Glastonbury, μέρα 4η ή O Sir...

... ή όταν το show ξεκινάει πλέον για τα καλά. Οι μπάντες αρχίζουν από τις 10:30 το πρωί. Κατά συνέπεια, μας ξυπνάει ο ήχος του We are family από τις Sisters Sledge. Χωρίς πολλά πολλά τρέχουμε να προλάβουμε τα τελευταία τους τραγούδια. Μπορεί να είναι 300 χρόνια στο χώρο αλλά οι φωνές τους παραμένουν αγέραστες. Α, η βροχή επέστρεψε όπως μας είχαν υποσχεθεί τα δελτία για το Σάββατο. Το αποτέλεσμα; Να μετατραπούν όσοι δεν είχαν γαλότσες σε γλοιώδεις Jabba the Hutt με πλαστικές σακούλες στα πόδια... Πολλή λάσπη...



Ακολουθούν μετά οι αρκετά καλοί 22-20's στο Other stage οι οποίοι έπαιξαν δυνατά αν και τα τραγούδια τους ήταν μάλλον κάπως όμοια - αξίζει να τους παρακολουθήσει κανείς όμως. Πίσω στο Pyramid stage (όπου κάθε πηγαινέλα μας κόστιζε άλλο ένα πόντο λάσπης) για να δούμε για κάποιο περίεργο λόγο τις Scissor Sisters. Οι οποίοι/ες στήσανε ολόκληρο show για χάρη μας και ήταν ιδιαίτερα ομιλητικοί - και προκλητικοί. Άραγε πόσοι ερωτεύτηκαν την τραγουδίστρια από αυτό το live; Κάποιοι "τον ήπιανε" πάντως. Από μουσικής άποψης θα λέγα πως είναι η προσωποποίηση του "ποιοτικού trash/camp" που βγαίνει σε όχι μικρές ποσότητες τελευταία. Αναρωτιέμαι τι θα (απο)γίνουν στα επόμενα(;) album τους.



Επόμενη στάση οι Keane στο Other stage τους οποίους είδαμε από μακριά και έτσι δικαιολογούμαι πως δεν πρόσεξα παρά μόνο όταν τους ξανάδα μερικές βδομάδες μετά ότι παίζουν χωρίς κιθάρα! Ο φαινομένικά 16άχρονος τραγουδιστής τους όμως καταφέρνει να βγάλει ενέργεια μια χαρά και μόνος του (ο ντράμερ κι ο κιμπορντίστας (!) όσο και να χτυπιούνται καθιστοί παραμένουν) και κατάφεραν να δείξουν μερικά πολύ καλές στιγμές ειδικά στο Everyone's changing, Simple thing και το τρομερό She has no time.


Στο ίδιο stage ακολουθούν οι My Morning Jacket οι οποίοι μάλλον πρέπει να πάσχουν από μια ή περισσότερες κρίση ταυτότητας (ή εγώ από τις σχετικές προκαταλήψεις). Τι να πεις όμως όταν βλέπεις ένα μάτσο μαλλιάδες τη μια να χτυπιούνται παράγοντας απίθανες ποσότητες θορύβου και την άλλη να παίζουν τις "μπαλλάντες"/επιτυχίες τους; Οι οποίες είναι και ότι καλύτερο είχε να επιδείξει το live τους. Εντωμεταξύ, οι αλλοπρόσαλλες εικόνες
και ήχοι συνεχίζονται.




Στην ιδιαίτερα κουνημένη φωτογραφία εδώ μόλις φαίνονται δυο κοπέλες που όχι, δε φοράνε μπότες αλλά απλά συμμετείχαν στο σπορ του "τρέχω στις λάσπες και αν πέσω δεν πειράζει" - ένα σπορ που τιμήθηκε δεόντως από πολλούς τις επόμενες μέρες. Δυστυχώς αυτό το σπορ όμως δε το είδαμε καθόλου. Επίσης κάποιοι έχουν βάψει τα πρόσωπα τους με το γκριζοκαφέ χρώμα που έχει πάρει η λάσπη πλέον με διάφορα τελετουργικά/ινδιάνικα στιλ. Κάποιος άλλος έχει γράψει mud στο μέτωπο του - με λάσπη φυσικά.

Από το Other stage, σε ένα διάλειμμα των live πήγα στο Avalon field. Εκεί για να πας περνάς από μια σήραγγα από καραβόπανο και όταν βγεις στην άλλη μεριά είναι σα να έχεις περάσει σε άλλο κόσμο. Ο ήχος από το υπόλοιπο φεστιβάλ ακούγεται απόμακρος και όλα είναι λίγο πιο παράξενα. Το πρώτο που βλέπω βγαίνοντας είναι μια ταμπέλα που λέει "Queue here if you think the festival was better in previous years". Περίεργα γλυπτά και φουσκωτά κατασκευάσματα είναι στο κέντρο του field και σε μια σκηνή νομίζω είδα να παίζουν οι Abba.

Πιο δίπλα κάποιο παίζουν σκάκι με ψάθινα κομμάτια.

