Η κατάληψη του λόφου Lough Rigg

(ή η εκδρομή στην Lake District)

Το εγερτήριο ήταν βάρβαρο στις 8:30. Μετά τις απαραίτητες βιαστικές προετοιμασίες ξεκινήσαμε με δύο αυτοκίνητα για τη μικρή πόλη του Ambleside που θα ήταν το ορμητήριο μας. Eκεί, φάγαμε το λιτό πρωινό (full English breakfast) το οποίο και μας καθυστέρησε ελαφρώς (αλλά θα αποδεικνυόταν ανεκτίμητο στη συνέχεια). Η τελευταία μας επαφή με τον πολιτισμό ήταν το νεκροταφείο στην άκρη του συνοικισμού.



Έπειτα ήταν ώρα να ξεκινήσουμε την πραγματική πορεία. Ο καιρός ήταν τυπικά συννεφιασμένος αλλά ευτυχώς δεν έκανε κρύο και ήταν ευχάριστα. Κόσμος πηγαινοερχόταν στο μονοπάτι - μόνοι, ζευγάρια, οικογένειες με τα παιδιά, σκυλιά, γατιά τους. Όλοι ντυμένοι με αδιάβροχα, μπουφάν, μπότες οδοιπορίας και τα συναφή. Απαραίτητα αξεσουάρ οι φωτογραφικές, οι χάρτες εντός πλαστικής θήκης ή ενίοτε και τα μπαστούνια για το περπάτημα. Γενικά δεν είμαι και πολύ άτομο των εξοχών (ή της άσκησης) αλλά από τη πρώτη στιγμή η διάθεση ήταν ίσως η καλύτερη δυνατή.

Η ψιλή κουβέντα, καθαρός αέρας και το ανηφορικό μονοπάτι μας φέρανε πέρα από την πόλη σε ένα μικρό δάσος και έπειτα στη κορυφή ενός λόφου, όπου και σταματήσαμε για ανάσα (δεν είμαστε της εξοχής είπαμε):




Η πόλη φαίνεται βγαλμένη σαν από παραμύθι από μακριά (αλλά όχι εντάξει και αυτοκίνητα έχει και σουπερμάρκετ και ρεύμα).



Μερικές πύλες μετά - αρκετά πολύπλοκες για να κρατάνε τα πρόβατα στα μέρη που πρέπει αλλά και για να δυσκολέψουν μερικούς απο εμάς με σακίδια στους ώμους - η πρώτη κορυφή κατακτήθηκε. Η θέα της λίμνης Windermere ήταν κάτι παραπάνω από μαγευτική. Δε ξέρω αν το όνομα βγαίνει από το πόσο πολύ φύσαγε αλλά θα μπορούσε κάλλιστα.



Λίγο αργότερα άρχισε να βρέχει. Να βρέχει πολύ όμως. Σύντομα ένιωθα όπως πρέπει να νιώθανε οι στρατιώτες στο Βιετνάμ όπου δεν υπήρχε το παραμικρό κομμάτι τους που να μην είναι μούσκεμα. Το αδιάβροχο παρόλο που προσέφερε κάποια προστασία, απλά παρέπεμπε το νερό στο τζιν το οποίο και σύντομα ήταν διπλά βαρύ. Σειρά φυσικά είχαν τα παπούτσια τα οποία, πρώτα το αριστερό και μετά το δεξί (μιας και φύσαγε από τα αριστερά) αρχικά έμοιαζαν με δεξαμενες και μετά με μικρούς βάλτους που έπρεπε να σηκώνουμε σε κάθε βήμα και να τους ακούμε να σκάνε στο υγρό έδαφος. Υπήρχαν στιγμές που η βροχή πονούσε. Μέσα στο σακίδιο δεν έμεινε τίποτα που να μη βραχεί - απίστευτο πως επιβίωσε η φωτογραφική.



Η νεροποντή κράτησε μέχρι και την κορυφή από όπου αν η ορατότητα ήταν κάτι παραπάνω απο λίγα μέτρα (a wee dodo κατά την σκωτσέζα οδηγό μας) θα μπορούσαμε να δούμε και τις δύο μεγάλες λίμνες εκατέρωθεν του λόφου (Windermere και Grassmere). Παλιά όμως... Αφού σταθήκαμε για λίγο να "απολαύσουμε τη θέα", αρχίσαμε την κατάβαση κατα τη διάρκεια της οποίας ευτυχώς η βροχή έκοψε σταδιακά. Μάλιστα είδαμε και λίγο μπλε ουρανό!



καθώς και τη μικρότερη λίμνη Rydal:



Το δεύτερο κομμάτι της πορείας ήταν σαφώς πιο εύκολο και στρωτό αλλά και αρκετά ενδιαφέρον:





Έχοντας κάνει το γύρο του λόφου επιστρέψαμε στην πόλη μέσα από στενά μονοπάτια που σταδιακά φάρδυναν και τελικά εγίναν δρόμοι. Συχνά, δεξιά κι αριστερά συναντούσαμε μάλλον γραφικές αγροικίες και ξύλινα παγκάκια - που με τέτοιο καιρό αμφιβάλλω αν καθόταν κανείς πάνω τους πριν σαπίσουν εντελώς. Μπήκαμε στη πόλη ψάχνοντας απελπισμένα για ένα μέρος να κάτσουμε που να είναι ζεστά και στεγνά. Στην εν λόγω πάμπ που βρήκαμε για πολλή ώρα κανείς δε μιλούσε και ακουγόνταν μόνο τα μαχαιροπίρουνα (πάλι καλά δηλαδή). Πρέπει να ήταν το νοστιμότερο φαγητό που έχω φάει εδώ και πολλές βδομάδες - λόγω της προηγηθείσας πεζοπορίας - αλλά και η πιο πολυαναμενόμενη Guinness:)

Στο αυτοκίνητο κοιμήθηκα σχεδόν αμέσως - παρά τη διάθεση του οδηγού να ακούσει Manowar - μάλλον για να αποφύγει την ίδια κατάληξη... Α day well spent...