Τυχαίες πράξεις θεάματος

Την προηγούμενη εβδομάδα έκανα ένα-δυο πράγματα που δεν τα είχα ξανακάνει - και ένα δύο που τα είχα ξανακάνει πολλάκις...

Την Κυριακή παρόλο που προσπάθησα να τραβήξω δυο γνωστούς μου να βγούμε κανείς δεν ενδιαφέρθηκε. Και έτσι προκειμένου να κάνω τα ίδια και τα ίδια πάλι πήγα μόνος μου. Το μέρος: το επικό club Sankeys Soap στη μέση του πουθενά του βόρειου Μάντσεστερ. Το γεγονός: Προκριματικοί freestyle hip-hop για τη Νοτιοδυτική Αγγλία. Εν ολίγοις αυτό σημαίνει "διαγωνισμός" μεταξύ 12 MCs (μτφρ;) οι οποίοι χωρίζονται σε ζευγάρια και ανταλλάσουν αυτοσχέδιες (υποτίθεται) ρίμες σε 2 σετ των 45" ενώ από πίσω ο DJ παίζει το σχετικο πωρωτικό μπιτ. Στο τέλος το πλήθος αποφασίζει δια βοής ποιος ήταν ο καλύτερος - σε περίπτωση ισοβαθμίας, το μπιτ χάνεται και ακολουθούν άλλα 30" από τον καθένα - acapella.... Απλοί κανόνες. Δεν επιτρέπεται η σωματική επαφή και η αναφορά σε μανάδες και πατεράδες (τα αδέρφια και λοιποί συγγενείς είναι οκ απο ότι φαίνεται). Όποιος έχει δει το 8th Mile καταλαβαίνει τι εννοώ.

Μετά από 15λεπτο περπάτημα σε έρημους δρόμους με εγκαταλελειμμένα κτίρια και αποθήκες έφτασα σε ένα γωνιακό κτίριο ακριβώς σαν όσα είχα περάσει με μια σκονισμένη επιγραφή. Αν δεν ήταν οι 2 μπράβοι απ' έξω δε θα το βρισκα. Περίμενα να βρεθώ σε ένα καταγώγιο με αίματα στα πατώματα και εκεί που ένα λάθος βλέμμα μπορεί να σου προκαλέσει μεγάλη ζημιά. Περίμενα να είμαι η μύγα μέσα στο γάλα (ή εν προκειμένω το γάλα μέσα στις μύγες) ανάμεσα σε όλους τους μαύρους εγκληματίες του Μάντσεστερ. Κάθε άλλο. Στην πόρτα με ψάξαν μεν αλλά μου πήραν τις τσίχλες (!) γιατί κολλάνε στο πατωμα ("club policy"). Μέσα η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου ήταν φοιτητές, λευκοί και υπερβολικά καθωσπρέπει. Οι "σκιώδεις χαρακτήρες", αν και υπήρχαν, αποτελούσαν εξαίρεση. Η είσοδος πανάκριβη όπως και οι μπύρες στο μπαρ.

Όταν έφτασα είχαν ξεκινήσει οι διαδικασίες και πρέπει να πω ότι μάλλον απογοητέυτηκα. Γενικά ήταν πεσμένα τα κέφια και ήταν λίγοι αυτοί που έκαναν το πλήθος να ζωντανεύει κάπως. Ίσως έφταιγε και το γεγονός ότι διάφορες απειλές και βρισιές στα Αγγλικά δεν είναι εύκολο να ακουστούν και να εκτιμηθούν σε χώρο με χάλια ακουστική και πολύ κόσμο όταν αυτός που κρατάει το μικρόφωνο μιλάει πιο γρήγορα από ότι σκέφτεται. Είπα θα βελτιωθούν τα πράγματα στους επόμενους γύρους. Όπως και έγινε αφού μεσολάβησε ο DJ με "το κομμάτι του" (αυτοσχεδιασμός πάνω στα πικαπ, σκρατς και μίξεις - όχι και άσχημα) καθώς και με τις δύο μπάντες της βραδιάς να προμοτάρουν τα κομμάτια τους και να κάνουν από λίγο freestyle κ αυτές (κυρίως άσχημα). Ό τελικός ήταν για γευρά νεύρα - δε θα ήθελα με τίποτα να είμαι στη θέση κανενός από τους τρεις που έπαιρναν το μικρόφωνο με τη σειρά για να την πουν ο ένας στον άλλο. Συνολικά ο τελικός κράτησε πάνω από μισή ώρα - και νόμιζα οι παρουσιάσεις που κάνω εγώ είναι ψυχοφθόρες... Ο νικητής (κάποιος Lazee, λευκός όπως οι 11 στους 12 διαγωνιζόμενους άλλωστε) το άξιζε και με το παραπάνω. Μου φάνηκε απίστευτο πως την έλεγε με απίστευτη άνεση στους αντίπαλους και μάλιστα με ομοιοκαταληξία. Και το πλήθος οργίαζε απο κάτω σε κάθε πετυχημένη ρίμα τις οποίες και τις σκεφτόταν σίγουρα εκείνη τη στιγμή. Με μια κουβέντα, τα έδωσε όλα.

