Χθες βράδυ, μέρος δεύτερο

O χρόνος

...συνέχεια από εδώ.

Ο Σιντάρτα του Έσσε έψαχνε το νόημα της ζωής και, αντίθετα με το Σιντάρτα του ανεκδότου, το βρήκε σε ένα ποτάμι, βαρκάρης, να περνά τους ταξιδιώτες στην άλλη όχθη. To νερό ρέει συνέχεια, αλλά ποτέ δεν εγκαταλείπει τη θέση του.
Ο Φύλακας στη Σίκαλη, του Σάλιντζερ, βρήκε το δικό του νόημα στο να σώζει τα παιδάκια πριν πέσουν στον γκρεμό.
Η Νέλλυ βρήκε το νόημα στο να προστατεύει τις άλλες κοπέλες από αυτό που συνέβει στην ίδια.

Αυτό που απασχολεί εμένα είναι το νόημα του χρόνου.

Όταν ήμουν μικρός, άκουγα μουσική και έβλεπα τους ήχους σε προφίλ.
Μεγαλώνοντας, αυτό σταμάτησε να συμβαίνει. Άρχισα να τους βλέπω σε ανφάς.
Αλλά τον τελευταίο καιρό, τον τελευταίο καιρό, λέγω, έχω επιστρέψει στην αρχική μου κατάσταση.

Μουσική και χρόνος, λοιπόν. Κι όπως η μουσική δεν έρχεται πια απειλητικά καταπάνω μου, ούτε βαδίζει μακριά μου, έτσι κι ο χρόνος κυλά ήσυχα λίγα μέτρα παραδίπλα, σαν ένα ποτάμι παράλληλο με το δρόμο μου, σαν μια γυμνή γυναίκα που μπορώ να θαυμάζω ελεύθερα. Σαν μια γιορτή της φύσης.

Δεν πιστεύω σε νοήματα της ζωής, δεν έχω βρει τι ακριβώς είναι ο χρόνος.
Αλλά χθες βράδυ βρήκα ένα τραγούδι.


ΥΓ. Υπό τους βραχώδεις ήχους των φοβερών και τρομερών Εν Πλω.