Glastonbury, μέρα 5η ή οι Muse

Κυριακή λοιπόν. Τελευταία μέρα και το εγερτήριο είναι στις 2, βεβιασμένο εώς και βάρβαρο για να προλάβω να ακούσω τη θεϊκή φωνή (αλλά όχι και τίποτα άλλο) των Divine Comedy.


Γυρνώντας στη σκηνή για ανασυγκρότηση σταματάω να ακούσω την δις Joss Stone για την οποία πολλά ακούγονται τελευταία. Αγγελική φωνή και ομορφιά, γέλιο μωρού και γοητευτική βραχνάδα που μόλις γίνεται αισθητή - γιατί τα τραγούδια της να είναι τόσο όμοια όμως; Έφυγα πριν τελειώσει.

Σειρά έχει ο κύριος James Brown και η "ορχήστρα του". Ή μάλλον κυρίως η ορχήστρα του γιατι με κανά 20άλεπτο εισαγωγή με σόλο από ένα-ένα τα όργανα πριν βγει και άλλο τόσο αφού έφυγε από τη σκηνή, δεν ακούμε τόσο τον ίδιο αλλά τους παραστεκόμενους του. Ο ίδιος πρέπει να είναι και 700 χρονών άλλωστε. It's a man's world, Sex machine, I feel good και ό,τι άλλο είπε το μοιράστηκε μαζί τους. Παρόλα αυτά, κάποια στιγμή αφαιρούμαι και κοιτάζω το πλήθος γύρω μου - μόνο για να συνειδητοποίησω λίγο μετά ότι έχω αρχίσει να χορεύω! Είναι απίθανη η ενέργεια που μεταδίδει στο κοινό - ο ορισμός του συνεπαίρνω. Ο godfather of soul έκανε τα μαγικά του και πάλι - όπως φαίνεται άλλωστε και από το γεγονός ότι η 1.5 ώρα που είχα πει ότι θα αφιερώσω εκεί πέρασε χωρίς να το καταλάβω με συνέπεια να αργήσω για την επόμενη μπάντα στο Other stage.

Που δεν είναι άλλοι από τους Belle & Sebastian - ίσως το καλύτερο live στο φεστιβάλ. Πραγματικά υπέροχοι. Αν και το πρώτο μέρος είναι προορισμένο για τους πιο fan/γνώστες του συγκροτήματος, τόσο αυτό όσο και το δεύτερο μέρος είναι πάρα πολύ καλό. Συνολικά πρέπει να πέρασαν 4-5 κιθάρες/μπάσα, 2-3 αρμόνια, φλάουτο και άλλα πνευστά, βιολιά, κρουστά και καμια 10αριά φωνές από την σκηνή. Μιλάνε με τον κόσμο, λένε αστεία και η μουσική τους είναι απίστευτη. Στο τέλος ανεβάζουν και 2-3 άτομα από το κοινό να παίξουν. Κάποιοι λένε ότι είναι πλέον σε παρακμή αλλά εμένα μου φάνηκαν μια χαρά σε φόρμα. Προς το τέλος αρχίζει να βρέχει καταρρακτωδώς και αμέσως μετά εμφανίζεται ένα διπλό ουράνιο τόξο από άκρη σε άκρη του stage. Τέλεια.

Επόμενο προσκύνημα στον κύριο Μorissey που μου φαίνεται μάλλον πολύ θεατρικός - εώς και δήθεν. Νιώθει disgusting συνέχεια λέει. Εντυπωσιακή παρουσία σίγουρα αλλά ας μείνουμε στα τραγούδια (παλιά και νέα) που τα λέει και τα ευχαριστιόμαστε - αν και το κοινό του είναι μάλλον μικρό (σχετικά) και μετριοπαθές. Στο Everyday is like Sunday σηκώνονται οι τρίχες μου - από το κρύο ή τη φωνή του δε ξέρω.




Ανασυγκρότηση για άλλη μια φορά στη σκηνή όπου παραπαίουμε μεταξύ Muse, Orbital και Television. Δυστυχώς διαλέγουμε τους πρώτους (ευτυχώς όχι τους τελευταίους τουλάχιστον) - όπως διάβασα μετά ήταν το κύκνειο άσμα των Orbital. Οι headliners της βραδιάς παίζουν μάλλον βαρετά και τα τραγούδια τους είναι επαναλαμβανόμενα. Η όποια μελωδία χάνεται μέσα στο θόρυβο και ένα-δυο σόλο στα keyboards είναι μάλλον από επιδειξιομανία παρά για άλλο λόγο. Ξεχωρίζει το Sing for absolution που για κάποιο λόγο θα μου κολλήσει για μερικές μέρες.


Μετά από το πιο βρώμικο και νόστιμο english breakfast/hotdog που έχω φάει και εν μέσω απείρου κόσμου και βεγγαλικών που σημαδεύουν τη λήξη του φεστιβάλ, οδεύουμε για τελευταία φορά προς το Lost Vagueness. Πηγαίνουμε κατευθείαν στο Chapel ευχόμενοι για μια επανάληψη του χθεσινού event αλλά από έξω φαίνονται ιδιαίτερα ήσυχα τα πράγματα. Ο λόγος; Έχει γίνει διακοπή ρεύματος και μέχρι να πάρει κάποιος πετρέλαιο για τη γεννήτρια δε κινείται τίποτα. Ο εφιάλτης του κάθε παρουσιαστή γίνεται πραγματικότητα. Κάποιος από τους οργανωτές έχει ανέβει στο ρινγκ και τραγουδάει και λέει ανέκδοτα. Όταν στερεύει παίρνουν σειρά κάποιοι από το κοινό και ανεβαίνουν στο ρινγκ για λίγο. Κάποιος από το κοινό φωνάζει "Get some diesel!", μια άλλη φωνή του απαντάει "Rooney, Rooney!". Όλα εντελώς χύμα.

Κάποτε επανέρχεται το ρεύμα και σιγά σιγά τα πράγματα μπαίνουν σε τάξη πάλι. Ξεκινάει ένα θεατρικό για το πως ο πειρασμός με τη μορφή μιας γυναίκας κολάζει έναν ιερέα που ενδίδει και μετατρέπεται σε δαίμονα. Όλα αυτά με τραγούδι, χορό, ακροβατικά, παράξενα μακιγιάζ και μια οθόνη πάνω από τη σκηνή να δείχνει περιέργα κλιπάκια αναμεμιγμένα με την παράσταση. Ακολουθεί μια τραγουδίστρια/pole-dancer με υπνωτικό Β-movie ρεπερτόριο παράξενα ελκυστικό. Στη συνέχεια περισσότερα ακροβατικά από μια αναρριχόμενη σε σχοινί καλλονή. Εν μέσω του νούμερου δεύτερη διακοπή ρεύματος. Αυτή τη φορά για τα καλά - η γεννήτρια έπνευσε τα λοίσθια. O κόσμος αραιώνει σιγά σιγά και ο μπράβος μας ενθαρρύνει να "finish our drinks and our spliffs and leave". Η αναζήτηση νέου χώρου μεταξύ των εναπομείναντων fancy dress disco και indian techno αποβαίνει άκαρπη και με την κούραση των προηγούμενων πέντε ημερών να με βαραίνει, παίρνω το δρόμο προς τη σκηνή.