ πότε το βιολί και πότε εσένα, πόσο υπερήφανος νιώθω απόψε, γλυκέ μου! Να σας κοιτώ και να θαυμάζω το ταιριαστό ζευγάρι, πώς γαληνεύει η ράχη του πάνω στον παιδικό σου ώμο! Τι είδους άγγελοι εφεδρεύουν πέρα από τον καβαλάρη; Ποιά παραμυθένια πουλιά τραγουδούν, τι αλλόκοσμος ερωτισμός, γυιέ μου, πώς το βιολί θωπεύει τον τρυφερό σου λαιμό σαν... σαν...
... χρειάζομαι μια παρομοίωση εδώ... σαν...
...λάμα ξυραφιού.

----------------------------------
ΥΓ. Υπό τους ήχους των Ziggy Was.
YΓ2. Picture taken from here

Sunday, January 15, 2006

Νέλλυ, μέρος δεύτερο



Το βράδυ

(...συνέχεια από εδώ.)

Για πολύ καιρό τη Νέλλυ δεν την είδε κανείς. Κυκλοφόρησαν φήμες άσεμνες, ότι τα παράτησε όλα και έπιασε δουλειά σε ένα μπουρδέλο, ότι κλέφτηκε με ένα δραπέτη δολοφόνο που ερωτεύθηκε, ότι τη σκότωσε κάποιος απατημένος εραστής- τόσες, μα τόσες φήμες! Η αστυνομία έκανε έρευνες και έρευνες, αλλά καμιά δεν κατέληξε πουθενά. Η εξαφάνισή της παρέμενε μυστήριο. Μέχρι που...

Μέχρι που, μερικά χρόνια μετά, κάποιος ισχυρίστηκε πως είδε τη Νέλλυ να συνοδεύει μια νεαρή κοπελίτσα στο δρόμο του παλιού ψυχιατρείου. Είχε σκοτάδι, αλλά ο μάρτυρας ορκιζόταν πως ήταν αυτή, αφού ο ίδιος έμενε απέναντί της και την είχε δει πολλές φορές. Είδε, λοιπόν, στο βάθος του δρόμου δυο νεαρές κυρίες να περπατούν πλάι-πλάι, η μια με βήμα αγχωμένο και η άλλη –η Νέλλυ- δίπλα της, από τη μεριά του τοίχου. Άρχισε να τρέχει προς αυτές φωνάζοντας το όνομά της, αλλά τότε οι δυο κοπέλες άρχισαν να τρέχουν και εξαφανίστηκαν.

Η αστυνομία στην αρχή δεν τον πήρε πολύ στα σοβαρά, αλλά στις επόμενες μέρες οι μαρτυρίες για θέαση της Νέλλυ σε εκείνον το δρόμο, πάντα όταν έφευγε το φως της ημέρας, πάντα συνοδεύοντας νεαρές κοπέλες, πάντα περπατώντας από τη μεριά του τοίχου, πάντα αρχίζοντας να τρέχει όταν τη φώναζαν, πλήθαιναν. Όλο και περισσότεροι ισχυρίζονταν πως την είδαν. Τελικά μια από τις νεαρές που υποτίθεται πως είχαν συνοδευθεί από τη Νέλλυ εντοπίστηκε, αλλά αρνήθηκε πως είχε παρέα εκείνο το βράδυ, "ήταν μόνη". Κι όταν τη ρώτησαν γιατί άρχισε να τρέχει όταν ο αυτόπτης μάρτυρας της φώναξε, απάντησε πως τρόμαξε, "είχε και σκοτάδι", οπότε έτρεξε να κρυφτεί στο σπίτι της, να γλιτώσει από πιθανό κακό!

Και κάπου εδώ σταματούν τα στοιχεία που έχω για αυτήν την υπόθεση, αγαπητοί μου. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να καταλήξω στα πώς και τα γιατί. Μόνο ένα ξέρω, γιατί τη Νέλλυ τη βλέπουν μόνο τα βράδια. Το κατάλαβα τις προάλλες, καθώς διάβαζα τα "Όνειρα από Γυαλί" του Αλεσσάντρο Μπαρίκκο:

“...συνήθως είναι πιο εύκολο να νιώθεις καλός το βράδυ. Όταν αντίθετα είναι μεσημέρι, μπορείς και να σκοτώσεις, ή κάτι ακόμα χειρότερο: να σκεφτείς να σκοτώσεις, ή κάτι ακόμα χειρότερο: να συνειδητοποιήσεις ότι ίσως είσαι ικανός να σκεφτείς να σκοτώσεις. Ή ακόμα χειρότερο: να σκοτωθείς.”

