Τις τελευταίες 2-3 μέρες κάνω κάτι που είχα πάρα πολύ καιρό να κάνω. Παίζω παιχνίδια στον υπολογιστή. Πραγματικά παίζω όμως. Σήμερα ήμουν μπροστά στην οθόνη πάνω από 6 συναπτες ώρες. Και παίζοντας με ένα γνωστό μου ένα μάλλον παμπάλαιο παιχνίδι, το Bubble-Bobble...

Είναι ενδιαφέρον να δει κανείς την πορεία που ακολούθησαν τα παιχνίδια στους υπολογιστές μέχρι να φτάσουν εδώ που είναι. Από απλούστατες ιδεές που χρησιμοποιούσαν την οθόνη ενός παλμογράφου ως τα πρώτα γραφικά σε adventures (βλ. προϊόντα Sierra, μια απο τις αγαπημένες μου εταιρίες - τότε τουλάχιστον - η οποία παρεμπιπτόντως έχει ξεκινήσει από το '79!) μέχρι τις απίθανες δυνατότητες που προσφέρουν οι παιχνιδομηχανές σήμερα και την επιστροφή (!) στο pc ως μέσο με ακόμα περισσότερο δυναμικό (λεγε με και πληκτρολόγιο) και το συνδυασμό του Διαδικτύου και των πολλών παικτών ταυτόχρονα. Υπάρχει μια μερίδα ατόμων που υποστηρίζουν ότι όσο παλιότερα τόσο καλύτερα. Και εγώ το πιστεύω σε ενα βαθμό αυτό με την έννοια ότι όσοι ασχολούνται να παράγουν ένα παιχνίδι κινούνται πάνω κάτω (και ας είναι μια υπερβολική γενίκευση αυτό) στις ίδιες γραμμές. Προσπαθούν δηλαδή να εκμεταλευθούν όλο και πιο πολύ τις τεχνικές εξελίξεις που είναι υποθέτω ραγδαίες. Αυτό που λείπει όμως είναι - για άλλη μια φορά - οι ιδέες.

Τι εννοω; Ότι ναι, μπορεί να βγεί άλλη μια παραλλαγή του Tomb Raider ή του Grand Theft Auto ή του Civilisation (πρωτοποριακά παιχνίδια και πολύ επιτυχημένα εμπορικά τουλάχιστον τα δύο από αυτά που τα έχω παίξει). Και εκεί πλέον μπορεί κανείς να καταλάβει τον αντίπαλο να πλησιάζει απο πίσω από το θόρυβο που κάνουν στο χιόνι οι μπότες του ή να αντιμετωπίζει μια τεχνητή νοημοσύνη απίστευτα ρεαλιστική ή να πρέπει να βασίσει τις αποφάσεις του σε πληθώρα παραμέτρων. Όμως λίγα είναι τα παραδείγματα που τουλάχιστον μια πλευρά του παιχνιδιού είναι ρηξικέλευθη και πραγματικά ριζοσπαστική. Αμέσως μου έρχονται στο νου τα Lemmings, τα (πρώτα ειδικά) interactive adventure της Sierra (πάλι), το Pirates! κλπ. Για να μη πάω σε πιο παλιά (όχι δε θα πω Pacman) όπως Tetris, Arkanoid, Dungeon Master, τη σειρά των Ancient Art of War και άλλα κλασσικά που εκ των υστέρων φαίνεται λες και ακριβώς η έλλειψη μέσων είχε προκαλέσει τους δημιουργούς να δώσουν ουσιαστικό περιεχόμενο στο παιχνίδι. Ή τελοσπάντων να βρουν μια φόρμουλα που μπορούσε να σε καθηλώσει για πολλές ώρες βασιζόμενη μόνο σε μερικές απλές ιδέες που επαναλαμβάνονταν με αυξανόμενη πολυπλοκότητα ώστε να ανεβάζουν την πρόκληση, παρουσιάζοντας ταυτόχρονα σταδιακά όλο και κάτι νέο και με τέτοιο τρόπο που να σε ωθούν να περάσεις την πιστα, να κάνεις καλύτερο ρεκόρ, να δεις τι υπάρχει και λίγο πιο πέρα κλπ κλπ. Δεν είμαι σίγουρος αν κάτι τέτοιο συμβαίνει σήμερα.

