Olympics: από το Black Power στην ηλιθιότητα

Στους Ολυμπιακούς αγώνες του 1968 δύο μαύροι αθλητές σήκωσαν τις γροθιές τους κατά την απονομή των μεταλλίων σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Υπέστησαν την κατακραυγή από τους τότε εκπροσώπους του Ολυμπιακού ιδεώδες, και από τα μίντια. Σήμερα, μια αθλήτρια αναδημοσιεύει ένα ανέκδοτο σε ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης και επειδή θεωρείται το ανέκδοτο ρατσιστικό την κατατρέχουν σχεδόν οι ίδιοι μηχανισμοί.

Είναι απαράδεκτο οι άνθρωποι να διώκονται για τα πιστεύω τους, και ειδικά όταν υπερασπίζονται ανθρώπινα διακαιώματα. Είναι γελοίο και θλιβερό μία αθλήτρια να αποκλείεται από τους Ολυμπιακούς αγώνες για ένα ανέκδοτο. Με ενοχλεί έντονα ότι την αναγκάσανε να απολογηθεί για το ανέκδοτο αυτό και με εκνευρίζει ότι το ανέκδοτο αυτό είναι απλά η αφορμή να διώκεται η αθλήτρια για τα φρονήματά της. Ναι, η κοπέλα είναι μάλλον εθνικόφρων και τι σημαίνει αυτό; Η δημοκρατία ανέχεται όλες τις πεποιθήσεις, όσο και να μη μας αρέσουν. Όσο διώκεται μια ιδέα, τόσο πιο ισχυρή γίνεται. Όταν αυτό μάλιστα γίνεται μέσα σε μια δημοκρατία, τόσο πιο αδύναμη γίνεται η δημοκρατία αυτή.

Αν έχει δίκιο, μάλιστα, ο Α.Γεωργιάδης ότι στην κοπέλα δε δόθηκε καν το δικαίωμα να απολογηθεί πριν τη στείλουν σπίτι, τότε συμφωνώ μαζί του ότι στην υπόθεση αυτή παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα της Β.Π.  και θύτες είναι οι φαινόμενοι ως υπερασπιστές τους. Αλλά το ότι οι ίδιοι άνθρωποι που καμαρώνουν τους αθλητές του 1968 για το θάρρος τους,  διώκουν, μαζί με τους ίδιους μηχανισμούς που εξοστράκισαν τους αθλητές αυτού, μια αθλήτρια για ένα ανέκδοτο, αυτό είναι μάλλον ένα σύγχρονο αστείο.