Κι η Νέλλυ θα συνεχίσει να ζει σαν ξωτικό μέσα στον τοίχο που χωρίζει τους λογικούς από τους παράφρονες και θα βγαίνει μόνο για να συνοδεύσει νεαρές κυρίες στα σκοτεινά. Κι οι άνδρες θα συνεχίσουν να τη βλέπουν από μακριά και να τη φωνάζουν, αλλά αυτή θα τρέχει, γιατί τρομερά γεγονότα μπορεί να συνέβησαν το μοιραίο βράδυ, γεγονότα που δεν τα χωράει ο νους του ανθρώπου, γεγονότα που δε θα τα αναφέρουμε ποτέ, ακόμα κι αν έγινε όντως έτσι.

----------------------------
ΥΓ. Υπό τους ήχους των Μωρών στη Φωτιά.
ΥΓ2. Η φωτογραφία είναι από το εξώφυλλο του Dirt, των Alice in Chains.

Nέλλυ, μέρος πρώτο

Ο τοίχος

Η Νέλλυ είναι μια πολύ αλλόκοτη ιστορία. Τη σκέφτομαι συχνά, είναι η αλήθεια, αλλά δεν ξέρω τι συμπεράσματα να βγάλω. Το πράγμα γίνεται χειρότερο, αν σκεφτεί κανείς πως όσα ξέρουμε για αυτήν είναι γεγονότα ανάκατα με φήμες. Τι να απορρίψει κανείς και τι να παραδεχτεί ως αλήθεια, είναι δύσκολα πράγματα αυτά. Υπολήψεις θίγονται, άνθρωποι μπορεί να οδηγηθούν στη φυλακή. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή και ας περιγράψουμε κάποια από αυτά που έχουμε ακούσει. Τότε θα το παραδεχθείτε κι εσείς, αγαπητοί, ότι δεν πρόκειται για μια απλή υπόθεση.

Η Νέλλυ δούλευε ως delivery girl για γνωστή πιτσαρία. Μπορείτε να το φαντασθείτε κι εσείς, ότι αυτή δεν είναι η πιο εύκολη δουλειά για μια κοπελίτσα, που ήταν σαν να είχε μόλις βγει από αθώο παιδικό παραμύθι. Ω, κι ήταν όμορφη η Νέλλυ, ήταν όμορφη πολύ! Οπότε καταλαβαίνετε πως αυτή η σημαντική λεπτομέρεια προκαλούσε τα σχετικά σχόλια. Και ματιές. Αχ, αυτές οι ματιές, καμιά φορά θα επιθυμούσε να μην την κοιτά κανείς, να μην τη βλέπει κανείς, τα φοβόταν αυτά τα βλέμματα!

Ένα βράδυ έπρεπε να παραδώσει παραγγελία "σε κάτι γραφεία γιατρών". Κουβαλούσε έξι πίτσες, αλλά είχε μάθει πώς να τα βγάζει πέρα. Όταν έφτασε στα γραφεία, αντιλήφθηκε πως επρόκειτο για την ψυχιατρική κλινική "R". Δεν τη φόβισε αυτό, ίσα-ίσα που φαντάσθηκε πως στην καλύτερη περίπτωση θα έβλεπε μερικές ενδιαφέρουσες περιπτώσεις ανθρώπων, ενώ στη χειρότερη απλώς θα επρόκειτο για ακόμα ένα delivery.

