Ρυθμοί μυθοποίησης, απομυθοποίησεις

Έχω τελειώσει από την εφορία και ανεβαίνω στο 140, ξενερωμένος, αλλά ανακουφισμένος που είχα ξεμπερδέψει. Κάθομαι σε μια από τις λίγες κενές θέσεις, σε αυτές που κοιτάζεις τα όσα αφήνει το λεωφορείο πίσω του.

Μου λες πως η αγάπη μένει
πως το αίσθημα δε σβήνει
δε σβήνει έτσι απλά,
ότι αλλιώς είναι όλα μια ψευτιά.

Στο εγγύς οπτικό μου πεδίο κείτεται μια εντυπωσιακή μελαχρινή με μακρύ γυαλιστερό μαλλί και μεγάλα έντονα βαμμένα μάτια. Η κοπέλα εξέπεμπε το ναρκισσιστικό "είμαι μια κουκλάρα και το ξέρω", αλλά επειδή μου την λένε ορισμένες για τις απόψεις μου, είπα σκάσε και απόλαυσε διακριτικά τη θέα.

Αλλά εμένα φιλενάδα
τι με νοιάζει;
Τι με νοιάζει;
Εμένα μου αρέσει το αγιάζι.

Έβγαλα λοιπόν το ελαφρύ μου ανάγνωσμα των 800 σελίδων από την τσάντα, έβαλα τα ακουστικά μου και πού και πού τσέκαρα τη θεά.

Μου λες πως η ζωή θα δείξει
πως η ζωή θα μας φέρει,
θα μας φέρει ξανά κοντά
ότι έτσι τα ονειρεύτηκες μια βραδιά.

Την τσέκαρα να δυσανασχετεί με το βήχα μιας ηλικιωμένης, να κλείνει τα μάτια για να αποφύγει την όψη των κοινών θνητών γύρω της, την είδα να σηκώνει το κινητό της, το player μπήκε σε pause και εκεί δικαιώθηκα. Ναι, η φωνή αντιστοιχούσε σε αυτή ενός ξινισμένου τσόκαρου, όσα της έδωσε η φύση σε όψη της τα στέρησε σε χαρακτήρα.

Αλλά εμένα φιλενάδα
τι με νοιάζει;
Τι με νοιάζει;
Εμένα μου αρέσει το "αλλάζει".

Όπως κατέβηκε από το βάθρο της μυθικής της υπόστασης, κατέβηκε και από το λεωφορείο. Το λίκνισμα των γοφών της προσέλκυσε το βλέμμα τρελών και μισότρελων αρσενικών, αλλά εμένα μου φαινότανε αστείο, την είχα υποβιβάσει σε αγουρίδα.

Εμένα μου αρέσει η ζαβολιά.

...είμαστε ένας λαός ultra τελειωμένων κρετίνων.

Διαβάζοντας το quote αυτό του old-boy, άρχισα να αναρωτιέμαι τι είναι καλύτερο όταν πέφτεις προς τον πάτο ενός πηγαδιού,
α) να κοιτάς πάνω προς την όλο και συρρικνούμενη οπή φωτός ή
β) να κοιτάς κάτω προσπαθώντας να διακρίνεις τον πάτο.
Το πρώτο μου φάνηκε αισιόδοξο, μου φάνηκε σαν το βλέμμα να προσπαθεί να πει "εγώ εκεί θα γυρίσω". Το άλλο δεν μπορούσα να το πω απαισιόδοξο, περισσότερο προνοητικό μου έμοιαζε, σαν να έλεγε πρέπει να προετοιμαστώ για το τέλος της πτώσης. Μετά φαντάστηκα το πρόσωπο του πρωθυπουργού μας να κοιτά ευθεία μπροστά, παρακολουθώντας απλά τα κομμάτια του τοιχώματος να περνούν μπροστά του. Το σώμα βρισκόταν σε τέλεια αφασία με τα χέρια κατεβασμένα. Μη αντέχοντας το απαθές της εικόνας αυτής, επέβαλα στο φαντασιακό μου τουλάχιστον ο πρωθυπουργός να μουρμουρίζει κάτι και μου βγήκε σε ραπ.

Απαθής φίλε, μείνε απαθής, η απάθεια είναι δώρο που σαν το αρνηθείς θα τιμωρηθείς. Απαθής, φίλε μείνε απαθής, η ζωή είναι μια φάρσα αν το καλοσκεφτείς. Σήμερα πόνος αύριο χαρά, όλα περνάνε χαλαρά αν δεν τα παίρνεις σοβαρά.

Απαθής φίλε, μείνε απαθής, όποιος δε φτιάχνει δε χαλά...

