All that I see/ Absolute horror

Γενικά δε βλέπω ούτε σινεμά το τελευταίο καιρό (δύο έργα από τα Χριστούγεννα), ούτε DVD και σχεδόν καθόλου ΤV. Είδα το "Ο Τζόνι πήρε το όπλο του" σήμερα όμως... (spoilers παρακάτω)

Η υπόθεση είναι γνωστή λίγο πολύ. Ένας στρατιώτης του Πρώτου Παγκοσμίου τραυματίζεται με αποτέλεσμα να χάσει πόδια και χέρια καθώς και το μεγαλύτερο μέρος του προσώπου του. Παρόλα αυτά επιζεί και συνεχίζει να έχει αναμνήσεις και συνείδηση. Κάποια στιγμή αποκτά και επικοινωνία με το περιβάλλον του.

H ταινία είναι της δεκαετίας του 70 και φαίνεται. Μ' άρεσε γενικά θα λέγα. Η αλήθεια είναι ότι είχε μερικά σχεδόν φαιδρά σημεία - τόσο σουρεαλιστικά ήταν - αλλά συνολικά προσπαθούσε να είναι ευαίσθητη και τελικά το κατάφερνε - κι ας ήταν με έναν εμφανώς Β-movie τρόπο. Όλα τα κλισε που έχει στο νου του κανείς για τους Αμερικάνους των αρχών του προηγούμενου αιώνα είναι εκεί αλλά νομίζω συνηθίζονται γρήγορα. Σίγουρα είναι κύρια η αντιπολεμική πλευρά της ταινίας μέσα από την προβολή των απλών αναμνήσεων του στρατιώτη. Επίσης (και παράλληλα), θυμάται τη σχέση του με τη κοπέλα που άφησε πίσω, τον πατέρα του αλλά και τη θρησκεία (την οποία και εκπροσωπεί ο Χριστός) και πως αυτά τον ακολούθησαν μέχρι και την αλλόκοτη κατάσταση στην οποία βρέθηκε - αλλά και τον οδήγησαν πιο πέρα από αυτή.

Κορυφαίες στιγμές (της ταινίας, όχι γενικά) ήταν αυτές όπου ο Χριστός (!) παίζει 21 (!!) με μερικούς στρατιώτες που πρόκειται να πεθάνουν ή έχουν πεθάνει ήδη αλλά και σχεδόν όλες οι σκηνές που η νοσοκόμα φροντίζει με όποιο τρόπο μπορεί τον στρατιώτη - του οποίου το όνομα δε μαθαίνουμε ποτέ πέρα από ένα Τζο. Το αποκορύφωμα του έργου βέβαια είναι η τελική σκηνή του... Δε θα μπορούσε να υπάρχει καταλληλότερο τέλος...

Ο επιπλέον λόγος που μου άρεσε η ταινία είναι ότι αυτή η κατάσταση του στρατιώτη μου θύμισε σε ένα βαθμό τη σύγχρονη πραγματικότητα για πολύ κόσμο. H σύγχυση περί του αν αυτό που ζούμε είναι όνειρο ή πραγματικότητα και η απώλεια αίσθησης του χρόνου που προσπαθεί να ξεκαθαρίσει ο στρατιώτης στην αρχή της δοκιμασίας του συγκλινει κάπου με την απίστευτη και επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα μας. H ανικανότητα μας μερικές φορές (συχνά;) να νιώσουμε ότι αλληλεπιδρούμε, ότι επικοινωνούμε με τον έξω κόσμο (όποιονδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό μας) καθόλου δε διαφέρει από την έλλειψη άκρων του στρατιώτη με τα οποία θα αλλάξει το περιβάλλον του ή την έλλειψη αισθήσεων με τις οποίες θα το βιώσει. Η επιθυμία του είτε να τον εκθέσουν σε κάποιο τσίρκο είτε να τον σκοτώσουν μου φέρνει στο νου τα μοντέρνα άκρα του θεάματος στα οποία υποβαλλόμαστε και των παραστάσεων που καλούμαστε να δίνουμε από τη μια και των αυτοκτονιών που μας απειλούν από την άλλη. Με αυτό το τρόπο η ταινία παραμένει παράξενα επίκαιρη. Και φυσικά για άλλη μια φορά το τέλος της είναι επίσης χαρακτηριστικό της σημερινής εποχής.

Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτήν την ταινία ήθελα να τη δω από τότε που άκουσα το One των Metallica...