Οι τελευταίοι του απογευματινού μέρους είναι οι British Sea Power οι οποίοι παρόλο που στο ένα album τους που άκουσα δε με είχαν πολυεντυπωσιάσει, το live τους ήταν ιδιαίτερα δεμένο - οι κιθάρες τους ακούγονταν σαν μια και το πλήθος ανέβηκε σχεδόν αμέσως μόλις εμφανίστηκαν. Αυτό που έκλεψε την παράσταση βέβαια ήταν τα διάφορα κλαδιά και ψεύτικα ζώα που είχαν τοποθετήσει σε όλο το stage δίνοντας την αίσθηση του δάσους (με λίγη φαντασία) - η οποία κορυφώθηκε με την εμφάνιση της αρκούδας(!).


Μετά τους BSP περπατώ προς το νότιο μέρος του φεστιβάλ όπου βρίσκω την παρουσία της Greenpeace (εδώ είναι και τα μοναδικά ντους σε όλη τη φάρμα) καθώς και κάτι "ινδιάνους".


Δηλαδή άτομα που είχαν έρθει όχι με σκηνές αλλά με το tipi τους(!). Ήταν απίστευτο το πόσο ήρεμα ήταν στο κέντρο του Tipi field, περιτριγυρισμένος από σκηνές, παιδάκια να παίζουν (ναι, στις λάσπες), πάγκους να επιδεικνύουν φαγητά, κεραμικά και δερμάτινα προς πώληση. Κάπου πήρε το μάτι μου και μια γυναίκα με ένα μακρύ μανδύα να κρατάει ένα ραβδί με φύλλα στην άκρη του - μια μοντέρνα δρυϊδισσα.

Σιγα σιγά περνάει η ώρα και είναι η σειρά του Sir Paul McCartney να διασκεδάσει τα πλήθη. Έχει βραδιάσει πλέον και, μετά από λίγα καινούρια τραγούδια του, ο κόσμος δε σταματάει να συνοδεύει τη "σαν τότε" φωνή του. Πραγματικά πάρα πολύ καλός και δε σε κάνει να νιώθεις όμορφα απλώς - σε συγκινεί. Δεν είναι τυχαίο το ότι είχαν τέτοια επιρροή οι Βeatles στη μουσική. Το Hey Jude το τραγούδησε για 6 λεπτά και το κοινό συνέχισε να το τραγουδάει μόνο του σκόρπια εδώ κι εκεί για πάνω από μια ώρα μετά το τέλος της συναυλίας. Στο τέλος χιλιάδες μικρά πολύχρωμα χαρτάκια γέμισαν τον ουρανό. Θα μείνει σίγουρα.


Η ώρα έχει πάει μία πλέον και ανασυγκροτούμαστε στη σκηνή πριν ξεκινήσουμε πάλι για το Lost Vagueness. Ακολουθούμε τις ράγες στην άκρη της φάρμας όπως και όλο το φεστιβάλ όπως φαίνεται. Δυο κοπέλες τραγουδάνε το American Pie στο δρόμο και θα ορκιζόμουν ότι η μία από τις δυο φωνές είναι της Joni Mitchell. Στον ουρανό δυο φωτάκια αιωρούνται και μετά άλλα δύο. Κανείς δε μπορεί να το εξηγήσει και όλοι σταματάνε να κοιτάξουν. Μαγική ατμόσφαιρα.

Τελικά φτάνουμε. Βρίσκουμε μια σκηνή να παίζει δυνατό beat, μια άλλη disco και τους θαμώνες να χουν ντυθεί με τουαλέτες και tuxedo (ναι, μες στις λάσπες), μια άλλη techno. Καταλήγουμε στο Chapel of Hate and Loathing παλι και στο Velvet Tipped Saloon εντός του για το υπόλοιπο της βραδιάς. Ένα ζευγάρι με ρωτάει αν είμαι Έλληνας και τι θα γίνει επιτέλους στην Αθήνα με τους Ολυμπιακούς. Ό,τι να 'ναι. Εκεί παρακολουθούμε τους Noisettes
(μια μιγάδα, ένα σκωτσέζο μαλλιά και ένα goth) να παίζουν με όσο πιο primitive γίνεται δικά τους τραγούδια και άλλων. Πάρα πολύ δυνατοί. Ακολουθούν οι Flamin Doo Dits, ένα τζαζ (περίπου) σύνολο με δύο εντυπωσιακές frontwomen, η μια δίμετρη στο σαξόφωνο και η άλλη να τραγουδάει topless (περίπου) με το ένα μάτι καλυμμένο (πειρατικά). Κοινός άξονας στα τραγούδια τους η ομορφιά - The Beautiful People (Marilyn Manson), Beautiful (Christina Aguilera) κά. Όλα αυτά σε μια σχετικά μικρή σκηνή με ένα ring πυγμαχίας για stage γεμάτη με κόσμο που να ζητάει κι άλλο. Τέλεια.

Δεν είναι πριν τις 6 που φεύγουμε από εκεί. Έχει ήδη αρχίσει να ξημερώνει αλλά ο κόσμος δεν είναι και λίγος. Οι δρόμοι είναι αφόρητα λασπωμένοι πλέον και κάθε βήμα είναι ένα στοίχημα με την ισορροπία σου - ειδικά αν η ενέργεια είναι στο 2% περίπου. Πιο πέρα ότι απόμεινε από την ευτυχία του προηγούμενου βραδιού στο Pyramid stage.


Καθώς και τα συνεργεία διάσωσης. O απολογισμός;

Μπλουζάκια δεν είχε η ημέρα.