Εις ανάμνηση: Σονάτα 42, ξημερώματα.

Υπάρχει νόημα πάνω σε έναν μικρό πλανήτη που τριγυρίζει γύρω από έναν αστέρα χωμένο σε ένα παρακλάδι μιας σπείρας ενός γαλαξία; Αλλάζει το νόημα αν ο γαλαξίας γραφτεί με κεφαλαίο Γ; Παύει να είναι ένα κοσμικό σημείο σε ένα σύμπαν με άπειρα αδέλφια; Ίσως το νόημα είναι αυτό που μου είπε ένας φίλος: «Αναπαράγεστε». Ίσως. Αλλά ο φίλος αυτός πίστεψε μέσω της «ψυχρής» του λογικής στην ύπαρξη του θεού. Ο θεός του, ίσως, καβάλησε και έναν όνο για να πάει να σταυρωθεί. Εφόσον, όμως, τα πάντα είναι διεγέρσεις, συνδυασμοί ιδιοκαταστάσεων, γιατί ένα γαϊδούρι να μην κουβάλησε έναν θεό ως μια διέγερση των ιδιοκαταστάσεων που καθορίζουν ένα γαϊδούρι; Σε ένα κοσμικό ωσαννά, όπου έγινε ένα ενεργειακό δάνειο, μπορεί οι όνοι να έγιναν θεοί. Ίσως και ο γοφός της, πάνω στον οποίο έχω αποθέσει την παλάμη μου αυτό το πρωινό, να είναι ένα τέτοιο κοσμικό ωσαννά. Σε έναν κόσμο που μου διαφεύγει ο λόγος, ο νους μου ησυχάζει σαν νιώθω το είναι της να πάλλεται δίπλα μου.