Κρισιμότητες

Η ζωή μπερδεύει. Τα θέλω μπλέκονται με την λογική, με τα θέλω των άλλων. Ο νους ξέρει αλλά δε πιστεύει και όλα αυτά σωρεύονται, μέχρι που μια κίνηση χιλιοπαιγμένη, ένας λόγος χιλιοειπωμένος αναγκάζει το οικοδόμημα να καταρρεύσει μέσα σε μια στιγμή, σε ένα εσωτερικό κλικ. Τώρα τα συντρίμμια κοιτώντας, όλα είναι πιο απλά, όλα είναι πιο καθαρά, ωσότου τουλάχιστον η διαδικασία ξαναρχίσει σε ένα γαϊτανάκι αυτό-οργανωμένων κρισιμοτήτων. Λατρεύω την οσμή του χώματος μετά την καταιγίδα, είναι τότε που όλα στήνονται και καταρρέουν μέσα από μια γαλήνια ματιά.

Λειψός

"Κύριε, γιατί είστε λειψός;"

Ο ειρμός των σκέψεών μου ανεκόπη.
Και επειδή η φωνή ήταν παιδική το βλέμμα μου περιπλανήθηκε γύρω μου χαμηλά.

"Κύριε, γιατί είστε λειψός;"Επανέλαβε όταν εστίασα στα μάτια του.

Αν αγόραζα κάτι θα πίστευα ότι δεν έδωσα το αντίστοιχο αντίτιμο. Το πρόσωπο του παιδιού ήταν πολύ σοβαρό για να με περιπαίζει. Μου ερχόταν να το σαρκάσω. Να του πω πως το πρωί που σηκώθηκα έλεγξα πως δεν μου λείπει κανένα μέλος. Άμεσα όμως αγχώθηκα μήπως δεν φοράω κάτι. Τα χέρια μου με ψηλάφισαν και μια ταχεία οπτική σάρωση με καθησύχασε.

Τι εννοεί λοιπόν; Δεν κρατήθηκα και με ειρωνική διάθεση που απεικονιζόταν στο στραβό χαμόγελό μου του πισωγύρισα την ερώτησή του:

"Γιατί είμαι λειψός;"

"Εσείς δεν ξέρετε;" Αντέκρουσε ξαφνιασμένο με απόλυτη σοβαρότητα.

Το ύφος του με εκνεύρισε, κράτησα, όμως, προς τα έξω την ψυχραιμία μου και με μια προσποιητή διάθεση νουθεσίας το παρατήρησα:

"Δεν σου έχουν πει πως το να περιπαίζεις τους άλλους, και μάλιστα τους μεγαλύτερους, είναι αγένεια; "

"Το να λες αυτό που βλέπεις και αισθάνεσαι είναι αγένεια;" Ρώτησε και ανέβασε θλιμμένα τα μάτια προς τον ουρανό.

Δεν έβρισκα άλλο νόημα στη συζήτηση και προχώρησα. Σε απόσταση έξι αναπνοών ασυναίσθητα τα χέρια μου αναζήτησαν τις τσέπες μου σαν να ένιωθαν ότι μου λείπουν τα κλειδιά. Αισθάνθηκα την ανάγκη να γυρίσω να βρω το παιδί, αλλά ήξερα ότι αυτό είχε ήδη χαθεί και εγώ θα έμενα χωρίς να ξέρω τον λόγο λειψός, έτσι τελείωσα την έβδομη αναπνοή μου.

Με τις φλέβες μου να πάλλονται.

