Mobile-Clubbing

Σύνταγμα, σταθμός μετρό. Η ώρα είναι 5 το απόγευμα και η κύρια αίθουσα είναι γεμάτη κόσμο σε κίνηση που γυρνάει σπίτι του έχοντας μόλις σχολάσει. Οι κυλιόμενες σκάλες είναι σε πλήρη χρήση και ανθρώπινα μονοπάτια ορίζονται και επαναπροσδιορίζονται συνέχεια στη μεγάλη αίθουσα. οι Αθηναίοι αποφεύγουν ο ένας τον άλλο περπατώντας ή τρέχοντας από τις αποβάθρες στις εξόδους και από τα εκδοτήρια στα μηχανήματα ακύρωσης εισιτηρίων.

Μια μικρή ομάδα νεαρών κατεβαίνουν τα σκαλιά σχεδόν με βαριεστημένο περπάτημα αλλά με βλέμματα γεμάτα επαγρύπνηση που διερευνούν τον χώρο. Αφού κατεβούν κάτω, πηγαίνουν και στέκονται σε μια γωνία σχηματίζοντας ένα πηγαδάκι. Κάποιοι από αυτούς βάζουν ακουστικά στα αυτιά τους και άλλοι μιλάνε χαμηλόφωνα μεταξύ τους. Η ώρα περνάει και ένας προσεκτικός παρατηρητής θα έβλεπε ότι στα επόμενα λεπτά κι άλλος κόσμος έχει μαζευτεί σε στάσιμα πηγαδάκια σε όλη την αίθουσα - η οποία δε φαίνεται να δείχνει ιδιαιτέρως πιο γεμάτη ή να ενδιαφέρεται. Είναι μια 40άρα μαμά με την μικρή κόρη της πιασμένη από το χέρι - και οι δύο ντυμένες με φόρμες. Δύο φίλες, η μία μπορεί να είναι φοιτήτρια ενώ η άλλη είναι αρκετά μεγαλύτερη της. Ένα ζευγάρι 30άρηδων - ο άντρας φοράει μικρά στρογγυλά γυαλιά, είναι σχεδόν εντελώς καραφλός και στέλνει ένα μήνυμα, η γυναίκα έχει μια καφέ μικρή τσάντα στον ώμο και τα καστανά μαλλιά της πέφτουν απλά στους ώμους της. Ένας τύπος με κουστούμι έχει το hands-free στο αυτί και διαβάζει εφημερίδα, κοιτάζοντας πότε πότε το ρολόι του. Και είναι κι άλλοι.

Όταν το μεγάλο ρολόι της αίθουσας δείξει 5.30 ακριβώς στην αρχή τίποτα δε συμβαίνει. Τότε, η ομάδα των νεαρών - πλέον όλοι με ακουστικά στα αυτιά τους - βγαίνουν στο κέντρο της αίθουσας, πατάνε το play στα walkman, discman και ipod τους και... αρχίζουν να χορεύουν... Οι περαστικοί στρίβουν το κεφάλι επιδεικνύοντας μια ποικιλία αντιδράσεων που κυμαίνεται από έκπληξη ως θαυμασμό κι από περιφρόνηση ως πάγωμα πριν συνεχίσουν για τον προορισμό τους. Δειλά, δειλά η 40άρα, οι φίλες, το ζευγάρι, το κουστούμι και οι υπόλοιποι ενώνονται με τους νεαρούς. Ένας-δυό περαστικοί επίσης με ακουστικά στ' αυτιά βγαίνουν από το κοπάδι και αρχίζουν το χορό και αυτοί. Οι 2-3 φύλακες έχουν μείνει με ανοιχτό το στόμα και κοιτιούνται αν πρέπει να κάνουν κάτι. Τελικά δεν αντιδρούν - δεν συμβαίνει και τίποτα παράνομο άλλωστε. Σύντομα έχει δημιουργηθεί ένα πλήθος 20-30 ατόμων που απλά χορεύουν ο καθένας με τη μουσική του (ή και την ίδια;) να παίζει στη διαπασών στα αυτιά του. Κάποιοι από αυτούς τραβάνε φωτογραφίες ο ένας τον άλλο με κινητά και ψηφιακές μηχανές. Γύρω τους ο άλλος χορός αμείωτος, συνεχίζει να τους προσπερνάει.

Μερικά τραγούδια αργότερα οι χορευτές σταδιακά σταματάνε, ξεκολλάνε από τον όλο και εξαφανιζόμενο κύριο όγκο τους και οδεύουν και αυτοί προς τα σπίτια τους. Στο τέλος έχουν μείνει μόνο οι αρχικοί νεαροί που συνεχίζουν. Λίγο πιο μετά σταματούν κι αυτοί, αγκαλιάζονται και παίρνει ο καθένας το δρόμο για την αποβάθρα του.


Το παραπάνω είναι κάτι που ποτέ δεν έγινε (για αλλαγή) - όχι μπροστά στα μάτια μου τουλάχιστον. Είναι θέμα χρόνου όμως. Πολύ χρόνου ίσως. Μέχρι να γίνουμε (ακόμα πιο) μεγαλούπολη και εμείς. Περισσότερα υπάρχουν εδώ και εδώ αλλά και εδώ - όπου τη θέση των ακουστικών παίρνουν τα μαξιλάρια και τη θέση του χορού ο μαξιλαροπόλεμος! Οι σύνδεσμοι και η ιδέα για το παραπάνω μου ήρθαν από το 'σημερινό' Wired.

Ερώτηση: Τι λείπει κατά ένα παράξενο τρόπο σχεδον εντελώς από την αφήγηση; Και εγώ αφού το έγραψα το κείμενο το πρόσεξα...