Εδώ οι διάφορες διηγήσεις αρχίζουν να αποκλίνουν και υπάρχουν μερικές τελείως διαφορετικές απόψεις για το τι συνέβει όταν η Νέλλυ έφτασε στο ίδρυμα. Κάποιοι, πχ, ισχυρίζονται πως τα γραφεία βρίσκονταν στο πίσω μερος του κτιρίου και η νεαρή κοπέλα έπρεπε να διασχίσει μερικές σάλες γεμάτες υποτρόφους για να φτάσει εκεί. Αλλά αυτό δύσκολα το πιστεύει κανείς. Άλλοι μιλούν για πράγματα τρομερά που συνέβησαν μόλις έφτασε. Αλλά αυτά δε θα τα αναφέραμε καν, ακόμα κι αν έγινε όντως έτσι. Η κυρίαρχη άποψη, και σε αυτήν κυρίως θα μείνουμε, λέει πως η Νέλλυ αποφάσισε να κάνει μια βόλτα στους χώρους όπου επιτρεπόταν η είσοδος στους επισκέπτες. Εκεί ο κάθε μόνιμος συνοδευόταν από προσωπικό νοσοκόμο και η Νέλλυ αισθανόταν ασφαλής.

Καθώς τελικά η Νέλλυ έφευγε, σε μια από τις στιγμές που ορίζουν τη ζωή μας, κοντοστάθηκε στο κούφωμα της εξόδου. Κάτι της έπεσε και γονάτισε στο πλάι για να το πιάσει. Για μια στιγμή μόνο. Κι όταν ξαναστηλώθηκε, έτοιμη πια να φύγει, κοιτάζει δεξιά, κοιτάζει αριστερά, αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει προς τα πού ήταν το έξω και προς τα πού το μέσα. Τίποτα δεν πρόδιδε ότι στο αποδώ είναι οι λογικοί και στο αποκεί οι παράφρονες. Προσπάθησε να ρωτήσει τους περαστικούς, κι απ’ τις δυο μεριές, να τη βοηθήσουν να βρει το δρόμο για το σπίτι. Κανείς όμως δεν απαντούσε στις απορίες της, όλοι την αγνοούσαν. Μάλλον θα την περνούσαν για τρελή.

Πέρασαν οι ώρες, πέρασαν οι μέρες και η Νέλλυ εξακολουθούσε να στέκεται στο κούφωμα της εξόδου. Αφού είδε και απόειδε, τελικά πήρε τη μεγάλη απόφαση. Με μια γρήγορη κίνηση, με ένα άλμα βγαλμένο από τις χρυσές σελίδες των ολυμπιάδων, με μια κραυγή απελπισίας, με ένα τελευταίο δάκρυ για μαγικό χαλί, η Νέλλυ όρμησε και χώθηκε μέσα στον τοίχο.

(Συνεχίζεται εδώ)

Monday, January 09, 2006

Και στα δικά σας

-Ραντεβού στις 11:00 στον Προφήτη Ηλία. Να είσαι στην ώρα σου, μην αργήσουμε!

Οίκος νυφικών Helena. Ένα σπίτι ροζ, ισόγειο, χωρίς πινακίδα. Μια μελαχρινή παχουλή κυρία ανοίγει την πόρτα συνομωτικά: «το ραντεβού των 11:00;» Μπαίνουμε μέσα. Ξύλινο πάτωμα - σαν αίθουσα χορού! - τούλια παντού, λουλούδια, κούκλες ντυμένες με αέρινα νυφικά, νυφιάτικα περιοδικά. Μια μέλλουσα νύφη προβάρει στην άλλη αίθουσα τα όνειρά της για μια παραμυθένια ζωή. Γέλια, χαμόγελα, ατμόσφαιρα ευφορίας. Κατάσταση εντελώς ροζ…

