30

Η μέρα ήρθε μοναχική, όμως το αίμα σε θυμήθηκε, σε αγκάλιασε, σε φίλησε. Το πιο σημαντικό σε θυμήθηκε. Για το αίμα δεν είχες αμφιβολία, οι επιλογές σου περίμενες τι θα κάνουν. Όταν κύλησε το αίμα, σου άφησε μόνη συντροφιά τη ανομολόγητή σου προσμονή.

Γλυκό σα βάλσαμο ήρθε το ημίφως εκ ανατολών, καθώς τελείωνε η μέρα, δίνοντάς σου ελπίδα. Μα δε σου έφτανε του ήλιου ο γόνος και σαν καλωσόρισες το έμπα της επόμενης ημέρας στυφή σου φάνηκε η γεύση της λήθης. Τα κυτία, όπου τακτοποιείς όλη τη ζωή σου, στέναξαν, μη μπορώντας να χωρέσουν τις δικαιολογίες που προσφέρεις στις επιλογές σου.

Όμως, ο χρόνος είναι ποτάμι που όλα τα ξεπλένει, ακόμα και η στυφή γεύση θα φύγει σε λίγο από το στόμα. Εν τέλει η ίδια η λησμονιά θα σε κάνει να χαμογελάσεις.