"Γεια!"

Ήμουν χτες στα Εξάρχεια και για άλλη μια φορά στη Θεμιστοκλέους είδα (ή πιο σωστά έγινε) κάτι. Καθώς περνούσα τον δρόμο είδα έναν γηραιό τύπο με κατσαρά, μακριά μαλλιά, κουστούμι και μικρά γυαλιά με χρυσο σκελετό να έρχεται προς το μέρος μου από το απέναντι πεζοδρόμιο. Έμοιαζε λες και ήταν ένας από τους "κλοσάρ" των Εξαρχείων έτσι κάπως ατημέλητος και στον κόσμο του, κοίταζε δεξιά και αριστερά τα κτίρια σαν να τα έβλεπε πρώτη φορά. Ποιος να ξέρει τι σκεφτόταν... Όταν πλησιάσαμε και ήμουν σίγουρος ότι ήταν αυτός, του έγνεψα ένα χαμόγελο αναγνώρισης και προσπέρασα - μόνο για να ακούσω ένα κοφτό "Γειά!" πίσω μου - και τίποτα άλλο. Απομακρύνθηκα και λίγο πιο μετά γύρισα να τον δω. Τον έπιασα να περνάει απέναντι προς την πλατεία κοιτάζοντας ακόμα με απορία δεξιά και αριστερά και πάνω. Ήταν κάπως χαμηλωμένος όπως περπατούσε λες και βρισκόταν στην ύπαιθρο και ένιωθε δέος για τα ψηλά βουνά πιο πέρα.

Σκέφτηκα ότι ίσως περιμένει και αυτόν η ίδια τύχη με τον αδερφό του - όπως είπανε για τον τελευταίο στα διάφορα άρθρα επί τη ευκαιρία των 25 χρόνων από το θάνατο του. Ότι δηλαδή δε θα αντέξει την σκληρή πραγματικότητα της μεγάλης πόλης και θα "σπάσει" υπό το βάρος της και το πόσο διαφορετική είναι από την Κρήτη. Αλλά όχι, είναι ψημένος και σχεδόν ήρεμος πια. Δεν κινδυνεύει αυτός από την Αθήνα - ούτε η Αθήνα από αυτόν. Κάτι τέτοιο δε σημαίνει βέβαια πως έχει χάσει την εσωτερική του ποιότητα - όπως τουλάχιστον εγώ την εξέλαβα χτες απλώς από μια κουβέντα που μου είπε στο δρόμο και από μια εικόνα που συγκράτησα για αυτόν.

Το Αθηνόραμα λέει ότι παίζει στο Οξυγόνο κάθε Δευτέρα και Τρίτη.