Όμως αυτή η μινιμαλιστική προσέγγιση που παρουσιάζω παραπάνω βρίσκει θιασώτες τριων ειδών στο πιο απίθανο (ή το πιο πιθανό ίσως) μέρος: το Διαδίκτυο. Από τη μία υπάρχουν όλόκληρα rings (αλήθεια αυτό που μεταφράζεται - όμιλοι;) από σελίδες στις οποίες μπορεί κανείς να βρει σχόλια, βοηθήματα και άρθρα για αυτά τα παιχνίδια καθώς και φυσικά να κατεβάσει τα ίδια τα προγράμματα (μιας και δεν είναι παράνόμο αν η εταιρία που τα κατασκεύαζε πλεον έχει αποποιηθεί των σχετικών δικαιωμάτων - όχι κάτι το παράλογο για παιχνίδια 20 χρόνων πριν για τα οποιά απλά δεν υπάρχει αγορά). Από την άλλη στο Διαδίκτυο πάλι μπορεί κανείς να βρει emulators - προγράμματα δηλαδή που, αν καταλαβαίνω καλά, μιμούνται παλαιότερους επεξεργαστες (πχ τη σειρά των 68xxx) και μπορούν έτσι να τρέξουν προγράμματα που έχουν γραφτεί για αυτούς - όσο ήταν ακόμα δημοφιλείς. Μια απίστευτη γκάμα παιχνιδιών είναι με αυτό το τρόπο διαθέσιμη και ενεργή ακόμα μετά από τόσα χρόνια. Σημειωτέον ότι εδώ συμπεριλαμβάνονται και παιχνιδομηχανές (βλ. Gameboy, Sega κλπ κλπ) καθώς και οι αρχικές παιχνιδομηχανές (βλ. αυτές με τα δεκάρικα - που μετά έγιναν εικοσάρικα, πενηντάρικα, κατοστάρικα και που τώρα θα παίρνουν μόνο Visa ή American Express υποθέτω). Και τέλος υπάρχουν παιχνίδια όπως το Mystery of Time and Space και το Castle που από τη μια μιμούνται την απλότητα (ως απλοϊκότητα) των πρώτων adventures ή όντως είναι μια καινούρια ιδέα (αντίστοιχα). Η ειδοποιός διαφορά όμως (και μάλλον και ο περιορισμός που τα κάνει να μοιάζουν με τους προκατόχους τους) είναι ότι λειτουργούν στον ιnternet browser του παίχτη! Εκ των πραγματων δηλαδή τα απολύτως απαραίτητα...

Παρόλα αυτά όμως, μια επανάσταση σιγά σιγά γίνεται πάλι - σε διαφορετικό επίπεδο όμως. Τα παιχνίδια ωριμάζουν δηλαδή με τον τρόπο τους. Φεύγει πολύ αργά ομολογουμένως η τάση για πολεμοχαρή παιχνίδια ή παιχνίδια αντανακλαστικών και έρχεται ο καιρός των πιο πολύπλοκων και περίτεχνων τίτλων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σειρά των Sims. Αν και προσωπικά δε βλέπω που έγκειται το ενδιαφέρον στο να παρατηρείς και να καθοδηγείς ανθρώπους της διπλανής πόρτας, το παιχνίδι χαίρει τρομακτικής επιτυχίας με πολλές εναλλακτικές εκδόσεις και φανατικό κοινό. Εμένα πάλι μου θυμίζει 'τις κούκλες' χωρίς αυτό όμως να το κάνει πρωτόγονο. Αντίθετα, είναι ενδεικτικό ότι το κοινό των παιχνιδιών πλέον δεν είναι μόνο άρρενες έφηβοι αλλά αυτά προσελκύουν και μεγαλύτερες ηλικίες καθώς και τα δύο φύλα. Ταυτόχρονα, είναι ενδεικτικό της τάσης να ειπωθεί μια ιστορία (τι μου θυμίζει αυτό άραγε;) και της επιθυμίας να "δραματοποιηθεί" το παιχνίδι. Ο παίκτης δηλαδή να γίνει ενεργό στοιχείο πιο σφαιρικά σαν άτομο και χαρακτήρας - όχι απλά να αποφασίσει ποιον αντίπαλο θα αντιμετωπίσει πρώτα. Φυσικά λίγοι είναι οι τίτλοι που έχουν αυτά τα στοιχεία, απο το λίγο που μπορώ να ξέρω την αγορά. Πιστεύω όμως ότι αυτή η τάση θα κερδίσει έδαφος τα επόμενα χρόνια - ίσως όχι στο βαθμό να εξαλείψει τα ως τώρα παιχνίδια αλλά αρκετά ώστε να δημιουργήσει το δικό της χώρο στην αγορά.

Και βέβαια πέρα από όλα αυτά υπάρχει η σκέψη ότι όταν ξεπερνάει κάνεις τις κάποιες ώρες την εβδομάδα(;) που αφιερώνει σε αυτά, όσο και να νιώθει ότι ξεδίνει, ότι ξεφεύγει και ξεχνάει τα καθημερινά, στη πραγματικότητα δε παύει να αλληλεπιδρά με μια οθόνή και ας (κυβερνο-)συναναστρέφεται έμμεσα και με άλλους ανθρώπους. Υπάρχουν παιχνίδια δηλαδή (τα καινούρια παιχνίδια ρόλων που παίζονται και στο Διαδίκτυο είναι το κύριο παράδειγμα) που σου επιτρέπουν - αν τα αφήσεις και αν το θελήσεις - να αποποιηθείς ουσιαστικά τη ζωή σου και να ζεις στο φανταστικό περιβάλλον που αυτά σου προσφέρουν. Στοιχεία αυτής της εισβολής του φανταστικού στο ρεαλιστικό είναι ποικίλα. Από την πώληση λογαριασμών Ultima Online και Everquest (παραδείγματα τέτοιων παιχνιδιών ρόλων) για πραγματικά λεφτά ως το παίξιμο τέτοιων παιχνιδιών μανιωδώς μέχρι και στο διάλειμμα για φαγητό μέχρι τα συνέδρια που γίνονται με αντίστοιχα θέματα μέχρι..., μέχρι,... μέχρι.... Απίστευτα δελεαστικο και απίστευτα (και εξώφθαλμα!) ψεύτικο ταυτόχρονα.

Προσωπικά χαίρομαι που (όσο και αν δε μου αρέσει αυτή η φράση) δεν είμαι σε τέτοιο στάδιο... Και που τελικά γράφω για αυτά σε αυτό εδώ το μέρος αντί να παίζω ακόμα - όπως ίσως θα έκανε κάποιος άλλος ή και εγώ παλιότερα...