Με το "New Dawn Fades" στη διαπασών να ξεσχίζει τον αέρα γύρω μου, ορμώ στη στροφή. Ξεχνώ ό,τι είμαι, ό,τι ποθώ, δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο ο αέρας που σχίζω και χαράζει το πρόσωπό μου. Τα μάτια καθάρια, υγρά και εγώ ορμώ να τυλιχτώ στις φλόγες. Πίσω από τα αυτιά μου νιώθω τις φλέβες μου να πάλλονται και εσύ ρωτάς τι σημαίνουν όλα αυτά για εσένα. Σε ρωτώ και εγώ, γιατί όταν είμαι ευτυχισμένος ο λύκος βρυχάται μέσα μου έτοιμος να κατασπαράξει; Γιατί αποζητώ την καταστροφή για ό,τι με κόπο και σύνεση χτίστηκε; Γιατί όταν το συναίσθημα με έχει κατακλύσει νιώθω τον πάγο να ξεχειλίζει από το βλέμμα μου; Ποιος παραλογισμός με τραβά να σαρκάσω, να πληγώσω ό,τι αγαπώ; Και πριν με πάρει η στροφή στέκομαι και σε κοιτώ. Βλέπω την αντανάκλαση μου στο πρόσωπό σου να μου χαμογελά με την ίδια ειρωνεία που νιώθω σχηματισμένη στα δικά μου χείλη. Και τότε ο λύκος χάνεται και το χαμόγελο γίνεται αγκαλιά, αγκαλιά ικανή να χωρέσεις ολάκερη μέσα.

Ένα τραγούδι...

άρχισε να κυλά από τα χείλη μου.

Μιλούσε για αγάπες,
απολιθωμένες τριανταφυλλιές,
που άνθη δεν είχαν, μόνο ρίζες βαθιές,
αναμνήσεις στις παλάμες μου χάραζαν
αρνούμενες να ξεριζωθούν.

Ψιθύριζε για ένα κορμί γυμνό,
λευκή ρωγμή στο σκοτεινό πέτασμα της μνήμης μου,
ιερή εικόνα του έρωτα,
που κατέβαινε τη ραχοκοκαλιά μου
για ακόμα μια φορά.

Ελεγούσε για θανάτους,
ανθρώπους που λύγισαν,
άλλους που πάλεψαν,
για αυτούς που χάθηκαν
προτού ακούσουν ότι τους αγαπώ.

Παιάνιζε για τα αδέλφια,
αποκούμπια τα οποία ο ίδιος διάλεξα,
στον καιρό της πρώτης νιότης μου,
που ακόμα στα πρόσωπά τους βλέπω
τη ζωή μου να κυλά.

Γελούσε για την ύπαρξη,
όπως ένα νήπιο
σαν καταφέρνει τα πρώτα του βήματα,
ίσως σκοντάφτοντας και πέφτοντας,
μα πάντα προχωρώντας.

Υ.Γ. : Επειδή το χρωστούσα στην παπαρούνα, το θέλησε η μπλιμ και επειδή περιμένω τον Thrass να με προσκαλέσει να παίξουμε τα "μήλα".

Ο Φαύνος και ο Άνεμος.

Στην αφήγηση είναι πολύ σημαντικό να μη ξεχνιέται ο λόγος που μας ωθεί να εξιστορήσουμε κάτι. Ένα έργο είναι σαν ένας πολύτιμος λίθος, όσο καλή και να είναι η πρώτη του ύλη, απαιτεί ένα τεχνίτη για να αναδείξει την ομορφιά του. Βασικά ένας καλός τεχνίτης μπορεί να μετατρέψει ακόμα και τα ψεγάδια σε γοητεία, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους που ακόμα και το αψεγάδιαστο δυσκολεύονται να το αναδείξουν. Αφορμή για το κείμενο είναι δύο ταινίες: «Ο Λαβύρινθος του Φαύνου.» και «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι.»

Στην πρώτη ταινία, ο Τόρο μπλέκεται στον ίδιο τον λαβύρινθο που στήνει, χάνει τον μίτο και λαβυρινθοδρομεί χωρίς να φτάσει ποτέ στην καρδιά του έργου του, μένει στις παρυφές του. Η κρίση του επιφανειακή, ένα καλολουστραρισμένο ακραία βίαιο παραμύθι χωρίς ψυχή. Η κάμερα ξέρει να στηθεί, η φωτογραφία ξέρει ομολογουμένως πολύ καλά τη δουλεία της, υπάρχουν απολαυστικές ερμηνείες και ένα σενάριο πολύ αξιόλογο, αλλά αυτός που πρέπει να τα δέσει όλα με την μαεστρία του κάπου χάνεται. Μοιάζει με ένα υπερενθουσιώδες μαθητούδι που θέλει να τα πει όλα, αλλά στην προσπάθειά του χάνει την ουσία.