Τώρα κόλλησα δίπλα στον πρωθυπουργό εμένα, όσους ξέρω, όσους δεν ξέρω, να πέφτουμε όλοι μαζί κοιτώντας ευθεία μπροστά μουρμουρίζοντας ακριβώς το ίδιο. Πλέον το καταλάβαινα πλήρως "...είμαστε ένας λαός ultra τελειωμένων κρετίνων".

A brokendown piece of meat

Αν ο κινηματογράφος είναι ένα momentum καρέ, η ζωή είναι ένα momentum επιλογών.

Ο Aronofsky αφού συνέθεσε το ρέκβιεμ των ονείρων επέλεξε να ακολουθήσει με μια σονάτα για αυτούς που δεν αφουγκράζονται τη στιγμή όπου η ρυθμική ακολουθία των επιλογών τους τους ζητά ένα κρεσέντο, για αυτούς που στο momentum της στιγμής προτιμούν να πάνε ένα βήμα πίσω, για αυτούς που όταν αποφασίζουν να κινηθούν το τέμπο έχει χαθεί. Οι σκηνές, όπου οι πρωταγωνιστές του δράματος καταλαβαίνουν ότι το ήταν χάνεται και ότι το είναι απαιτεί μια άλλα λύση, δομούνται έτσι που να θυμίζουν την άρνηση της αφύπνισης σε μια απέλπιδα προσπάθεια επιμήκυνσης του ονείρου.

Και εσύ φίλε μου πού οδεύεις,
μόνος στο φως προς το σκοτάδι;
Καμίνι μέσα στο κεφάλι έχεις
και δύο μάτια στο χρώμα της φωτιάς.

Το σαρκίο του Rourke φαντάζει η βέλτιστη επιλογή για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, δυο μάτια, που φεγγίζουν πού και πού, προδίδουν ότι υπάρχει ακόμα ψυχή μέσα σε ένα πρησμένο από μύες σώμα. Η ιστορία του πρωταγωνιστή παλαιστή μοιάζει με μια παρτίδα σκακιού, το τέμπο της ζωής του χάνεται και αυτός προσπαθεί με ό,τι του έχει απομείνει να το ξανακερδίσει. Η παρτίδα φαίνεται να αλλάζει, αλλά κανείς δεν μπορεί να ξεπεράσει το τέμπο που έχτισε μια ζωή μέσω των επιλογών του.

Ο βρυχηθμός της πόλης αντηχεί μέσα μου,
νιώθω κουφάρι εν μέσω κουφαριών,
πρόσωπα κενά καλλωπισμένα αντικρίζω
πρόσωπα που διαθλούν το εξαθλιωμένο μου εγώ
και εσύ φίλε μου δεν ξέρεις γιατί μιλάω
και εγώ ντρέπομαι να σου το πω.

Ο Aronofsky επιλέγει πολλές φορές να μην εξηγεί μέσω του λόγου αλλά μέσω της εικόνας και της ηχητικής υπόκρουσης. Τα βλέμματα εκβάλουν τον εσωτερικό κόσμο των κατόχων τους, τα καρέ στοχεύουν πολιτικά και ο ρυθμός ακολουθεί την άρρυθμη καρδιά ενός παλαιστή σε πτώση.

Υ.Γ.: Αν και λείπει από το soundtrack το "Another piece of meat" των Scorpions, στα αυτιά μου αντηχούν ακόμα οι στίχοι του.

Οι πολλαπλές

αναγνώσεις ενός γεγονότος.

α) Οι εργοστασιάρχες στη Νάουσα διαθέτουν πολυετή πείρα στη διατήρηση μήλων και ροδάκινων στη ψύξη, τον τελευταίο καιρό, όμως, ανακάλυψαν ότι η ψύξη λειτουργεί αποδοτικά και με το εργατικό δυναμικό. Κρατώντας τις εργάτριες φρέσκες στην ψύξη μειώνουν την ανάγκη της υγειονομικής και συνταξιοδοτικής ασφάλισής τους.

β) Έντρομες εργάτριες στη Νάουσα βρήκαν καταφύγιο στο ψυγείο του εργοστασίου που δούλευαν, όταν άτομα που ανήκουν στην Επιθεώρηση Εργασίας εισέβαλαν απρόκλητα στο εργοστάσιο απαιτώντας να τις καλύψουν υγειονομικά και συνταξιοδοτικά.

γ) Η Επιθεώρηση Εργασίας, γνωστή τρομοκρατική οργάνωση, φυλάκισε εντός ενός ψυγείου εργάτριες στη Νάουσα και απαιτούσε από τον εργοδότη λύτρα σε μορφή ενσήμων για να τις απελευθερώσει.