Κ.Υ

(ή το effect ενός live)

Είναι κάποιες στιγμές στην πόλη που σε πείθουν ότι δε θα μπορούσες να υπάρξεις πουθενά αλλού. Το να γυρνάς δώδεκα το βράδυ από τη δουλειά και μπροστά στη Βουλή να βλέπεις 5-6 παιδιά να στέκονται σε έναν κύκλο και να κοιτάνε το φίλο τους που χορεύει - μόνο για να δώσει μετά από λίγο τη θέση του σε κάποιον από τους υπόλοιπους. Τα μισοσκόταδα του Έξω - δε μπορείς να σκεφτείς ποιανού κινδύνου τη μορφή θα πάρουν καθώς προσεύχεσαι κάτω από το Θόρυβο τους. To κορίτσι που παίζει Radiohead με την κιθάρα του και ακούγεται στο φωταγωγό - αλλά και τους μετανάστες που σκορπάνε από εκεί την άγνωστη γλώσσα τους. Τα γραμμένα ή κολλημένα στους τοίχους - ειδικά αυτά που πρέπει να πλησιάσεις πολύ κοντά για να τα διαβάσεις. Τα κύματα απομόνωσης κι απογοήτευσης που δέχεσαι όταν μιλάς με τους περισσότερους ανθρώπους - αλλά και η σπάνια άλλη όψη του νομίσματος.

Και μετά είναι η μουσική κι οι συναυλίες. Υπάρχουν φορές που πας να ακούσεις αυτούς με τους οποίους μεγάλωσες, αυτούς με τους οποίους ερμήνευσες τον κόσμο. Αυτούς που τους είχες πάντα λίγο πιο πίσω και πάνω σου όπου κι αν βρισκόσουν. Με τραγούδια που έχεις μεταλάβει, που ακόμα συνεχίζουν να σε κάνουν να γράφεις ή να τραγουδάς. Αξίες σταθερές σα να γυρνάς σπίτι. Και το ίδιο θλιβερές - όσο και αν τυχόν εξελίσσονται. Υπάρχουν κι άλλες φορές που πας ορθάνοιχτος να συναντήσεις αυτούς που θα αντικαταστήσουν τους παλιούς. Αλλά εκείνοι απλά συνομωτούν με το κάθε μέρα και βάζουν τα δυνατά τους να φανούν αόρατοι. Και συνήθως το πετυχαίνουν.

Κάτι τέτοιο προμηνύοταν και για (προ)χτες. Μια μπάντα από μακριά, καταδικασμένη να βάλλεται από όλες τις επιρροές - αλλά και το απόλυτο τίποτα της επαρχίας. Μια μπάντα με τα κοντομάνικα πάνω από τα μακρυμάνικα, μια μπάντα με μαυροντυμένο τραγουδιστή σχεδόν αποτρόπαιο, μια μπάντα με εξάρσεις, ηρεμίες και πειραματισμούς αλλά όχι τη λέξη από Μι που μας Ζαρώνει. Μια μπάντα που έκανε χιούμορ χωρίς να χαμογελάει. Και που κατάφερε να είναι διαφορετική και να με απορροφήσει από την πρώτη στιγμή. Μια μπάντα που σε κάνει να εύχεσαι να υπήρχαν κι άλλες σαν κι αυτή κι όχι σαν κι αυτή. Ναι, αυτό έχουν. Είναι ελληνικό 'indie'. Ναι, δήθεν για όσους θελήσουν να μπουν σε αυτή τη λογική. Όπως εγώ πχ που λέω ότι δεν έχουν σχέση με βλαχο-αδούλευτο-ποπ, ούτε με ανακυκλούμενο έντεχνο, ούτε με τα ανατολίτικα ενδιάμεσα αυτών, ούτε με περιορισμένης ευθύνης ροκ (αν και μάλλον στο τελευταίο θα μπορούσαν να πιουν ένα ποτό για λίγο). Τουλάχιστον είναι ένα δήθεν που βγαίνει έξω και χτυπιέται με την ψυχή του - έτσι για να διαψεύσει όσους το περιφρονούν. Με κάνουν να μη μπορώ να σκεφτώ άλλες καλές ελληνικές μπάντες και μου θύμισαν την ονειροπαγίδα. Ή τον Κωνσταντίνο.

Και μετά η σφιγμένη κούκλα από τα βόρεια για αποθεραπεία και προσγείωση. Χαζοποπάκια με καλή μουσική, μερικούς επικούς στίχους και κάποιους άλλους απλώς ακατανόητους. Και με μια ωραία γυναίκα να ηγείται όλων αυτών. Μια άλλη άποψη για την ποπ πάλι που τόσο λείπει. Αλλά δυστυχώς αυτά βασικά. Και ξανά, την 'επαρχία' (από την οποία και γράφω) να μη μπορεί - και να μη θέλει - να κρύψει το δυσπρόσιτο της μεγαλείο. Τους είχα ανακαλύψει παλιότερα, τότε που μόνο σε κασέτα μπορούσα να τους ακούσω να πέφτουν σαν τα φύλλα και ήθελα να τους δω έκτοτε αλλά μάλλον απογοητεύτηκα. Δεν πειράζει, ο καθένας έχει το δικαίωμα να πέσει μια φορά κάτω από τις απαιτήσεις μου. Ή και πάνω.