But, what ends when the symbols shatter?

Επειδή κάποιοι την κουβαλάμε ακόμα την τρέλα.

Συνίσταται σαν μια γλυκόπικρη κουταλιά φθινοπώρου σε όσους έχουν ακόμα μια δόση κολλήματος με αυτό που ονομάζεται αριστερά.

Οι μυστικοί δώδεκα. (ένα πολιτικό, μεταφυσικό παραμύθι)

Είμαι εγώ ο Νίκος, ο Πάνος, η Μαρία και η Ελένη. Είμαστε μια παλιοπαρέα, καλή ώρα όπως αυτή του blog. Μια μέρα περνάει ένας τύπος και μας λέει ότι δεν είμαστε 5 αλλά καμιά εικοσαριά. Εντάξει λέμε υπάρχουν διάφοροι με διάφορες ιστορίες και το προσπερνάμε γελώντας. Μετά έρχεται ακόμα ένας και μας λέει με πολύ σοβαρότητα ότι πραγματικά δεν είμαστε 5 αλλά καμιά εικοσαριά. Ίσως κάποιοι μας έκαναν πλάκα, ίσως, το θέμα είναι όμως ότι όποιον συναντούσαμε για μερικούς μήνες μας έλεγε ακριβώς το ίδιο: «Δεν είστε 5, είστε καμιά ντουζίνα παραπάνω» . Εδώ άρχισε κάπου το πανηγύρι της απώλειας, καθώς σταδιακά από 20 γίναμε -πάντα σύμφωνα με τους άλλους- 15, μετά 10 και στο τέλος ξανά 5, οι ίδιοι 5. Αλλά τώρα η Μαρία κατηγορεί την Ελένη πως με την ζηλότυπη στάση της έδιωξε τον τύπο που γούσταρε, αν και δεν ήξερε καν ποιος είναι, ο Πάνος έχει πάθει κατάθλιψη διότι έχασε τον άγνωστο έρωτα της ζωής του και εγώ δεν ξέρω πλέον τι να πιστέψω.

Δεν μπορεί λέω, κάθε φορά που βγαίναμε μέτραγα 5, δια 5 πληρώναμε τους λογαριασμούς. Δεν μπορεί, 5 ήμασταν. Αλλά μετά γιατί όλοι αυτοί μας λένε πως ήμασταν 20 και όχι 5. Υπάρχει και o διαολεμένος Asch που στριφογυρίζει στο κεφάλι μου. Υπάρχει και ο Πάνος και η Ελένη που με κοιτάνε ανήσυχα μπας και μου σάλεψε και εμένα λέει όπως των άλλων δύο. Μα καταβάθως υποψιάζομαι ότι και αυτοί αναρωτιούνται μπας και συνέβη κάτι στους 15 και δεν είναι πια μαζί μας, μήπως κάναμε κάτι όντως που τους πείραξε.

Εμένα πάντως, να πω την αλήθεια, με ησυχάζει ότι στο ταβερνάκι χθες ήμασταν πάλι οι ίδιοι 5, ή τέλος πάντων σχεδόν 5, διότι ο Πάνος ακόμα θρηνεί την άγνωστη μελαχρινή θεά του και ήταν αλλού.