Στην δεύτερη ταινία, ο Λοουτς ξέρει τι θέλει να πει, φυσά δυνατά, γιατί φυσά μέσα από το ίδιο του το είναι και κάνει το σελινόιντ να χορεύει. Στήνει την ταινία του λιτά, ίσως να μην έχει τις καλύτερες ερμηνείες, ίσως το μοντάζ να είναι κάπως άκομψο, ίσως και η ιστορία να μην είναι κάτι το πρωτότυπο, αλλά ο τεχνίτης εδώ έχει την κρίση να θυσιάσει ώστε να μείνει κοντά στην ψυχή του έργου. Ξέρει πως να κρύψει τα ψεγάδια κάτω από τη φωτεινότητα του συνόλου.

Οι δύο ταινίες διαδραματίζονται σε πολεμικό περιβάλλον και οι δύο ασκούν δίχως ίχνος διακριτικότητας αριστερή πολιτική προπαγάνδα, αλλά κατ' ουσία και οι δύο ταινίες προσπαθούν να πραγματευτούν το ζήτημα των επιλογών και της κρίσης. «Συμπεριφερόμαστε σα να έχουμε ελεύθερη βούληση» νομίζω ότι είχε παρατηρήσει ο Καντ. Αλλά λίγοι από εμάς μπορούν να κρατούν την κρίση τους καθάρια, οι περισσότεροι είμαστε πάντα έτοιμοι να απαρνηθούμε την κρίση μας στο προφανές για να συμμορφωθούμε στις κραταιές απόψεις, είμαστε ικανοί να υπακούσουμε τις όποιες εντολές, της όποιας εξουσίας, υπερπηδώντας την κρίση μας. Οι πρωταγωνιστές των δύο ταινιών καλούνται να επιλέξουν, να κρίνουν. Στον Φαύνο αυτό πράττεται αρχέγονα, αντλούνται οι απαντήσεις από τις παρορμήσεις, ενώ στον Άνεμο δεν κυριαρχούν οι ρίζες, δεν υπακούεται τυφλά το συναίσθημα, παρεμβάλλονται η αισθητική και η λογική.

