Με τις φλέβες μου να πάλλονται.

Με το "New Dawn Fades" στη διαπασών να ξεσχίζει τον αέρα γύρω μου, ορμώ στη στροφή. Ξεχνώ ό,τι είμαι, ό,τι ποθώ, δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο ο αέρας που σχίζω και χαράζει το πρόσωπό μου. Τα μάτια καθάρια, υγρά και εγώ ορμώ να τυλιχτώ στις φλόγες. Πίσω από τα αυτιά μου νιώθω τις φλέβες μου να πάλλονται και εσύ ρωτάς τι σημαίνουν όλα αυτά για εσένα. Σε ρωτώ και εγώ, γιατί όταν είμαι ευτυχισμένος ο λύκος βρυχάται μέσα μου έτοιμος να κατασπαράξει; Γιατί αποζητώ την καταστροφή για ό,τι με κόπο και σύνεση χτίστηκε; Γιατί όταν το συναίσθημα με έχει κατακλύσει νιώθω τον πάγο να ξεχειλίζει από το βλέμμα μου; Ποιος παραλογισμός με τραβά να σαρκάσω, να πληγώσω ό,τι αγαπώ; Και πριν με πάρει η στροφή στέκομαι και σε κοιτώ. Βλέπω την αντανάκλαση μου στο πρόσωπό σου να μου χαμογελά με την ίδια ειρωνεία που νιώθω σχηματισμένη στα δικά μου χείλη. Και τότε ο λύκος χάνεται και το χαμόγελο γίνεται αγκαλιά, αγκαλιά ικανή να χωρέσεις ολάκερη μέσα.