Διασταυρώσεις
Μπαίνω στο μετρό στη Δουκίσσης Πλακεντίας. Το βαγόνι είναι άδειο (ειδικά από ηλικιωμένους) και κάθομαι. Ανοίγω το βιβλίο μου και διαβάζω εν αναμονή του μεγάλου (συγκριτικά) ταξιδιού προς το Σύνταγμα.
Στο Χαλάνδρι, μια κυρία 40 και κάτι κάθεται στη θέση δεξιά μου. Σπρώχνει/σέρνει ένα καροτσάκι λαϊκής και το τοποθετεί μπροστά της ανάμεσα στα πόδια της. Είναι από εκείνα τα καινούρια με το πλαστικό ριγέ μπλε περίβλημα, όχι τα παλιά με το χοντρό σύρμα και τα 2-3 επίπεδα. Φοράει μια θαλασσί φόρμα και γυαλιά μυωπίας. Όλα αυτά βέβαια δεν τα προσέχω παρά αργότερα αφού μου έχει πιάσει την κουβέντα.
Είμαι ακόμα στην αρχή του βιβλίου και διαβάζω το εισαγωγικό σημείωμα. Στην αριστερή σελίδα μια ολοσέλιδη φωτογραφία τραβάει την προσοχή της - δείχνει μια αντίσταση λυγισμένη σε μορφή αλόγου. Αφού κοιτάξει καθόλου διακριτικά για μερικά δευτερόλεπτα προς το μέρος μου με ρωτάει αν το βιβλίο είναι για ιστορία της τέχνης κι αν έχω σπουδάσει κάτι τέτοιο. Είναι ψυχολόγος εργαστηριακός και ασχολείται με κάτι που έχει να κάνει με ηλεκτρονικούς υπολογιστές - δε καλοκαταλαβαίνω.
Της αρέσει πάντως να διαβάζει. Το τελευταίο καιρό όμως δε μπορεί και τόσο γιατί έχει καταρράκτη - βλέπει τα πάντα μέσα από "σαπουνόνερο" - και θα εγχειριστεί σε 1.5 μήνα. Κουράζεται πολύ γρήγορα και έτσι το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να πηγαίνει στον "Πύρινο Κόσμο" το βιβλιοπωλείο και να τα χαζεύει και να τα φυλλομετράει. Παρόλα αυτά θεωρεί τον εαυτό της εύχαρη άνθρωπο. Έχει και μυωπία (8 στο ένα μάτι και 5 στο άλλο) αλλά αυτό ευτυχώς θα διορθωθεί κατά πολύ με την εγχείρηση. Αν όλα πάνε καλά, προσθέτει - αυτός μονο ξέρει, λέει, και δείχνει με το δάχτυλο της την οροφή του βαγονιού.
Στην αρχή της είχαν πει ότι είχε αμφιβληστρίτιδα και καθόταν σπίτι της περιμένοντας πότε θα τυφλωθεί εντελώς. Η αμφιβληστρίτιδα δε γιατρεύεται είναι στο DNA σου, τα CD58 και 59, τα ξέρει αυτά από τη δουλειά της, είναι εργαστηριακός. Μετά όμως πήγε σε έναν άλλο γιατρό (Μακρομιχελάκη ή κάπως έτσι - δε θυμάμαι) ο οποίος δε κοίταξε τον τόσο να φάκελο από γνωματεύσεις άλλων και είπε "Κάτσε να το δω κι εγώ". Και της το βρήκε. Και τώρα θα κάνει εγχείρηση - η γιατρός λέει ότι θα γίνει με υπέρηχο.
Μόνη της είναι αλλά προσπαθεί να είναι εύχαρης. Τώρα βγήκε να τους πάρει δώρα. Εξού και το καροτσάκι. 5-6 πραγματάκια τόσα (κάνει ένα μικρό παραλληλόγραμμο με τις παλάμες της) να αγοράσεις, που θα τα κουβαλήσεις;
Είναι από εκείνους του ανθρώπους που εγώ τουλάχιστον δε μπορώ να τους κάνω να απαντήσουν σε κάτι που θα τους πω. Οποιοδήποτε σχόλιο μου διεκπεραιώνεται στις πρώτες λίγες λέξεις της απάντησης της και μετά επαναλαμβάνει τα προηγούμενα ή λέει κάτι νέο δικό της. Σύντομα οι αντιδράσεις μου περιορίζονται σε ημισιωπηρά νεύματα.
Κάποια στιγμή θυμάται να με ρωτήσει τι έχω σπουδάσει τελικά γυρνώντας ανεπαίσθητα το βλέμμα της στο βιβλίο πάλι. Απαντώ φυσικός και χωρίς να χάσει παρά ελάχιστα το ρυθμό της για να σκεφτεί με ρωτάει αν ο φούρνος μικροκυμάτων της είναι επικίνδυνος. Της έχουν πει ότι η ακτινοβολία κάνει κακό και θέλει να ξέρει αν είναι εντάξει να ζεσταίνει το γάλα της εκεί. Την καθησυχάζω καθώς σηκώνομαι - είναι η στάση μου. Μου προτάσει το χέρι της και μου εύχεται καλό διάβασμα - εγώ καλή δύναμη με την εγχείρηση.
Βγαίνοντας αναρωτιέμαι αν τελικά έκανα καλά που της "μίλησα" και ακολούθησα την (ελαφρώς πεπαλαιωμένη εδώ που τα λέμε) συμβουλή της Ε. ότι πάνω από όλα οι άνθρωποι είναι πιο σημαντικοί αντί να την αγνοήσω και να ακολουθήσω τη συμβουλή του Ν. Π. ότι τα μόνα που μετράνε είναι το μυαλό σου και τα βιβλία σου.
Όπως και να 'χει, λίγο μετά στη στάση του τραμ ένας ηλιοκαμμένος τύπος με νταλίικο μουστάκι και γυαλιά ηλίου μου κάνει επίσης αίσθηση. Έχει μια μεγάλη σκουπιδοσακούλα γεμάτη πράγματα και πηγαινοέρχεται μανιωδώς πάνω κάτω στη στάση καπνίζοντας νευρικά. Κάποια στιγμή κοιτάζοντας το χάρτη των δρομολογίων αρχίζει να φωνάζει (κυρίως σε έναν τύπο που τυχαίνει να βρίσκεται μπροστά του) για το πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα στη Γερμανία, τι είναι το πρώτο πράγμα που λένε οι Γερμανοί μόλις συναντηθούν ("Scheiss Wetter") και γιατί η σημαία τους έχει μαύρο πάνω πάνω (είναι από τα μαύρα σύννεφα). Αυτό τους είχε πει και από τότε τον βάλανε στο μάτι.
Μέσα στο τραμ συνεχίζει να παρλάρει, νομίζω βρήκε κάτι νέους που τον πήρανε στο ψιλό και τον τροφοδοτούν. Δεν πρόσεχω, κάθομαι πιο πέρα και διαβάζω.
