Οδηγός καθημερινής αστικής καλοπέρασης.

Λατρεύω σαν ξεκινώ την μέρα μου να στέκομαι αριστερά στις κυλιόμενες σκάλες. Είναι το ίδιο απογειωτικό με το να στέκομαι ακριβώς μπροστά στην πόρτα κοιτώντας σας ενοχλημένα σαν θέλετε να αποβιβαστείτε. Χώνομαι μέσα προτού βγείτε, σας σκουντώ, σας πατώ και το καλύτερο απ' όλα σας χώνω τα δάχτυλά μου στα παΐδια. Και αν νομίζετε πως θα καθίσετε πριν από εμένα, γελιέστε, γιατί εμποδίζω το πέρασμα σας με το σώμα μου ενώ χτυπώ το εισιτήριο. Όταν μου ζητάτε ευγενικά το αυτονόητο αντικρούω τσαμπουκαλεμένα, γιατί αν είχατε δίκιο θα το διεκδικούσατε και εσείς με τσαμπουκά. Και εν κατακλείδι επειδή μου βρωμάτε και δε σας αντέχω, παίρνω καλύτερα το αυτοκίνητό μου, όπως και εσείς εξάλλου. Σαν μποτιλιάρουμε τους δρόμους και κορέσουμε τον αέρα με καυσαέρια, μου έρχεται κραυγή με αχαλίνωτη ορμή: Ναι, ναι, έτσι γουστάρω, έτσι, να ακούω τα φρένα μας να τρίζουν.