Ακριβώς έτσι ο Τόρο χάνει το παιχνίδι, διότι "η υπακοή για την υπακοή" στις φαντασιώσεις και παρορμήσεις σημαίνει ότι εντέλει σκηνοθετεί χωρίς κρίση, χωρίς την ικανότητα να θυσιάσει ώστε να επιβιώσει η ουσία της ταινίας. Ο Λόουτς εξαρχής παλεύει με τις ίδιες του τις εμμονές, προσπαθεί να τις τιθασεύσει, ίσως χωρίς να τα καταφέρνει, αλλά ακόμα και οι προπαγανδιστικές χοντράδες του είναι γοητευτικές, διότι στο έργο του το συναίσθημά παλεύει με την λογική και κανένα από τα δύο δε συμμορφώνεται, το καθένα ακολουθεί την κρίση του και η αντίθεση αυτή γεννάει την ουσία.

~~~ο~~~

Η γιαγιά μου ήταν αντάρτισσα στο Δημοκρατικό Στρατό. Στα βουνά τους θέριζε η πείνα, ένα παιδί 15 με 16 χρονών δεν άντεξε, άρπαξε και έφαγε τη μερίδα του ψωμιού ενός συντρόφου του. Το παιδί πιάστηκε. Το πέρασαν άμεσα από στρατοδικείο. Το καταδίκασαν σε θάνατο. Το άρπαξαν δύο και το σέρναν παράμερα. Η γιαγιά δεν άντεξε, "Πού το πάτε το παιδί σύντροφοι;" φώναξε, ορμώντας να τους σταματήσει. Δεν το γνώριζε το παιδί, αλλά της θύμιζε τα δικά της μικρότερα αδέλφια. "Ένα παιδί είναι που πείνασε. Ήθελε να φάει λίγο ακόμα. Πώς να χορτάσει από τα ψίχουλα που μας ταΐζουν;" "Πώς να χόρταινε το παιδί; αναρωτιέται και σήμερα στα 83 της. "Μου είπαν να σωπάσω, πως δε θα το εκτελούσαν, πως θα το πήγαιναν σε ένα άλλο διπλανό τάγμα στην απέναντι πλαγιά." Την βάσταξαν άλλοι σύντροφοι, αλλά τα μεγάλα γκριζοπράσινα μάτια της βουρκώνουν ακόμα για το παιδί που άφησε να χαθεί. "Ένα παιδί ήταν." Την νιώθω, μου σφίγγεται το στομάχι, αλλά ξέρω πως αν ήμουν στη θέση του αξιωματικού που το δίκασε και εγώ θα το εκτελούσα. Αν υπάρχει κόλαση θα καιγόμουν σε αυτήν για αυτή την πράξη μου. Θα θυσίαζα την μονάδα για χάρη του συνόλου. Η κρίση δεν πρέπει να συμμορφώνεται στο συναίσθημα, δεν πρέπει να υποτάσσεται σε αυτό.

Μικρά καθημερινά μαθήματα 3/3

(post #333: για τα 3 χρόνια λειτουργίας του blog)

Ένας λόγος που μου αρέσει να γράφω όπως γράφω στο blog είναι ότι εδώ μπορώ να μιλάω χωρίς να τηρώ φόρμες, συχνότητα γραψίματος κλπ και το - βασικότερο ίσως - χωρίς να χρειάζεται να εξηγώ. Αυτό το τελευταίο ειδικά είναι τρομερά δυσεύρετο και σημαντικό. Γράφω όπως θέλω εγώ και το αν θα καταλάβει κάποιος τα όσα γράφω είναι δευτερεύον. Αν δεν τα καταλάβει κανείς δεν έγινε και τίποτα - κατάλαβα εγώ. Αν πάλι κάποιος, όχι μονο καταλάβει αλλά απαντήσει κιόλας (και εγώ καταλάβω ότι κατάλαβε), έχω το επιπλέον κέρδος ότι έχω επικοινωνήσει. Δε μιλάω για την ακόμα μεγαλύτερη επιβεβαίωση και στιγμιαία ικανοποίηση ότι ανήκω κάπου (σε ένα παροδικό δίδυμο) στην περίπτωση που ο άλλος, έχοντας περάσει τα παραπάνω, συμπλέει κιόλας. Ή για την ακόμα σπανιότερη περίπτωση όπου είτε μέσω της συμφωνίας είτε μέσω της διαφωνίας, με πάει λίγο παραπέρα.

Περί φόβων και μαχών.

Τι συμβαίνει μέσα μου φίλε;

Γιατί πονώ; Γιατί δειλιάζω;

Γιατί η ψυχή μου σκούζει;

Γιατί μόνο την τρέλα μου κρατώ;

Γιατί το γέλιο μου έχω κάνει αρχηγό;

Γιατί με σέρνω σε μονοπάτια φοβισμένα;

Γιατί δε βρίσκω δρόμο μέσα από εδώ;

Όχι, φίλε μου, αγκαλιά δε ζητάω, απλά μια σκουντιά.

~~ο~~

Προσπαθώ να θυμίσω στον εαυτό μου κάτι που τον τελευταίο καιρό συνέχεια λησμονώ. Πρέπει πάντα να μάχεσαι με όλη σου την ψυχή ως το τέλος. Επειδή, όμως, η ζωή είναι ένα συνεχές παιχνίδι πρέπει να παλεύεις και μετά από αυτό που πιστεύεις για τέλος. Τα δόντια να τα έχεις σφιγμένα, όχι από σύσπαση θυμού ή πόνου, αλλά γιατί γελάς. Όλα είναι μια συνεχής πάλη και εξαρτάται μόνο από εσένα αν θα πετάξεις την λευκή πετσέτα.

~~ο~~

