Συμπτώσεις θεάματος

Το Σάββατο, πριν (ή για την ακρίβεια στο πηγαιμό για) το Infest (βλ. προηγ. post) έπεσα πάνω στη μεγάλη γιορτή της πόλης για την ομοφυλοφιλία, το Manchester pride, η οποία κρατάει 10 μέρες και τέλειωνε το προηγούμενο Σαβ/κο. Συμβαίνει κάθε χρόνο και συρρέει κόσμος από όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου (οκ, υπερβολη ίσως:-P). Υπάρχει μια γειτονιά εδώ ονομάτι Gay Village περίπου 6-7 τετράγωνα η οποία περιφράσσεται και εντός της γίνονται διάφορα. Υπάρχει μουσική, πάγκοι, celebrities (π.χ. η transexual νικήτρια του Big Brother - !), κόσμος που προσπαθει να ευαισθητοποιήσει για θέματα ομοφυλοφυλίας και υγείας, σπορ, λούνα παρκ και διάφορα άλλα - μέχρι και "γάμοι" (τα εισαγωγικά ως ένδειξη της μη επισημότητας απλώς). Και φυσικά υπάρχει και παρέλαση - της οποίας ιδού η μοναδική φωτογραφία που μπόρεσα να πάρω "απ' έξω":



Και ενώ όλα αυτά συνέβαιναν στο Manchester, λίγο πιο πέρα, στο Bradford, συνέβαιναν "αντίστοιχα" (βλ. προηγ. post). Αρκετά πιο μακριά, το ίδιο Σαβ/κο μια άλλη γιορτή θα ολοκληρωνόταν.

Το κοινό που βρήκα στην τελετή λήξης με τα φεστιβάλ στο Bradford και το Manchester, ήταν το κιτς. Κιτς/trash στους Ολυμπιακούς (εντάξει, όχι όλη η τελετή), camp στο Pride, extreme στο Infest. Τα θεωρώ "άκρα" με διαφορετικές εκφάνσεις το καθένα. Μου φαίνονται κάπως κακόγουστα τα δύο πρώτα, λιγότερο το τελευταίο (αλλά ξέρω ότι για πολλούς πιάνει δάπεδο η αισθητική του Infest). Φυσικά, αυτό που αναγνωρίζω και δέχομαι και στα τρία είναι η πολυχρωμία που σήμαναν. Εδώ νιώθω λίγο σα να κάνω το ζογκλερ και να παίζω μια μπανάνα, ένα μήλο και ένα αχλάδι στα χέρια. Ναι, το ξέρω, βάζω στον ίδιο παρονομαστή ανόμοια πράγματα.

Ειδικά η τελετή (και συγκεκριμένα το πρώτο μέρος της - πριν βγουν οι αθλητές) μου φάνηκε κάπως ξένη. Ίσως και να το είδα με τα μάτια του απέχοντος κάμποσα χρόνια από την ελληνική πραγματικότητα - αλλά με απώθησε. Με απώθησε το υπερβολικά χύμα και τραλαλά της. Κάποια στιγμή στο μέλλον ίσως μου ταιριάξει περισσότερο ίσως. Αλλά ύστερα σκέφτηκα ότι είναι και πραγματικό όλο αυτό. Έλληνες σημαίνει δηλαδή (και) αυτό - δε θα πω καλώς ή κακώς. Και η αποδοχή των δύο αντιφατικών (για μένα) όψεων (χύμα/πραγματικό) και η αναίρεση του trash γίνεται στο επίπεδο της παράδοσης. Αυτό δηλαδή είναι το σημείο όπου η έλξη και η άπωση συναντιούνται, εκεί όπου για παράδειγμα το εκτός ελέγχου των παραδοσιακών χορών (που με τραβάει) συναντιέται με την αισθητική των νυχτερινών κέντρων (που εχμ...), η παράδοση. Νομίζω υπάρχει κάτι εδώ. Ίσως το απόσταγμα μιας πορείας αιώνων κι η απόρριψη των περιττών να είναι αυτό που την κάνει τόσο ουσιαστική. Και κατά ένα παράξενο τρόπο η παγανιστική πλευρά της παράδοσης στην τελετή δένει και με τον (αγγλοσαξονικό τεχνο-)παγανισμό του Infest.

Το τι εικόνα πήραν οι ξένοι θεατές από την τελετή είναι απορίας άξιο βέβαια αλλά αν όποιος από αυτούς περιμένει να γνωρίσει και να καταλάβει την Ελλάδα από 6 ώρες θέαμα, θα τον έλεγα άξιο της άποψης του απλώς. Θα ήταν μια εξωραϊσμένη (και ελλειπής) εικόνα πάντως αν έβλεπαν και στην τελετή λήξης κάτι τόσο σοβαρό και "βαρύ" όπως ό,τι είδαν στην τελετή έναρξης