Φλας

Ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι και άκουγα ραδιόφωνο. Μελωδία. Ένα τζινγκλάκι έλεγε απόσπασματα από ένα θεατρικό έργο που αναφερόταν στον Πλάτωνα και την αναλογία του για την κοινωνία που κάθεται σε μια σπηλιά με τη πλάτη της στο άνοιγμα και βλέπει στον τοίχο της σπηλιάς τις σκιες που δημιουργούνται από το φως που μπαίνει. Εκεί υπάρχει το ερώτημα του τι νόημα έχουν τα ερεθίσματα και οι συγκινήσεις που προέρχονται από τον κόσμο των σκιών και των αντανακλάσεων. Κλασικά συνέχισα το συνηθισμένο συνειρμό ότι εκεί πρέπει να έρθει ο "πεφωτισμένος" που θα δείξει στους πολλούς αυτό που δε μπορούν να δουν και να τους βγάλει από τη σπηλιά.

Και αμέσως μετά σκέφτηκα ότι όλο αυτό μοιάζει πολύ με μια πιο σύγχρονη ιστορία. Το Matrix (!). Ο Neo κατάφερε με κάποιο τρόπο να καταλάβει ότι όλα αυτά που υπάρχουν γύρω του δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας αντικατοπτρισμός, μια απάτη. Και αναπόφευκτα μετά ξεκινάει το έπος του ενάντια στις μηχανές που έχουν στήσει και συντηρούν τον ψεύτικο αυτό κόσμο γύρω από τους ανθρώπους με σκοπό να... τι; Όχι ακριβώς να γλιτώσει όλους αυτούς που είναι θύματα αυτής της απάτης αλλά να επιτρέψει σε όσους ήδη έχουν δει το αληθινό φώς να επιβιώσουν.

Καλά ξεκίνησε η αναλογία που γεφυρώνει 2500 χρόνια αλλά δε κλείνει το ίδιο επιτυχώς.