Η όλη εμπειρία μου κέντρισε το ενδιαφέρον - σίγουρα θα προσπαθήσω να παρακολουθήσω κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα. Παλιότερα ακολουθούσα την ελληνική σκηνή κάπως όταν ήταν στην αρχή της, αρχές 90 ίσως; Η οποία σκηνή φημολογείται ότι είναι από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη - για περισσότερα εδώ - και ξέρω ότι οργανώνονται αντίστοιχες "μάχες".

------

Πολλούς μήνες πριν ο φίλος μου ο Μάρτιν μου είχε προτείνει να πάμε στο γήπεδο. Φιλικό Αγγλία-Ιαπωνία. Ποτέ δεν ήμουν φίλος του σπορ - αν εξαιρέσεις κάτι ματωμένα γόνατα στο δημοτικό - αλλά είπα γιατί όχι, εδώ που είμαι δεν λέει να φύγω και να μην έχω πάει. Δεν πήγα στο Θέατρο βέβαια αλλά και το καινούριο γήπεδο της City δεν ήταν κ άσχημο. Μετά από τη σχετική σαβουροβορά σε πολυεθνικό κοτοπουλάδικο, το κόψαμε ποδαράτο μέχρι εκεί. Οι δρόμοι κατάμεστοι από Άγγλους φιλάθλους. Βαμμένα πρόσωπα, μαλλιά, παρδαλά καπέλα, φωνές, κακό τα συνηθισμένα - καθώς και αυξημένη αστυνομία. Παραδόξως πως υπήρχαν και πολλοί ασιάτες παντού - τουλάχιστον 5 διαζώματα όπως είδαμε μετά. Αυτό που ήταν ακόμα πιο παράξενο ήταν ότι περίπου όσοι υποστήριζαν την Ιαπωνία, άλλοι τόσοι υποστήριζαν και την Αγγλια. Θέαμα.

Στο γήπεδο όλα πολυ πολιτισμένα και απλά. Περίμενα εξονυχιστικούς σωματικούς ελέγχους, συνάντησα μια περιστρεφόμενη πόρτα που άνοιγε αυτόματα με το εισιτήριο μας σε μορφή πιστωτικής κάρτας. Περίμενα μεθυσμένους Άγγλους οπαδούς, συνάντησα οικογένειες, ζευγάρια και παρέες. Και ελάχιστη αστυνομία - περίπου ένας αστυνομικός ανά διάζωμα; πολλά λέω - την οποία ο φίλος μου θεώρησε υπερβολική.

Το παιχνίδι ήταν μάλλον μέτριο. Τα γκολ (1-1 έληξε) κατά λάθος μπήκανε. Η Αγγλία σκόραρε με τον Όουεν να πλασάρει την μπάλα που ξέφυγε από τα χέρια του τερματοφύλακα και η Ιαπωνία στα τελευταία λεπτά ισοφάρησε περισσότερο επειδή οι γηπεδούχοι ειχαν χαλαρώσει παρά επειδή το πάλεψε η ίδια. Υπήρχαν μερικές καλές σκηνές αλλά γενικά η όλη εμπειρία δε με έκανε να αλλάξω γνώμη γιατί δεν έφαγα τα νιάτα μου να ξεπαγιάζω και να τρώω ξύλο βλέποντας "σώβρακα και φανέλες". Άλλη φορά (;) θα δοκιμάσω κάτι λιγότερο "φιλικό".

------

Πέμπτη είπαμε να πάμε σε μια βραδιά ονομάτι Χ-Offender σε ένα μπαρ στο κέντρο. Αυτό σήμαινε κυρίως μουσική από μπαντες με γυναικείες φωνές - κατά προτίμηση υστερικές. Το μέρος μάλλον ελαφρώς άδειο - καμιά 30αριά άτομα όλα μικρότερα των 25 μέτρησα μια στιγμή. Επανάληψη των ίδιων προσώπων για άλλη μια φορά. Συντριπτική πλειοψηφία ομοφυλόφιλοι και λεσβίες. Και εμείς το ελληναριό - η γνωστή μειονότητα. Τυχαία στιγμιότυπα: Το μπλουζάκι του κουρασμένου gay μπαρμαν ειχε τον αριθμό 3 και από κάτω τη λέξη some σε στιλ μπλούζα του ράγμπι. Δυο λεσβίες να φιλιούνται, να φεύγουν και η μία να ξανάρχεται αργότερα. Τυχαίοι εναγκαλισμοί και αβρότητες ανεξαρτήτου φύλου ή διάρκειας γνωριμίας. Χορός χωρίς ρυθμό ή καμιά φορά και χωρίς αισθητή κίνηση. Κι όλα αυτά μέσα από το κίτρινο πρίσμα του αλκοόλ.

Συνολικά, οι τρεις εμπειρίες ήταν μάλλον όχι έντονες παρόλο είχαν την προοπτική να είναι πολύ δυνατές απλά και μόνο επειδή ήταν καινούργιες και διαφορετικές. Αντίθετα, η Παρασκευή και το Σάββατο που έκανα λίγο πολύ τα ίδια με προηγούμενες βδομάδες - βλ. προηγ. - πέρασα πολύ καλύτερα. Καμία λογική. Προφανώς. Ή απλά "γερνάω" (άντε παλι) και αποκρυσταλλώνονται οι απόψεις μου περί του τι σημαίνει διασκέδαση και ψυχαγωγία.

Μιλώντας για καινούργιες και μοναδικές (δυό φορές τον αιώνα είναι ένας καλός ορισμός του όρου) εμπειρίες, την Τρίτη το πρωί έχουμε δουλειές.