Punishment Park

"Αφήστε εκατό λουλούδια να ανθήσουν και εκατό τρόποι σκέψεις να συγκρουστούν" και εγώ βλέποντας το πρώτο γύρω μου, νοστάλγησα το δεύτερο. Η εποχή μας ομοιάζει με ένα πάρκο τιμωρίας. Στο πάρκο αυτό εγκαθίσταται κανείς δίχως δίκες. Η τιμωρία του έγκλειστου είναι να κλωθογυρίζει στο πάρκο δίχως έναν υποτυπώδη μπούσουλα δεχόμενος έναν καταιγισμό ερεθισμάτων, τα οποία σπανίως οδηγούν κάπου.

Θυμάμαι σε μία διάλεξη να αφηγούνται το ακόλουθο πείραμα. Ένα πτηνό είναι έγκλειστο σε ένα κλουβί στο οποίο υπάρχει ένα ευδιάκριτο κουμπί. Το πτηνό εξερευνώντας το περιβάλλον του χτυπάει με το ράμφος του το κουμπί και τότε πέφτει ένας σπόρος. Το πτηνό συνειδητοποιεί ότι χτυπώντας το κουμπί λαμβάνει τροφή. Μετά από μερικές μέρες προσαρμόζεται ο μηχανισμός ταΐσματος έτσι ώστε να απαιτεί 3 χτυπήματα για να πέσει ο σπόρος, το πτηνό προσαρμόζεται. Ακολούθως τα χτυπήματα απαιτούν και συγκεκριμένο χρονικό διάστημα μεταξύ τους, αλλά το πτηνό αντεπεξέρχεται και στη δοκιμασία αυτή. Η τελική δοκιμή είναι να πέφτει ο σπόρος όποτε λάχει, ανεξάρτητα του χτυπήματος. Σε αυτή τη φάση το πτηνό τα χάνει και με δέος κοιτά μια το κουμπί και μια τη ταΐστρα. Έχει διαπιστωθεί ότι ο άνθρωπος αντιδρά ανάλογα, σε καταστάσεις απουσίας νοήματος τείνουμε να πιστεύουμε ό,τι μας προσφέρεται.

Άνοιξη και εγώ θυμήθηκα την Μαργαρίτα. Η στυγνή και κρύα Μαργαρίτα κοντά στον μαρασμό της έβγαζε κάτι πιο εύοσμο από ότι βγάζουν τα σύγχρονα μπουμπούκια με τις τέλειες επικοινωνιακές αναλογίες. Έστω και αν διαφωνούσες μαζί της, έβγαζες νόημα από τα λεγόμενά της.

Υ.Γ.: Αναζητώντας video της Μαργαρίτας απήλαυσα ένα πολιτικό με χιούμορ (προσοχή είναι βρετανικό), αλλά και μία σκέψη στα όρια του μακιαβελικού προτύπου.