Εμπρός για μια νέα Βάρκιζα.

12 Φεβρουαρίου 1945 υπεγράφη η παράδοση του ΕΛΑΣ, η ηγεσία της τότε αριστεράς παρέδωσε τα όνειρα ενός κομματιού του λαού για ανεξαρτησία, για ένα σοσιαλιστικό αύριο. 70 χρόνια μετά φαίνεται ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Μια φίλη προ ημερών μου απάντησε ότι “οι άδειοι τενεκέδες κάνουν πολύ θόρυβο”, όταν, ακόμα πιστεύοντας ότι η σημερινή ηγεσία της αριστεράς πάει να αλλάξει κάτι, την ρώτησα “αν δεν πάνε να αλλάξουν κάτι, γιατί ο τόσος θόρυβος;”. Και τότε ο ανομολόγητος φόβος, που είχα μέσα μου, άρχισε να μορφοποιείται. Ο Σύριζα είναι το άλλοθι του ότι δεν γίνεται αλλιώς, είναι το νέο περιτύλιγμα του μνημονίου, είναι μια ακόμα εφεδρεία του συστήματος.

Ο φόβος θολώνει το μυαλό το ίδιο με την ελπίδα. Αλλά, χθες ψηφίσαν Προκόπη Παυλόπουλο για πρόεδρο, και σήμερα υπέβαλαν αίτημα για παράταση της δανειακής σύμβασης. Μας λένε για το τελευταίο, δεν είναι το μνημόνιο. Δεν είναι Γιάνης, είναι Γιανάκης.

Έξω από τον χορό, πολλά τραγούδια λέγονται. Η πίεση από όλες τις μεριές, και η ευθύνη για το μέλλον ενός λαού λυγίζει συνειδήσεις, χαρακτήρα. Συνθηκολογείς. Αλλά μέσα μου γρυλίζει κάτι, ίσως ανεύθυνα και θυμικά, “καλύτερα ένα Κούγκι¨.