Ποτέ μη λησμονήσεις φίλε μου ότι στη ζωή ο μεγαλύτερος αντίπαλος σου είναι ο ίδιος σου ο εαυτός.

Enjoy the ride.

Το παραμιλητό ενός Λύκου.

Μου αρέσει να τρέχω ξένοιαστα στα δάση, να κυνηγώ και ναι, να σκοτώνω. Μα τα δάση μου περιορίζονται μαζί με την ξενοιασιά μου. Μαθαίνω να μην κυνηγώ, μαθαίνω να φυλώ τα πρόβατα, αντί να τα σπαράζω. Μαθαίνω να γαβγίζω αντί να δαγκώνω. Μερικές φορές μου απαγορεύουν και το γάβγισμα γιατί θορυβώ, με αφήνουν μόνο να γρυλίζω.

Κάποτε είχα όνειρα και αυτά χρειάζονταν απέραντα δάση για να απλωθούν. Τώρα που τα δάση συρρικνώνονται μερικά όνειρα δεν άντεξαν και φύγαν, αλλά τα περισσότερα συρρικνώθηκαν μαζί με τα δάση και έγιναν εφιάλτες.

Ποιος είπε ότι ο πολιτισμός βελτιώνει το πνεύμα; Σας ερωτώ, τι είναι καλύτερο να περιμένεις καθημερινά για τα αποφάγια που θα σου πετάξουν ή να βγεις λεύτερα να κυνηγήσεις;

Μη σας λέω ψέματα, τα αποφάγια είναι ασφάλεια. Αν κάνεις ό,τι σου πουν θα στα προσφέρουν σίγουρα, θα σου προτείνουν και το χέρι τους να το γλύψεις. Πάντα προσπαθώ να κρύψω τη φύση μου και να μη δαγκώσω το απλωμένο χέρι, μερικές φορές όμως…

Μετά σκούζοντας γλύφω τις πληγές μου, αλλά γελώ, καθώς το νιώθω, ναι, έχω δόντια ακόμη.

Λεπτές ισορροπίες.

Πάντα να κρατάς την εσωτερική σου ισορροπία. Μόνο όταν οσφρηστείς τη μυρωδιά της στασιμότητας απέκτησε έναν τύραννο στη ζωή σου. Έναν τύραννο που θα σε εξουσιάζει, θα κυριαρχεί πάνω σε κάθε αναπνοή σου, που σα φλόγα θα τρώει ό,τι έχτιζες.

Το μόνο που πρέπει να προσέχεις είναι να μην κάνεις και τον εαυτό σου στάχτη. Είναι λεπτή ισορροπία μεταξύ αυτών που πρέπει να καούν και αυτών που πρέπει να αφήσεις.

Αντί απολογίας.

Ο σοφός είπε ότι σαν δημοσιοποιηθεί ένα κείμενο αποκτά δική του υπόσταση, δική του ερμηνευτική δυναμική. Οι ερμηνείες που θα αποδοθούν στο κείμενο μπορεί να είναι διαφορετικής κατεύθυνσης από ότι θα επιθυμούσε ο γράφων. Ο μαθητής ένευσε το κεφάλι σε ένδειξη κατανόησης. Ο σοφός, όμως, διέκρινε στα μάτια του μαθητή την έλλειψη βάθους στη συγκατάνευση και προσέθεσε.

«Ακόμα και όταν θα νομίζεις ότι ο λόγος σου είναι περιστοιχισμένος από τείχος, να θυμάσαι ότι πάντα υπάρχει μια κερκόπορτα απ’ όπου θα σε χτυπήσει η ερμηνευτική.»

Ως συνήθως ο μαθητής έπρεπε να μάθει δια του ραπίσματος της βίωσης του σφάλματος για να κατανοήσει το βάθος της σοφίας του δασκάλου του, αλλά ίσως όχι ακόμα και της ίδιας της διδαχής.

Περί παραμυθιών ο λόγος.

Δέκα χρόνια θετικισμού, δέκα χρόνια στο μονοπάτι της αναζήτησης της αλήθειας και το μονοπάτι που με οδηγεί; Με οδηγεί στο να διψώ για τα παραμύθια που σκαρφίζεται η ανθρώπινη ύπαρξη για να ομορφύνει τη ζωή της. Με κάνει να καγχάζω τον εαυτό μου για την κάθε φορά που ύψωσα το δάκτυλό μου επιτακτικά, κηρύσσοντας την αυθεντία της επιστήμης εις βάρος των παραμυθιών.

Κάθε παραμύθι είναι ευπρόσδεκτο; Όχι, όχι κάθε παραμύθι, μιλώ για τα όμορφα παραμύθια μόνο. Για τα παραμύθια που έχουν γευτεί το σφυρί της οδύνης πάνω στο αμόνι της γνώσης. Για τα παραμύθια που ψύχονται μέσα στη ροή του χρόνου σαν πυρωθούν μέσα στη θράκα του γέλιου. Για τούτα τα παραμύθια μιλώ. Τούτα τα παραμύθια μου μιλούν μόνο.

Ποιοι διηγούνται τούτα τα παραμύθια; Τα παραμύθια τούτα είναι ανθρώπων που περήφανα γελούν με όσα τους πονούν και δε λυγίζουν. Αυτών που αγαπούν και δε λυπούνται. Ανθρώπων που ερωτεύονται και να ματώσουν δε φοβούνται. Όλων αυτών που το πέρασμά τους άνοιξη μοσχοβολά σαν έχουν πάρει τον ήλιο στο κατόπι.

Και γιατί τα γράφω αυτά; Από ευγνωμοσύνη τα γράφω, από ευγνωμοσύνη...

Του έρωτα...

...την θύρα κρούω

και σαν μου νέψει,

με υποψία τον θωρώ .

