Venetian Snares Day

Κοιτάζοντας πίσω στο βράδυ της περασμένης Πέμπτης σκέφτομαι ότι ήταν μερικές άκρως σουρεαλιστικές ώρες. Μια ασυνήθιστα αποδοτική ημέρα στο γραφείο (ενδεχομένως προϊόν της αϋπνίας λόγω συναχιού το προηγούμενο βράδυ) έληξε πηγαίνοντας να βάλω μπροστά το αυτοκίνητο μόνο για να συνειδητοποιήσω ότι η μπαταρία είχε πέσει. Να μάθω να προσπαθώ να γίνω Ευρωπαίος πριν την ώρα μου (μέχρι το 2012 θα έχει γίνει υποχρεωτικό να έχουμε ανοιχτά τα φώτα και τη μέρα). Καλώδια, μπαταρία από το αυτοκίνητο του επιστάτη που ευτυχώς ήταν διαθέσιμος στις 10 το βράδυ και ευτυχώς έβαλα μπροστά και ήμουν στο δρόμο για το σπίτι.

Όντας εκεί άφησα τα περιττά και με λίγα λεφτά, τα κλειδιά και το κινητό έφυγα για το Bios. Μόνος φυσικά γιατί ποιος άλλος να έρθει εκει που πήγαινα; Κατεβαίνοντας την Πειραιώς σε έναν πεζόδρομο/πλατεία στα δεξιά μου ένα ζευγάρι Ασιατών παίζουν μπάντμιντον (!) στο πλακόστρωτο. Χωρίς δίχτυ φυσικά - μόνο με δυό ρακέτες και ένα μπαλάκι. Ο ένας είναι ιδρωμένος και δε φοράει μπλούζα, η άλλη είναι αδιάφορα ντυμένη. Μια άλλη Ασιάτισσα κάθεται δίπλα και τους παρακολουθεί.

Στο Bios ο τύπος έχει ξεκινήσει και με το που μπαίνω με χτυπάει ο Θόρυβος από τη μέσα αίθουσα. Προχωράω βαθύτερα, στέκομαι στην ουρά και χαζεύω τον κόσμο - ο χώρος είναι μισογεμάτος. Μπαίνω κι εγώ και στριμώχνομαι ανάμεσα στους υπόλοιπους. Venetian Snares σημαίνει ένας καστανοκόκκινος τύπος με μακριά ιδρωμένα μαλλιά πάνω σε μια εξέδρα να παίζει με ένα μίκτη ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Το πρόσωπο του είναι κάπως επιμηκυμένο και έχει μουσάκι. Μου δίνει την εντύπωση τουλάχιστον νευρωτικού που χτυπιέται ανεπαίσθητα και σποραδικά με τα κομμάτια του - σαν να πονάει όταν παίζουν - μόνο με το πρόσωπο του όμως. Τίποτα άλλο δε δείχνει σημάδια έντασης - ούτε τα δάχτυλά του που πατάνε κουμπάκια, γυρνάνε διακόπτες και ψάχνουν και αλλάζουν cd.

O κόσμος από κάτω μου δίνει την εντύπωση ότι κοιτάει κάπως αποπροσανατολισμένος τις προσπάθειες του τύπου να σηκώσει το κέφι. Ούτε εγώ μπορώ να τον καλοκαταλάβω. Το Wikipedia λέει ότι παίζει breakcore και glitchcore. Όλες αυτές οι διακοπές πάνω που πάει να σχηματιστεί μια κορύφωση, οι απότομες εναλλαγές στα samples και ο άναρχος καθόλου λευκός Θόρυβος με κάνει να θέλω να το περιγράψω ως ηλεκτρονικό πανκ. Είναι στιγμές που ο κόσμος τον ακολουθεί αλλά συνολικά νομίζω απλά προσπαθεί να καταλάβει τι εννοεί, να συντονιστεί με ένα ηχητικό κύμα που αλλάζει υπερβολικά γρήγορα. Μου φαινόμαστε απλά αρχάριοι για αυτό που κάνει. Όχι ότι είναι κάποιος θεός του avant-guarde - άλλος ένας 'μουσικός' είναι κι αυτός στην τελική - απλά είναι έξω από ότι έχουμε δει. Εγώ τουλάχιστον. Αλλά νομίζω ότι η αμηχανία είναι κάπως κοινή.

Και όταν στο άσχετο γυρίσω το κεφάλι αριστερά προς την είσοδο, τι βλέπω; Το Μεγάλο Αφεντικό νο 2. Μπαίνει με το κοστούμι στο πλήθος από 'indie', 'trendy' και 'underground' τύπους, πλησιάζει καθώς χτυπιέται όπως συνηθίζει στο γραφείο και μιλάει με την παρέα δίπλα μου... Ό,τι πιο σουρεαλιστικό - αν κρίνει κανείς από τα... καλά λόγια που υποννοεί για το Bios. Όταν πάει να φύγει λεπτά μετά, τον πιάνω από τον ώμο, του μιλάω, εκπλήσσεται, 'σου αρέσει αυτός;', ναι, του γνέφω, δεν ακουγόμαστε πάνω από το Θόρυβο. 'Τι κάνεις εσύ εδώ;!', 'Ήρθα να πάρω τη φίλη μου!' Με χαιρετάει αγκαλιάζοντας με (!) και φεύγει μαζί της.

Λίγη ώρα μετά ο κος VS θα σταματήσει για απροσδιόριστο λόγο, θα ψελλίσει ένα bye και θα κάτσει οκλαδών πίσω και κάτω από τα deck να καπνίσει ή κάτι. Σύνολο μια ώρα και κάτι επαφής με το εκεί έξω. Βγαίνω έξω και χαζεύω τον κόσμο, ανταλάσσω 2-3 μυνήματα και όσο να αποφασίσω τι θα κάνω μετά, ξαναβγαίνει για λίγο (δηλαδή βάζει ένα CD να παίξει). Τίποτα άλλο, παίρνω ένα ταξί και φεύγω. Αργότερα, στο σπίτι, ξαπλωμένος στο κρεβάτι σκέφτομαι πόσο ευχάριστα γεμάτη ήταν τελικά η μέρα μου. Την επομένη ξυπνάω αναγκαστικα και δυστυχώς το μεσημέρι - αλλά τι να κάνουμε. Άξιζε τον κόπο. Η σκέψη που καταφέρνει να με βρει λίγες ώρες μετά είναι ότι πρέπει να ξεκουνήσω, έστω να πέσω στο να ξεκινήσω γυμναστήριο.

Πριν: 1, 2, 3
Μετά: 1

ΥΓ Κάτι σήμαινε εκείνη η μέρα. Ο VS έχει ένα δίσκο που λέγεται Badminton...