Έρχεται επιτέλους η σειρά μας. Νιώθω τόσο ξένη σ’ αυτό το χώρο. Σα να μην έχω δει ποτέ πριν νυφικό, σα να μην έχω ποτέ σκεφτεί ότι θα έρθει κάποτε και η σειρά μου. Δοκιμάζουμε το πρώτο deux pièces. Σε κοιτάζω και σχεδόν δε σ’ αναγνωρίζω, εσύ είσαι αυτή; Δεύτερο, τρίτο, τέταρτο… ένας υπέροχος νέος κόσμος με τη δική του γλώσσα: οργάντζα, μουσελίνα, ταφτάς, τούλι, Σβαρόφσκι, ρεντιγκότα, ντραπέ… Η κυρία Έλενα μας εξηγεί τις διαφορές ανάμεσα στα υφάσματα, προτείνει σχέδια και χρώματα. Σε κοιτάζω στον καθρέφτη να στριφογυρνάς μέσα στο άσπρο νυφικό. Λάμπεις ολόκληρη! Σαν μια μικρή μπαλαρίνα μέσα στα τούλια έτοιμη να απογειωθεί. Πώς γίνεται ένα κομμάτι ύφασμα να σε μεταμορφώνει έτσι; Μπορεί άραγε να αντέξει τόση ευτυχία, τόση χαρά, τόση προσδοκία, τόσο βάρος από τα όνειρα μιας ολόκληρης ζωής; Εικόνες πολλές έρχονται στο μυαλό μου: ένα κοριτσάκι με αλογοουρά και ροζ μπουφάν να κάθεται δίπλα μου στο έδρανο, ατέλειωτες νυχτερινές εξομολογήσεις στις κουκέτες, μαγειρέματα και διαβάσματα για την εξεταστική, διακοπές, πάρτι, βράδια στις παραλίες… Νιώθω συγκινημένη, αποκλείεται να καταφέρω στην εκκλησία να εκτελέσω τα χρέη της κουμπάρας χωρίς να βάλω τα κλάματα…

Κολωνάκι, λίγες μέρες μετά. Η έρευνα αγοράς συνεχίζεται, σε εορταστική ατμόσφαιρα αυτή τη φορά, και μαζί με την έτερη αγαπημένη κουμπάρα. Σχέδια, χρώματα, υφές… Έχουμε τόσες λεπτομέρειες να κανονίσουμε, μπομπονιέρες, εκκλησία, λαμπάδες, στέφανα, διακόσμηση, λουλούδια, βιολιά (επιμένω)… Χρόνια τώρα οι τρεις μας καταστρώνουμε σχέδια και στρατηγικές, βάζουμε στόχους, πλάθουμε όνειρα, μοιραζόμαστε σκέψεις και επιθυμίες… Είναι τόσο πολύτιμες αυτές οι στιγμές, τόσο ανεκτίμητες! Ποιος είπε ότι μόνον οι άντρες έχουν ισχυρές φιλίες; Και τι ευτυχία να παντρεύεις τις 2 καλύτερές σου φίλες, αδερφές ψυχές και συνταξιδιώτισσες στη ζωή…

Άντε, και στα δικά σας…

Saturday, January 07, 2006

Γιάρομιλ

Βρίσκομαι σε ένα φίνο εστιατόριο με πολλούς επώνυμους πελάτες. Βλέπω παρέες πολλές και φάτσες γνωστές. Βλέπω το Νίκο Δήμου με παρέα συγγραφέων, πιο εκεί το Γιάννη Σπάθα με μουσικούς (και ντράμμερς) και κάπου στο βαθος είναι κι ο Μίλαν Κούντερα με κάποιους από τους ήρωές του.

Αυθόρμητα θέλω να πάω στον κ.Δήμου και να του συστηθώ σαν blogger, καλωσορίζοντάς τον στην blogoκοινωνία, αλλά φίδια με ζώνουν. Το να πάω σε εκείνον και να του συστηθώ σαν blogger, είναι περίπου σαν να πηγαίνω στο Σπάθα για να του συστηθώ σαν κιθαρίστας. Μα εγώ ίσα που ξέρω να γρατζουνάω το εξάχορδο!

Όμως δεν είναι έτσι? Αν ξέρω δύο-τρία ακκόρντα, αυτό δε με κάνει κιθαρίστα? Κακό κιθαρίστα, αλλά κιθαρίστα, εν τέλει? Τυπικά και με το νόμο είμαι blogger για περισσότερο καιρό από τον κ.Δήμου κι ας ομολογεί εκείνος ότι στη ζωή του έχει ψάξει την επικοινωνία με όλους τους δυνατούς τρόπους. Τι είναι αυτό που μας κάνει κάτι, που μας βάζει τη στάμπα του επιστήμονα, του καλλιτέχνη, του blogger? Το ότι παίζω 5x5 πού και πού, δε με κάνει και ποδοσφαιριστή?