~~~ o ~~~

«Για ποιόν Θεό θα πέθαινες;», τον ρώτησε ξάφνου.

«Για κανέναν.», απάντησε κάπως παράξενα ενοχλημένος.

«Αλλά για μια ιδέα;», συνέχισε απτόητη.

«Μάλλον για μια ιδέα, ναι.», κοιτάζοντας την πλέον απορημένος.

«Τότε θα πέθαινες και για έναν Θεό.»

Και πριν προλάβει να της φέρει αντίρρηση συμπλήρωσε κοιτώντας τον γλυκά.

«Για εμένα θα πέθαινες;»

Αυτός άρχισε να γελά, μα η ερώτηση τον είχε ταράξει.

«Ναι, θα πέθαινα.», απάντησε μη λέγοντας ψέματα, μήτε αλήθεια.

Ήξερε πως αυτό είχαν ανάγκη να ακούσουν αυτά τα δύο μεγάλα της μελιά μάτια και δεν είχε καιρό να ψάξει σε τόσο σύντομο διάστημα την ειλικρινή απόκριση μέσα του.

Μα ήταν σα να πέθαινε την ώρα εκείνη, καθώς έβλεπε τα μάτια της να βουρκώνουν. Όχι, δεν τον είχε πιστέψει…

Ένα γέλιο ίδιο λεπίδι

Το ξυράφι κατεβαίνει και το βλέμμα το ακολουθεί. Η λάμα ανεβαίνει ξανά κάτω από τον κρόταφο, σφηνώνεται. Το βλέμμα ξεστρατίζει και καρφώνεται στον εαυτό του, άδειο. Το αισθάνομαι σκληρό, ανέκφραστο. Ποιόν αγαπά το βλέμμα τούτο, κανένα, ούτε το ίδιο του τον εαυτό. Μα το νιώθω που αλλάζει και να το που γελά. Λατρεύει τον βροντερό του ήχο που μοιάζει από έσχατα έγκατα βγαλμένος. Το ξέρω με σαρκάζει, αλλά και εγώ γελώ μαζί του. Παλιά θα αποδεχόταν την πρόκληση, κάνοντας το αίμα να αναβλύσει, αλλά σήμερα γελά. Γελά λυσσαλέα και συνάμα καθάρια, βλέμμα λύκου όμοιο πριν ορμήσει σε κοπάδι. Ναι, θα ήταν αγρίμι όμορφο, λεύτερο να ωρύεται τη νύχτα, να ξεκοιλιάζει ό,τι αγαπά, ό,τι το πονά με την ίδια πάντα έκφραση, μια έκφραση γέλιου, ενός γέλιου ίδιο με λεπίδι, ένα λεπίδι γέλιου.

