Μια μέρα όπως όλες οι άλλες.
Μια στάση λεωφορείου. Μια μέρα όπως όλες οι άλλες. Δίπλα μου ένα γυναικείο σκιάχτρο. Όχι, δεν είναι άσχημη, απλά λιωμένη από την ουσία. Το λευκό της κολάν με το εφαρμοστό της μπλουζάκι θα προσέλκυαν βλέμματα κάποτε, αλλά τώρα είναι θέαμα αλλοπρόσαλλο.
Μπροστά μας η λεωφόρος. Τρεις λωρίδες συνεχούς κυκλοφορίας. Το σκιάχτρο ταλαντεύεται στην άκρη του πεζοδρομίου παραδομένο στον παλμό που υπαγορεύει η ουσία στις φλέβες της. Κρατιέμαι μερικά βήματα μακριά της, αρκετά κοντά, όμως, ώστε να απλώσω το αριστερό μου χέρι να τη συγκρατήσω, αν χρειαστεί.
«Έι, εσύ!»
Το βλέμμα μου πάει στο απέναντι πεζοδρόμιο. Εκεί ένας νέος χαμογελαστός. Η λευκότητα των δοντιών του αντιτίθεται στα σκοτεινά του χρώματα.
«Έι, εσύ!»
Επαναλαμβάνει και το σκιάχτρο γυρίζει προς την φωνή.
«Έλα εδώ.»
Το σκιάχτρο αρχίζει να κινείται. Όχι προς τα εμπρός, αλλά προς τα πίσω. Η αλλαγή της κλίσης του κεφαλιού την έκανε να χάσει την ισορροπία της. Το χέρι μου αγκυλώνει, ο νους αρνείται να δώσει εντολή και το σκιάχτρο πλέον προχωράει μπρος, την ώρα που βλέπω το λεωφορείο μου να έρχεται. Η φωνή καλεί ακατάπαυστα και το σκιάχτρο ακολουθεί. Με θυμώνει τόσο ο ενδοιασμός μου, όσο το λευκό χαμόγελο από απέναντι. Το λεωφορείο προσπαθεί να την αποφύγει και αυτή χορεύει στον ρυθμό της. Βήματα μπρος, βήματα πίσω.
"Φοβάμαι να παρέμβω. Δεν ξέρω πως θα αντιδράσει. "
"Και είναι ο φόβος μου ισάξιος με μια ζωή;"
Το λεωφορείο την προσπερνάει και ανοίγει τις πόρτες.
"Όχι, δεν είμαι υπεύθυνος για αυτήν, είμαι υπεύθυνος για τις δουλειές μου."
Ανεβαίνω στο λεωφορείο. Η άκρη του ματιού μου την βλέπει να χορεύει μαζί με άλλα οχήματα. Βήματα μπρος, βήματα πίσω. Ακούω το χαμόγελο να ψιθυρίζει:
«Δειλέ.»Labels: social
Αναρτήθηκε από ggl στις 10/24/2006 05:23:00 PM
4 Comments:
Μάλλον διάβασε την ταμπέλα που εσύ ο ίδιος έχεις κολλήσει(περίτεχνα) πάνω σου.
Μ'αρεσε αυτό το κείμενο.
πολυ ωραια εκφραση,του δικου σου "βολεμενου κοσμου" παρεα με τη φωνη της ψυχης.
μπραβο.
ps:http://www.blogology.gr/?w=vasouaz
Πρακτικά, τo ξέρεις ότι δε θα έκανε καμιά διαφορά το αν τη βοηθούσες ή όχι. Γιατί τώρα θα τη βοηθούσες, αλλά την επόμενη φορά τι θα γινόταν; Μπορεί να σ' επηρέασε αυτό.
"Φοβάμαι να παρέμβω. Δεν ξέρω πως θα αντιδράσει."
Σου πέρασε κάποια συγκεκριμένη εικόνα από το μυαλό ως πιθανή αντίδραση; Ή ήταν αόριστος ο φόβος;
Thrass αν βοηθούσα εγώ εκείνη τη μέρα, θα βρισκόταν κάποιος την επόμενη να βοηθήσει. Η κοινωνία μας παθητικοποιείται, δεν ήμουν ο μόνος που δεν αντέδρασε, υπήρχαν και άλλοι εκεί.
Ο φόβος ήταν για κάποια σπασμωδική βίαιη αντίδραση εκ μέρους της και αντί να βοηθούσα θα επιδείνωνα εντέλει τα πράγματα. Κάτι τέτοιο υπολόγιζα ότι θα μπορούσε να συμβεί είτε λόγω της επήρειας της ουσίας, είτε λόγω του ότι δεν είχα δικαίωμα να παρέμβω στην επιλογή της. Φαντάσου πως θα αντιδρούσες αν περνώντας έναν δρόμο κάποιος σε άρπαζε για να σε καθοδηγήσει. Αλλά σε τέτοιες καταστάσεις δε νομίζω να υπάρχει χώρος για τέτοιους ενδοιασμούς και θα έπρεπε να είχα παρέμβει.
Post a Comment
<< Home