Ο Μίλαν με βλέπει να έχω μείνει στη μέση της αίθουσας κάθιδρος, με κοιτά για λίγο με συμπόνοια. Μου στέλνει το Γιάρομιλ, τον ποιητή της ζωής που είναι αλλού, να μου μιλήσει.
"Μόνο ο πραγματικός ποιητής ξέρει πόσο απέραντος είναι ο πόθος να μην είσαι ποιητής", μου λέει μελαγχολικά και φεύγοντας με βήμα αργό, ξανακάθεται.

Αυτό μάλιστα, είναι τροφή για σκέψη! Βρίσκω κουράγιο κι ένα τραπέζι για να κάτσω. Η παραπάνω φράση του ποιητή μπορεί να εφαρμοστεί σε όλους τους τομείς, σε όλο το φάσμα δράσεως, σκέφτομαι. Αν βρω αυτά για τα οποία νιώθω απέραντο πόθο να μην είμαι, αυτά που νιώθω ότι μου ρουφάνε τη ζωή εγωιστικά, τότε θα έχω βρει τι πραγματικά είμαι, θα έχω βρει τις ισχυρές συνιστώσες μου!

Πίνω λίγο κρασί, αλλά αυτές οι σκέψεις δε λένε να με εγκαταλείψουν. Περνάω όλες μου τις συνήθειες από κόσκινο, αυτό είμαι, εκείνο είμαι, το άλλο όχι. Γυρνώ σπίτι, ξαπλώνω, αλλά αντί να με πάρει ο ύπνος, οι παραπάνω σκέψεις χορεύουν στο μαξιλάρι μου. Θα γράψω ένα σχετικό κείμενο στο blog, σκέφτομαι, θα το γράψω έτσι κι έτσι κι έτσι, κι η ώρα περνάει, διαγράφω υποθετικά παραγράφους και προσθέτω άλλες και είναι αργά και είναι πρωί. Τα σέβη μου, κ.Δήμου, είμαι blogger κι είμαι και πολλά άλλα πράγματα.

Monday, January 02, 2006

Ο άνδρας που ανακάλυψε πώς σκέπτονται οι γυναίκες



Ναι, για τον Gabriel Garcia Marquez μιλώ. Διάβασα το «Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας» και εντυπωσιάστηκα. Είναι λίγες οι φορές στη ζωή μου που λούστηκα από το φως μιας αναπάντεχης αποκάλυψης, πάνω σε ένα θέμα που με απασχολεί. Ας πούμε ότι η πρώτη φορά ήταν όταν διάβασα τα βιβλία του Jeremy Silman για το σκάκι. Η δεύτερη πρέπει να είναι αυτό εδώ το βιβλίο, που συμπλήρωσε αρκετά κομμάτια που μου έλειπαν, από το παζλ της γυναικείας σκέψης.

Είναι περίεργο όταν το σκέπτομαι, αλλά νομίζω ότι κανένα άλλο από τα βιβλία που έχω διαβάσει δεν έχει περιγράψει τόσο αξιόπιστα τη γυναικεία ψυχοσύνθεση, ειδικά το κομμάτι για το οποίο δεν είχα στοιχεία (ή μάλλον ήταν μπροστά μου και δεν τα έβλεπα). Αυτό που με πείθει είναι το πώς τα νέα στοιχεία δένουν με αυτά που ήδη ήξερα, αλλά και το πόσο επιτυχημένα εξηγούν ένα σωρό γεγονότα γύρω από το συμπαθές άλλο φύλο, που ως τώρα απλώς μου φαίνονταν ακατονόητα. Ο Marquez τα παρουσιάζει με αυτοπεποίθηση και τρόπο συνεπή, τόσο που γίνονται αποδεκτά, αν και όχι αναμενόμενα.

Δε θα γράψω «κανονική» κριτική, αλλά θα πω πως «Ο Έρωτας στα Χρόνια της Χολέρας» είναι ένα βιβλίο για τον έρωτα. Είναι ο «Βέρθερος» του Γκέτε δύο αιώνες μετά και μια κλάση πάνω. Είναι ένα γυμνό βιβλίο για τη γυναίκα. Είναι τα νιάτα και είναι το μετά. Είναι ένα βιβλίο που κινείται στα όρια του συγκλονιστικού. Είναι ένα βιβλίο Για Όλη Μας Τη Ζωή.

ΥΓ. Η φωτογραφία του Marquez είναι από τη Wikipedia.