30

Η μέρα ήρθε μοναχική, όμως το αίμα σε θυμήθηκε, σε αγκάλιασε, σε φίλησε. Το πιο σημαντικό σε θυμήθηκε. Για το αίμα δεν είχες αμφιβολία, οι επιλογές σου περίμενες τι θα κάνουν. Όταν κύλησε το αίμα, σου άφησε μόνη συντροφιά τη ανομολόγητή σου προσμονή.

Γλυκό σα βάλσαμο ήρθε το ημίφως εκ ανατολών, καθώς τελείωνε η μέρα, δίνοντάς σου ελπίδα. Μα δε σου έφτανε του ήλιου ο γόνος και σαν καλωσόρισες το έμπα της επόμενης ημέρας στυφή σου φάνηκε η γεύση της λήθης. Τα κυτία, όπου τακτοποιείς όλη τη ζωή σου, στέναξαν, μη μπορώντας να χωρέσουν τις δικαιολογίες που προσφέρεις στις επιλογές σου.

Όμως, ο χρόνος είναι ποτάμι που όλα τα ξεπλένει, ακόμα και η στυφή γεύση θα φύγει σε λίγο από το στόμα. Εν τέλει η ίδια η λησμονιά θα σε κάνει να χαμογελάσεις.

Η πτώση.

Σάββατο πρωί ξεδιαλέγεις τα άπλυτα του δεκαπενθημέρου, βάζεις πλυντήριο, πλένεις τα πιάτα της εβδομάδας, πλένεις τα μπαλκόνια (πράξη άγνωστης επαναληπτικότητας), απλώνεις τα πρώτα πλυμένα και ξαναβάζεις πλυντήριο.

Τοποθετείς τη σκάλα για να ανεβείς στη ταράτσα, στο τελευταίο σου βήμα η σκάλα πέφτει. Αποκλεισμένος στην οροφή της μονοκατοικίας σου ακούς τα γέλια του γείτονα μαζί με την καλημέρα του. Έρχεται σε βοήθεια και σου στήνει τη σκάλα. Καθαρίζεις τα λούκια της ταράτσας για να φύγουν τα όμβρια ύδατα. Κατεβαίνεις και μαζεύεις τη σκάλα.

Ρίχνεις ένα σφουγγάρισμα για να μην σου δείχνει ο Diafanos την Κυριακή την ασπρισμένη από σκόνη μαύρη του τσάντα και για να μη κάνει ο Void σχόλια περί της τακτικότητας του συμμαζέματος. Κατά τις 12.30 αρχίζεις να ετοιμάζεσαι για να βγεις με την παρέα σου. Σταματάς και το πλυντήριο καλού κακού μη σου κάνει ανακαίνιση στο σπίτι την ώρα της απουσίας σου.

Γυρνάς από την έξοδο κατά τις 19.00 για να προλάβεις τον αγώνα Ελλάδας-Γαλλίας. Εκστασιασμένος από την εξέλιξη του αγώνα χειρονομείς άσεμνα και εκφράζεσαι…γαλλικά. Η ικανοποίηση σου θυμίζει κάτι σε αισθήματα πρωτόγονου άντρα του οποίου η φυλή μόλις κατάφερε να νικήσει αναπάντεχα μια ανταγωνιστική της. Το μόνο που σου λείπει είναι να γρονθοκοπήσεις το στέρνο σου.

Και αφού τελειώσει αυτή η υπέρτατη στιγμή ξαναβάζεις το πλυντήριο και απλώνεις την μπουγάδα.